หลายวันผ่านไป
วันนี้ผมต้องพาคุณหนูของผมมาทานข้าวข้างนอก ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นที่ไหนมาถึงก็เห็นเพื่อนของเธอนั่งรออยู่ในร้านแล้ว เพื่อนคนนี้ดูก็รู้ว่าไม่ได้จริงจังอะไรนักหรอก แต่อาศัยความเป็นคุณหนูของผมเป็นใบเบิกทาง แถมยังชอบเล่นหูเล่นตากับผมหลายครั้ง
“ไปทานด้วยกันนะคะพี่ราม ร้านนี้เป็นร้านของที่บ้านเบลล่า แต่ตอนนี้ปิดกิจการชั่วคราวเลยมีแค่พวกเราค่ะ”
“ครับ”
ผมเดินตามคุณหนูเข้ามานั่งก่อนจะเริ่มทานอาหาร อาหารค่อยๆถูกเสิร์ฟออกมา ผมทำหน้าที่ตักให้คุณหนูทำให้คุณหนูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดีใจล่ะสิเด็กน้อย
“ขอบคุณค่ะ”
“ขอโทษครับ” ผมยื่นมือไปเช็ดมุมปากให้คุณหนูอย่างลืมตัว แต่พอเพื่อนของเธอมองมาผมก็รีบดึงมือกลับ
“คุณรามดูแลเจ้านายดีจังเลยนะคะ”
“ทานเถอะครับ กับข้าวอร่อยมากเลยคุณเบลล่าทำเองเลยเหรอ”
“เป็นบางอย่างค่ะ เดี๋ยวก็มาเสิร์ฟแล้วเมนูนี้เบลล่าอยากให้มายูกับคุณรามช่วยชิมว่าผ่านไหม”
