- Richy Condo -
เวลา 19.30 น.
ภายในห้องคอนโดหรู
ครืดดด ครืดดด ~
ร่างบางนั่งมองโทรศัพท์ตัวเองที่ยังคงสั่นไม่หยุดอย่างต่อเนื่อง…เธอมองเบอร์สกายที่โทรเข้ามาไม่หยุด มือเรียวสวยยกขึ้นมาปิดหน้าตัวเองพร้อมกับลูบเบา ๆ อย่างต้องการระบายความอึดอัดที่อยู่ภายในใจ...ธารน้ำ ชันเข่าตัวเองขึ้นมากอดไว้ก่อนจะฟุบหน้าลงพร้อมกับปล่อยให้น้ำตามันไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่ไหว…
เธออยากหนีไปจากตรงนี้ หนีไปจากความรู้สึกที่เธอกำลังแบกไว้
ทุกอย่างมันกำลังบีบบังคับเธอจนทำให้เธอมองไม่เห็นทางอีกแล้ว
“ฮึกกก ฮือออ…” ความเจ็บปวดของเธอกำลังถูกส่งผ่านน้ำตาที่กำลังไหลรินออกมาไม่หยุด
ธารน้ำเป็นผู้หญิงที่ภายนอกดูเข้มแข็ง กล้าหาญ และไม่ยอมคน แต่ภายในจิตใจจริง ๆ ไม่มีใครรู้เลยว่าธารน้ำเปราะบางแค่ไหน…
ทุกคนที่มองเธอจะบอกแค่ว่า เธอคือผู้หญิงเอาแต่ใจ ชอบเอาชนะ...
ไม่มีใครรู้เลยว่าที่จริงแล้วเธอเป็นคนยังไง
ติ้ด ติ้ด ติ้ด
เสียงกดรหัสผ่านหน้าประตูห้องของธารน้ำดังขึ้นโดยที่ตัวเจ้าของไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังจะเข้ามาภายในคอนโดของเธอ…
แกรก!
มือหนาเปิดประตูพร้อมกับเดินเข้ามาภายในคอนโดหรูของธารน้ำ โดยที่เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องเพื่อหาหญิงสาวที่เป็นต้นเหตุซึ่งทำให้เขามาในวันนี้…
มาแทนเดินไปที่ห้องนอนของธารน้ำ ก่อนจะชั่งใจคิดว่าควรจะเปิดเข้าไปดีไหม…
จนสุดท้ายเขาก็จับลูกบิดประตูก่อนจะเปิดเข้าไป…
แอดดด…
“แทน!?” ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความตกใจ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง ก่อนจะมองไปที่ร่างสูงซึ่งยืนพิงบานประตูด้วยใบหน้านิ่งเรียบนัยน์ตาสีน้ำตาลของมาแทนมองไปยังใบหน้าของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา…
“มาทำไม?!” ร่างบางพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียงทันที…
มาแทนนิ่งเงียบไม่ตอบ แต่เท้ายาวของเขาก็ค่อย ๆ ก้าวเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าร่างบาง…
“ทำแบบนี้ทำไม?”
“ฉันทำอะไร?!?”
“ที่เธอลาออก ลาออกทำไม”
“ก็เพราะฉันไม่อยากทำแล้วไง”
“เวลาพูดอะ ช่วยมองหน้าฉันด้วย…” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับยึดไหล่ร่างบางตรงหน้าไว้ด้วยสองมือของตัวเอง…
ใบหน้าหล่อเหลาของมาแทนมองไปยังใบหน้าสวยของธารน้ำที่ยังคงเมินหน้าหนีเขาไปอีกทาง…
“ธาร…”
“หยุดสักทีได้ไหม…”
“ฉันไม่เข้าใจว่านายต้องการอะไรอีก…”
“ทุกอย่างที่นายต้องการ ฉันทำให้นายไปหมดแล้ว…”
“แล้วนายต้องการอะไรจากฉันอีกอะมาแทน…” ธารน้ำพูดอย่างคนหมดแรง…ก่อนที่ร่างบางจะทรุดตัวลงนั่งที่พื้น…
มาแทนมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกมากมายที่ยากจะอธิบาย
แต่ภายในใจเขามันเจ็บแปลบขึ้นมาแปลก ๆ
“ปล่อยฉันไปสักทีได้ไหม…”
“ได้ไหมแทน…ฮึก…” เสียงสะอื้นของธารน้ำดังเข้าในโสตประสาทของมาแทนทันที เขามองภาพธารน้ำที่ร้องไห้จนตัวโยนด้วยความรู้สึกที่แปลกไปจากเดิม…
ร่างสูงย่อตัวลงเขาอยากจะรั้งตัวธารน้ำเข้ามากอด แต่ทว่าเขาทำได้แค่คิด แค่คิดเท่านั้นจริง ๆ
