“เหรอ ดูซับซ้อนจังนะ แบบนี้เท่ากับว่าลูกของเขาก็เหมือนคนในความลับน่ะสิ...”
“ก็ใช่น่ะสิ แต่ก็ช่างมันเถอะเพราะยังไงอีกไม่กี่ปีท่านรองก็จะได้เป็นท่านประธานแล้วล่ะ” ฉันยกยิ้มบาง ๆ ให้กับพูดของยัยพลอยก่อนจะเริ่มสแกนลายนิ้วมือ
“แก...แล้วเรื่องของแกกับอิทธ์ล่ะ มันไม่พัฒนาเลยเหรอ” คำพูดของยัยพลอยทำให้ฉันถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันหน้าไปคุยกับเธอแบบจริงจัง
“อิทธ์ไม่ชอบให้ฉันพูดเรื่องนี้”
“แต่แก แกจะอยู่อย่างนี้ไปจนตาย? แกก็ยี่สิบเจ็ดจะยี่สิบแปดปีแล้วนะ”
“ไม่รู้สิ แต่ตอนนี้ฉันมีความสุขมาก” เราสองคนพูดคุยกันพร้อมกับเดินไปร้านกาแฟที่อยู่ชั้นหนึ่งเหมือนกับทุกวันหลังจากสแกนลายนิ้วมือเสร็จ
“ความสุข? ถามจริงเหอะ ในใจลึก ๆ แล้วแกก็อยากเรียกเขามากกว่านั้นไม่ใช่เหรอ อย่างน้อยแกก็อยากอ้อนเขาเหมือนกับเป็นแฟนเขา แต่ตอนนี้ก็ได้แค่กินข้าวเป็นเพื่อน ดูหนัง เดินกอดคอ แต่ไม่มีสิทธิ์ควงแขน”
“_” มันเหมือนกับมีห
