หลายวันต่อมา...
บริษัทฯ The One Ent.
“มึงทำไมธารมาช้าจังวะ ปกติธารไม่เคยช้าเลยนะ…” สกายพูดพร้อมกับมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือเรือนหรูของตัวเอง พลางมองไปที่เพื่อน ๆ ซึ่งเข้ามานั่งรอกันในห้องรวมตัวเป็นชั่วโมงแล้ว
ทั้งที่ปกติธารน้ำเป็นคนตรงต่อเวลามากพอสมควร เปอร์เซ็นต์ที่เธอจะมาช้ามันน้อยมาก แต่ที่แปลกคือธารน้ำนัดพวกเขามา 9 โมงครึ่งซึ่งปกติพวกเขาจะเป็นฝ่ายมาสาย แต่นี่กลับเป็นธารน้ำที่ 10 โมงจะครึ่งแล้ว แต่เธอก็ยังไม่มาสักที...
มาแทนก้มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองพลางมองไปที่ประตูเป็นระยะ ตั้งแต่วันที่เขากับธารน้ำแยกกันที่ภูเก็ตวันนั้น เขาก็ไม่เจอธารน้ำ
อีกเลย ทั้ง ๆ ที่ธารน้ำเป็นผู้จัดการของพวกเขาแท้ ๆ
“ไอ้โย มึงโทรหาธารดิ กูโทรหาเป็นสิบละไม่รับเลย...” สกายพูดพร้อมกับมองหน้าวาโยให้รีบโทรหาธารน้ำ เพราะช่วงบ่ายเขาต้องไปงานโชว์ผลิตภัณฑ์ของผู้ชายที่เขาเป็นพรีเซนเตอร์...
“เดี๋ยวก็มา...”
“แต่นี่มันจะ 11 โมงละนะมึง บ่ายกูมีงาน...”
“ปกติธารไม่สายแบบนี้นะ…” คีรินพูดขึ้นมาด้วยความแปลกใจเช่นกัน
ก๊อก ๆ ๆ !
แต่ก่อนที่วาโยจะได้กดโทรหาธารน้ำให้สกาย จู่ ๆ ประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับดารัณที่จูงมือพา เมษา เดินเข้ามา
“อ้าว ธารอะรัณ…” สกายพูดพร้อมกับมองหน้าดารัณ…
“ธารไม่มาวันนี้...”
“แล้วฉันก็มีเรื่องจะบอกพวกนายทุกคนด้วย...”
“หลังจากงานเดือนนี้ไป เมษา จะมาเป็นผู้จัดการคนใหม่ของพวกนาย...” ดารัณพูดออกไปด้วยความลำบากใจก่อนจะหันไปมองหน้ากับวาโย ที่เขาเองก็รู้อยู่แล้วว่าธารน้ำจะลาออก
“เดี๋ยว แล้วธารน้ำไปไหน?!”
“ธารน้ำลาออกแล้ว บริษัทเลยส่งเมษามาแทน...แต่ว่างานของเดือนนี้ยังเป็นธารดูแลให้อยู่ แต่พอเดือนหน้าจะเป็นเมษามาดูแลแทนแล้ว” ดารัณอธิบาย...ทุกคนนิ่งเงียบรับฟังกันนิ่ง ๆ ต่างจากสกายกับมาแทนที่สีหน้าดูจะไม่โอเคกับข่าวใหม่ในวันนี้...
มาแทนนิ่งคิดกับสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยินจากดารัณ...
ธารน้ำลาออกงั้นเหรอ…
“มึงจะไปไหน?” วาโยเรียกมาแทนเอาไว้ เพราะจู่ ๆ มาแทนก็ลุกขึ้นพร้อมกับจะเดินออกไปด้านนอกห้อง...
“เดี๋ยวกูมา”
“อย่าทำให้เรื่องมันยากไอ้แทน...” ทันทีที่วาโยพูดออกไปแบบนั้นเท้าของมาแทนก็หยุดก้าวชะงัก ร่างสูงหันไปมองวาโยที่ยืนกอดอกมองเขาอยู่ก่อนแล้ว...
“ธารเจ็บ มึงก็รู้...” วาโยพูดนิ่ง ๆ เขาเองก็อึดอัดไม่น้อย เพราะคนตรงหน้าก็เพื่อนรักของเขา และคนที่ร้องไห้อย่างหนักเมื่อวันนั้นก็คือน้องสาวของเขา...
เขารู้เรื่องมาแทนกับธารน้ำมาสักพักแล้ว แต่เขาไม่อยากพูดอะไร
คิดแค่ว่าเป็นเรื่องของคนสองคน...
แต่พอเมื่อวันที่ธารน้ำมาหาเขาที่คอนโด และบอกถึงเรื่องจะลาออกจากการเป็นผู้จัดการพวกเขา
พร้อมบอกถึงเหตุผลว่าทำไม และอาจจะไม่ใช่ทั้งหมด เรื่องของธารกับมาแทนอาจจะมีอะไรมากกว่านั้นด้วยซ้ำ...
แต่เขาที่เป็นพี่ชายก็ไม่อยากเห็นภาพธารน้ำมาร้องไห้อยู่คอนโดเขาเหมือนวันนั้นอีก
ส่วนมาแทน มาแทนคือเพื่อนที่เขารักมากเช่นกัน...
เขาไม่อยากให้ทั้งสองคนต้องอยู่ในความสัมพันธ์ที่มันผิดอีกแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นวะ?” คีรินพูดขึ้นมานิ่ง ๆ ก่อนจะมองเพื่อนสองคนสลับกันไปมา พร้อมกับหันไปมองหน้าสกายกันเลิ่กลั่ก...
