หลังจากที่หมออนุญาตให้ไพลินออกจากโรงพยาบาลได้ อังค์กูณฑ์ก็สั่งให้ลูกน้องเอาตัวหญิงสาวมาขังไว้ในห้องที่บ้าน ส่วนเขาออกไปทำธุระข้างนอก ปล่อยให้เธอโวยวายอาละวาดทั้งที่ยังเจ็บอยู่ โดยไม่สนใจร่างกายที่กำลังบอบช้ำเลย
“ปล่อยลินออกไปนะไอ้พวกป่าเถื่อน!” หญิงสาวร้องตะโกนพลางใช้มือทุบประตูห้องไปด้วย
เสียงปึงปังดังไปทั้งบ้านแต่กลับไม่มีใครกล้ามาเปิดประตูให้เธอสักคน ทุกคนต่างก็เหลือบมองและรีบเดินผ่านด้วยความกลัวกันทั้งนั้น เนื่องจากโดนเจ้านายขู่เอาไว้ว่าหากใครช่วยเธอออกมาจะต้องโดนไล่ออก
ไพลินโวยวายอยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมงจนเหนื่อยจึงหยุดไปเอง เธอนั่งเอนหลังพิงหัวเตียงมองไปนอกหน้าต่างอย่างอ่อนล้า เจ็บตัวไม่พอยังเจ็บใจที่ถูกเขาหยามเกียรติขนาดนี้
จนกระทั่งตอนเย็น สาวใช้สองคนยกอาหารเข้ามาให้ตามคำสั่งของอังค์กูณฑ์ เมื่อทั้งคู่เดินออกไปแทนที่ไพลินจะทานอาหารจะได้ทานยา มือเรียวกลับยกจานชามใส่อาหารขึ้นมาเขว
