น้องยูขา...NC
1015 คำ
“เป็นยังไงบ้างตัวแสบของพ่อ” ท่านไครีบสวมกอดลูกสาวแสนรักของตัวเองที่ยิ้มหน้าบานมาหา
“คิดถึงมากๆเลยค่ะ ทุกคนเป็นยังไงบ้างคะ คิดถึงคุณแม่ที่สุดเลย”
“แม่ก็คิดถึงหนู ไปๆเข้าบ้านกันดีกว่า”
ทุกคนเข้ามานั่งในบ้านพร้อมกับพูดคุยหาลือกันเกี่ยวกับโรคไวรัสเหมือนทุกคนจะยังไม่รู้ว่ามันถูกนำเข้ามา พระรามได้แต่ยืนเงียบๆหูก็ฟัง สายตาก็เผลอมองมายูที่อ้อนแม่ของเธออยู่ในครัว พออยู่กับพ่อแม่ก็กลายเป็นเด็กน้อยทันทีเลยนะคุณหนูของผม
“รามทุกคนเป็นยังไงบ้าง”
“ผมให้แม่บ้านเข้ามาแค่ทำความสะอาดเท่านั้นครับ อาหารก็ให้ที่โรงงานเอามาส่งไม่อยากให้คนใกล้ตัวไปที่ชุมชนแออัด ส่วนบอดี้การ์ดก็ให้รายงานตลอดว่าไปไหนถ้ามีใครติดเชื้อจะได้จับทางถูก”
“อืม รอบคอบดี” หมอคิมเอ่ยชม พระรามจึงก้มหัวให้
“ขอบคุณครับ”
“มายูดื้อไหม” ท่านไคเอ่ยถามพระรามด้วยสีหน้านิ่งๆ พร้อมกับยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม ตนไม่อยู่บ้านไม่รู้ว่าลูกสาวแผลงฤทธิ์อะไรอีกหรือเปล่า
“มากครับ”
“ฮ่าๆๆ ธรรมดา” หมอคิมหัวเราะร่าเพราะหลานสาวของตนนั้นดื้ออย่างกับอะไร
หลังจากที่ท่านไคกลับมาพระรามกับมายูก็อยู่ห่างกันพระรามได้ออกมาแลปของหมอคิมพร้อมกับท่านไค แลปที่ทันสมัยอุปกรณ์ครบครัน พระรามมองเข้าไปในห้องกระจกด้วยความสนใจ
“สถานการณ์ที่เขตเหนือแย่มาก คุมไม่อยู่แล้ว”
ผมมองหน้าท่านไคที่เดินมาคุยกับผม สีหน้าดูไม่สบายใจเป็นใครก็คงไม่สบายใจอยู่แล้ว
“พอทราบต้นตอของไวรัสไหมครับ”
“ยังเลย ตอนนี้ทำได้แค่รับมือกับมันอย่างเดียว”
ผมฟังเงียบๆพร้อมกับใช้ความคิด วิธีแก้ปัญหาตอนนี้แทบไม่มีเลยถ้ายังมีเชื้อกระจายอยู่แบบนี้ หมอคิมจำเป็นต้องให้ท่านไคปิดการเข้าออกของเขตเหนือเพื่อควบคุมการแพร่ระบาด นี่ก็ใกล้ช่วงเทศกาลแล้วจะคุมได้สักเท่าไหร่กันเชียว
กลับมาบ้านท่านไคกับคุณฮานะก็ขึ้นไปพักผ่อนทำให้ผมเดินมานั่งเงียบๆอยู่คนเดียว ไม่น่าไปยอมคุณหนูเลยตอนนี้ผมเลยต้องเอาเรื่องนี้มาคิดอีก งานยังไม่ไปถึงไหนได้เมียมาก่อนกลับไปแม่ตีด้วยก้านมะยมตายแน่ๆเลย
“พี่รามคะ” เสียงกระซิบทำให้ผมหันไปมอง กลัวพ่อรู้อะดิแอบย่องมาเป็นโจรเลย
“ครับ”
“คุณพ่อว่าอะไรไหมคะ”
“ไม่ครับยังไม่มีใครรู้ มีอีกเรื่องที่อยากบอกเรื่องของเราอย่าเพิ่งบอกใครนะ ตอนนี้ท่านไคยังมีปัญหาต้องจัดการ”
“ยูรู้แล้วค่ะ ไม่บอกใครหรอกอ่ะนี่ช็อกโกแลตยูเอามาให้”
“ยู? อื้อ ขอบคุณครับไปอ่านหนังสือได้แล้วไป”
เรียกแทนตัวเองว่ายู น้องยูฮ่าๆๆ น่ารักเกินไปแล้ว ผมมองช็อกโกแลตของเธอทำเอาผมเผลอยิ้มออกมาเฉยเลย ผมมองมายูที่กำลังเดินย่องเข้าบ้านทั้งๆที่ในบ้านตอนนี้ไม่มีใครสักหน่อย
กลางดึก
กึกๆๆ
แกร๊ก!