เขาควรทำยังไงกับเรื่องนี้ดี
เขาจะปล่อยธารน้ำไปได้จริง ๆ ใช่ไหม…
เขาทำมันได้ใช่ไหม…
“ถ้าเธออยากพัก ก็พักให้เต็มที่…”
“แต่สิ้นเดือนนี้ ฉันหวังว่าจะไม่เห็นจดหมายลาออกของเธอ…” ร่างสูง
พูดด้วยน้ำเสียงที่มันเย็นชาราวกับเขาไม่รับรู้ความเจ็บปวดใด ๆ ของธารน้ำเลย
มาแทนยันตัวลุกขึ้นยืนพร้อมกับเมินหน้าไปอีกทาง…
ในตอนนี้
เขาไม่สามารถ
ปล่อยธารน้ำไปได้จริง ๆ …
“นายจะเลวใส่ฉันไปถึงไหน!” ร่างบางพูดออกมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองร่างสูง มาแทนไม่ตอบอะไรเขาทำเพียงแค่หันหลังแล้วเดินจากไปทันที…
“ทำไมนายต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย…”
“ถ้านายไม่รักฉัน นายก็ควรจะปล่อยฉันไปสิ…”
ร่างบางร้องไห้ออกมาอย่างหมดแรง ทำไมเรื่องบ้า ๆ พวกนี้มันถึงถาโถมเข้ามาที่เธอไม่หยุด
หรือนี่มันคือเวรกรรมที่เธอเคยทำไว้เหรอ เธอเคยเป็นต้นเหตุสร้างความเจ็บปวดให้กับวาโยกับดารัณ
พระเจ้าเลยลงโทษเธอด้วยการให้เธอเจอเรื่องแบบเดียวกันงั้นเหรอ…
“ฮึกกก ฮือออ…” ธารน้ำร้องไห้อย่างหนัก ภาพเก่า ๆ ในวันวานของเธอกับมาแทนฉายขึ้นมาอีกครั้ง…
ถ้าเธอเลือกได้
ถ้ามันย้อนเวลากลับไปได้
เธอจะไม่ยอมให้เรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นเลย…
ย้อนกลับไปเมื่อ 1 ปีที่แล้ว
โรงพยาบาล DN
“หิวจัง…” ฉันขยับตัวลุกขึ้นนั่งโดยที่ไม่ให้กระทบกระเทือนถึงแผลที่โดนยิง…ฉันนอนอยู่ที่โรงพยาบาลมาจะเข้าอาทิตย์ที่สามแล้ว
นับรวมจากวันที่นอนไอซียูด้วย ตอนนั้นฉันคิดว่าตัวเองจะไม่รอด
เอาซะแล้ว แต่ตอนที่รับกระสุนแทนพี่โยฉันก็ไม่กลัวตายเลยเหมือนกัน…
แค่คิดว่าฉันอยากจะปกป้องพี่ชายคนเดียวของฉันแค่นั้น เพราะเรื่องราวแย่ ๆ ที่มันเกิดขึ้นส่วนหนึ่งก็มาจากฉันคนนี้นี่แหละ
ที่เอาผู้หญิงที่ชื่ออลิซเข้ามาในชีวิตพี่โย…
ก๊อก ๆ !
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันมองไปที่ประตูก่อนที่บานประตูจะถูกเปิดออก ดวงตาของฉันเบิกกว้างขึ้นนิด ๆ เพราะไม่คิดว่าจะเป็นเขาที่มาหา
“ไง...” ฉันมองมาแทนที่เดินถือถุงอะไรสักอย่างเข้ามาก่อนที่เขาจะเอาไปวางที่โต๊ะวางอาหาร...
“วันนี้ไม่มีงานเหรอ...”
“ไม่มีอะ คิวว่างเลยมาเยี่ยม...” แต่เขาก็ตอบกลับมานิ่ง ๆ ตามนิสัยเขานั่นแหละ...
เย็นชาชะมัด...
เขามันเย็นชาเสมอต้นเสมอปลายเลยจริง ๆ
“ยังเจ็บแผลอยู่ไหม?”
“ไม่แล้วละ ก็ดีขึ้นแล้ว...”
“อืม...”
“มีอะไรมากินบ้างเหรอ...” ฉันแสร้งถามก่อนจะทำเป็นสนใจของในถุงที่เขาซื้อมา...
“ของที่เธอบ่นอยากกินไง...” เขาพูดนิ่ง ๆ พร้อมกับแกะถุงแล้วหยิบของที่อยู่ในถุงออกมาวาง
ฉันมองการกระทำของเขา ก่อนจะอดรู้สึกดีไม่ได้เพราะมาแทนเป็นคนนิ่ง ๆ เหมือนไม่สนใจอะไร พูดหรือบ่นอะไรไปก็เหมือนว่าเขาจะไม่ฟัง ไม่ได้สนใจ
แต่สุดท้ายแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างมันแสดงให้เห็นในตอนนี้ ว่าภายใต้ความเย็นชาของเขา มันก็แค่หน้ากากที่เขาสวมไว้
ที่จริงแล้ว เขาเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียดกับทุกอย่างมากเลยละ...
เหมือนที่เขากำลังทำให้ฉันอยู่ตอนนี้
“น่ากินจัง...” ฉันพูดพร้อมกับมองอาหารที่เขาเลื่อนมาวางตรงหน้าฉัน...