“ไม่ต้องมองกูไอ้คีย์ กูก็ไม่รู้ งงอยู่เหมือนกันไอ้ห่า...” สกายพูดแต่สายตาก็ยังลอบมองหน้าผู้จัดการคนใหม่เป็นระยะ...
“คุยกันหน่อยไอ้แทน...” วาโยพูดขึ้นพร้อมกับพยักหน้าให้มาแทนตามเขาไปที่ระเบียง
มาแทนเดินมาหยุดตรงระเบียง ก่อนที่วาโยจะปิดประตูระเบียงให้สนิท...
“เรื่องมึงกับธารน่ะ...”
“กูรู้หมดแล้ว...” เป็นวาโยที่เปิดประเด็นนี้ขึ้นมา มาแทนมองหน้าเพื่อนนิ่ง ๆ เพราะเขาเองก็พอจะรู้อยู่บ้างแล้วเพราะหลัง ๆ วาโยชอบพูดจาแปลก ๆ กับเขา
“กูเคารพการตัดสินใจของธาร”
“แล้วกูก็เคารพการตัดสินใจของมึงเหมือนกัน…”
“ในเมื่อมึงกับธารตกลงกันไว้แบบไหน…”
“มันก็ควรจะให้ทุกอย่างมันหยุด...เหมือนที่มึงกับธารตกลงกัน…”
“อย่าทำให้เรื่องมันยาก เพราะเรื่องมึงกับธารยังไงมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้...”
“และมึงก็ไม่ได้รักน้องกู...”
“มึงคือกู...”
“มึงคือเพื่อนที่กูรักมากนะไอ้แทน แล้วธารก็คือน้องสาวคนเดียวของกู...”
“อย่าทำให้เรื่องของมึงสองคนมันแก้ไขยากไปมากกว่านี้เลย...”
วาโยพูดด้วยความลำบากใจ มาแทนเองก็มองเพื่อนอย่างเข้าใจเช่นกัน...
วาโยรับรู้ได้ว่าเรื่องมันอาจจะวุ่นวายไปกว่านี้ ถ้ามาแทนยังไม่หยุด และที่สำคัญมาแทนมีแอลลี่อยู่แล้ว
“ตลอดทั้งชีวิตของธาร มันมีแค่มึง มึงก็รู้ใช่ไหม...”
“ที่ผ่านมาธารมันคือยัยเด็กที่ชอบเอาแต่ใจ ไม่สนความรู้สึกใคร
ชอบเอาชนะ...”
“แต่ธารไม่เคยยอมใครเลย นอกจากมึง...”
“กูไม่รู้ว่ามึงดูออกไหมว่าธารรู้สึกยังไงกับมึง...”
“แต่กูที่ยืนดูอยู่ตรงนี้ รับรู้มาตลอดเลยว่ะ...” วาโยพูดนิ่ง ๆ พร้อมกับมองหน้าเพื่อนของตัวเองซึ่งยังคงทอดมองไปที่ท้องฟ้ากว้างตรงหน้า มาแทนนิ่งเงียบฟังวาโยพูด...
ไม่มีใครรู้ว่าจริง ๆ แล้วตอนนี้เขากำลังรู้สึกอะไร
แม้แต่ตัวเขาเอง
“มึงคงเคยชินกับการที่มีธารวิ่งตามมึงมาตลอด...แต่ในเมื่อมึงไม่ได้รักน้องกู”
“งั้นมึงก็ช่วยอยู่ให้ห่างจากน้องกู แล้วก็ทำในสิ่งที่มันถูกต้อง...”
“มึงควรจะซื่อสัตย์กับผู้หญิงที่มึงบอกว่ามึงรักเขา...” มาแทนหันมามองหน้าวาโยทันทีที่ได้ยินประโยคเหล่านั้นจากปากเพื่อน มาแทนพูด
ไม่ออก เขาได้แต่นิ่งอึ้งกับสิ่งที่เพื่อนเขาพูดออกมา...
เขาไม่เถียงเลยเพราะสิ่งที่วาโยพูดออกมานั้น มันคือความจริงทุกอย่างที่เขาคิดมาตลอดว่าธารน้ำจะอยู่ข้าง ๆ เขาเสมอ...
เพราะทุกครั้งมันเป็นแบบนั้น
วาโยมองหน้าเพื่อนเขาที่เห็นได้ชัดว่าดูจ๋อยลงไป เขาตบไหล่เพื่อนเบา ๆ ก่อนจะพยักหน้าให้...
มาแทนมองหน้าวาโยอย่างคิดไม่ตก เขาไม่เคยรู้สึกหวิวในใจมากขนาดนี้มาก่อนเลย...
“เข้าไปข้างในเถอะ...”
“มึงเข้าไปก่อนเลย กูขออยู่ตรงนี้อีกสักพัก...” วาโยพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องไป ต่างจากมาแทน เขามองไปยังวิวด้านหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมา...
มือหนาหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะเข้าไลน์พร้อมกับเลื่อนเข้าไปที่หน้าแชตของธารน้ำ...เขาพิมพ์ข้อความลงไป และตั้งใจจะกดส่ง แต่สุดท้ายความคิดบางอย่างก็ห้ามเขาไว้ และเขาทำได้แค่เพียงลบข้อความนั้นทิ้งไป
มาแทนมองไปยังขอบฟ้ากว้างตรงหน้า เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ไม่เคยรู้สึกว่างเปล่าเท่าวันนี้มาก่อนเลยจริง ๆ
“ฉันผิดเอง ผิดเองที่คิดกับเธอแบบนั้น..."
ถ้าเขาหยุดตัวเองไว้แค่นั้น หยุดไว้แค่วันนั้น
ถ้าเขาไม่ตัดสินใจพลาด...ถ้าเขาคิดสักนิด...
เรื่องมันจะยากแบบวันนี้หรือเปล่า...