เอาอีกแล้ว เสียงไขกุญแจห้องผมอีกแล้วผมลืมตาขึ้นมามองถึงได้เห็นคุณหนูมายูเดินเข้ามาในชุดนอนสีชมพูอ่อน เอาจริงดิ พ่ออยู่นะไม่กลัวหรือไง
“ทำไมยังไม่นอนอีกครับ”
“อยากมาจีบพี่รามอ่ะ ขอจีบหน่อยได้ไหมคะ”
“จีบ? แบบนี้เขาไม่ได้เรียกว่าจีบนะครับ”
“ก็จีบไม่เป็น งั้นจูบได้ไหมคะพี่ราม”
สาวน้อยเดินตรงมาจูบพระรามการจูบของทั้งสองคนเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ หัวใจของทั้งสองเต้นแรงอย่างกับตีกลอง พระรามจับใบหน้าของมายูก่อนจะป้อนจูบเธออีกครั้ง
“ขอนอนด้วยได้ไหมคะ”
“ไม่ได้ครับ เดี๋ยวท่านไคจับได้คุณหนูจะโดนตีนะ”
“เรียกแบบอื่นได้ไหมคะ หนูยังเรียกว่าพี่รามเลย”
“น้องยูขา.. อย่าดื้อกับพี่รามนะคะ แบบนี้เป็นไง” ผมถามเธอพร้อมกับหอมแก้มเธอฟอดใหญ่
“ดีค่ะ พี่รามกินช็อกโกแลตหรือยังคะอร่อยไหม”
“อร่อยมากกก ไปนอนได้แล้วไป อยู่นานเจ็บตัวนะ”
ดูท่าว่าเธอคงอยากเจ็บตัวเพราะเธอพลิกตัวมานอนราบผมเลยต้องตามมาประกบจูบเธออีกครั้ง ซอกคอถูกผมไซร้เบาๆมือหนาขยับมาบีบหน้าอก ซี๊ดดด เธอไม่ใส่บราด้วยผมเลยต้องถกเสื้อของเธอขึ้นเพื่อจะได้งับยอดจุกของเธอได้สะดวก
“ซี๊ดดด พี่รามขา... เสียว”
“ชอบไหมล่ะ ดูดเน้นๆตัวจุกแบบนี้”
จ๊วบ~
จ๊วบ~
“ชะ ชอบค่ะ อื้อออ”
“ใช้ลิ้นเลียรัวๆแบบนี้ล่ะชอบไหม”
แผล่บ! แผล่บ! แผล่บ!
“อ๊า... พี่รามขา.. เสียววว”
“เด็กลามกน้ำแฉะขนาดนี้ อยากโดนหรือไง” ผมล้วงเข้าไปจับน้องยูน้อยที่กำลังปล่อยน้ำหวานออกมา อยากชิมจังจัดเลยแล้วกัน ผมเลื่อนตัวลงไปชิมน้ำหวานของเธอ กลิ่นหอมของสบู่อ่อนๆทำให้ผมแทบกลั้นอารมณ์ไม่อยู่
“อื้ออ พี่ราม ดีจังเลยหนูชอบแบบนี้”
“ไม่ชอบก็แปลก ทั้งลิ้นทั้งนิ้วแย่งกันสอดเข้าร่องขนาดนี้”
ร่องรักของเธอตอดนิ้วผมแรงมาก ตอดขนาดนี้ใกล้แล้วล่ะสิ ผมเร่งข้องมือให้เร็วและแรงจนเธอกระตุกพร้อมกับอ้าขาออกอย่างเต็มที่ ผมจึงรีบก้มไปดูดน้ำของเธอออกมา
“ตาพี่บ้างนะ”
สายตาแบบนี้ทำเอามายูเขินอายจนไม่กล้าสบตา เธอรีบดึงผ้ามาปิดแต่ก็ถูกพระรามดึงออก
- ผู้เขียน