“คน หรือ อาหาร...”
“O_O!”
ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองมาแทนอึ้ง ๆ ที่จู่ ๆ เขาก็พูดอะไรแบบนี้ออกมา แต่คนที่พูดกลับทำตัวเป็นปกติ...ต่างจากฉันที่ยังคงอึ้งกับคำพูดนิ่ง ๆ ของเขา
ปกติเขาจะไม่พูดเล่นแบบนี้กับฉันนะ
“เป็นอะไรอะ ไม่สบายหรือเปล่า?!” ฉันถามพร้อมกับอังมือไปที่หน้าผากของเขา มาแทนหลุดยิ้มออกมาก่อนจะจับมือฉันไว้
“กินเข้าไป เดี๋ยวเย็นแล้วมันไม่อร่อย...”
“เย็นก็กินได้ อะไรที่พี่แทนซื้อมาก็อร่อยหมดทุกอย่าง”
“ฉันไม่ได้เป็นพี่เธอ หยุดเรียกพี่สักที…”
“งั้นธารเรียกที่รักได้ไหมง่ะ…”
“เลอะเทอะใหญ่ละ...” มาแทนพูดพร้อมกับผลักหัวฉันเบา ๆ ก่อนที่เขาจะลุกไปหยิบถ้วยมาใส่ของกินให้ฉัน…
ฉันอมยิ้มให้กับสีหน้าของเขาในตอนนี้ ใบหน้าหล่อเหลาที่มันชวนให้ผู้หญิงหลายคนหลงไหลกำลังแสดงสีหน้าว่าเขาเสียอาการเพราะคำพูดของฉัน
“เจ็บแขนอะ ป้อนหน่อย…”
“เธอโดนยิงที่หลัง ไม่ใช่แขน…”
“แต่มันทำให้แขนไม่มีแรงด้วยอะ :(”
“ป้อนธารหน่อยยย…” ฉันทำตาปริบ ๆ พร้อมกับพูดอ้อนเขา
“อ้าปากดิ…” คนตัวสูงพูดเสียงนิ่ง ก่อนจะตักเกี๊ยวกุ้งของโปรดฉันขึ้นมาจ่อที่ปาก ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะอ้าปากงับเกี๊ยวกุ้งเข้าไปเต็มปากเต็มคำ
“อร่อยจัง…”
“อืม…” มาแทนพยักหน้านิด ๆ ก่อนจะตักเกี๊ยวกุ้งขึ้นมาป้อนฉันอีก…
“กินดี ๆ เลอะหมดแล้ว…” มือหนาวางช้อนลงในถ้วยก่อนจะเอื้อมมือมาเช็ดที่มุมปากให้ฉันเบา ๆ ...
อีกแล้ว แค่การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของมาแทน
กำลังทำให้ใจฉันเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว...
“ซะ ซื้อร้านไหนมาอะ…” ฉันพยายามจัดการความรู้สึกตัวเอง ก่อนจะแกล้งถามเขาไป
“ทำไม? ไม่อร่อยไง?”
“ไม่ ๆ มันอร่อยมากต่างหาก…”
“อืม…”
“แล้วสรุปซื้อร้านไหนคะ?” ฉันถามเขาอีกครั้ง ร่างสูงนิ่งเงียบก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองฉัน
“ฉันทำเอง…”
“อะไรนะ!” ฉันแทบสำลักหลังจากที่ได้ยินประโยคนั้นจากมาแทน…
เขาทำเกี๊ยวกุ้งเองงั้นเหรอ? -0-
บ้า บ้าไปแล้ว…
“ตกใจไร?”
“ก็นายบอกว่า นายทำเอง?”
“อืม ก็ทำเอง...ทำไมอะมันน่าตกใจอะไร?”
“ก็ ก็ไม่คิดว่านายจะทำมาให้ฉัน...”
“ก็ว่างพอดีเลยทำเผื่อ…” ฉันนั่งฟังร่างสูงพูดโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสบตาฉัน…
บ้าน่า
ทำไมฉันรู้สึกว่าเขากำลังเลิ่กลั่กเพราะฉันล่ะ >.แอดดด ปึก!!!
“มึงเปิดเบา ๆ ไม่ได้เหรอไอ้กาย...”
“ก็เนี่ยเบาแล้ว..."
“ถ้าธารหลับอยู่แล้วตื่นเพราะมึง มึงโดนด่าแน่..."
“ธารมันไม่หลับหรอกเชื่อกู...” เสียงโหวกเหวกดังขึ้นหลังจากที่ประตูห้องพักฉันถูกเปิดออก...ขนาดตัวยังไม่โผล่มาฉันยังรู้เลยว่าใคร
สกายกับคีรินชัวร์ = ='
“นั่นไงไม่ได้หลับจริงด้วย...” สกายพูดพร้อมกับเดินมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ เตียงฉัน
“มาทำไมไม่ทราบไอ้ตี๋...”
“โอ้โฮ ธาร! ปากแบบนี้แสดงว่าหายดีแล้วดิ...”