ก่อนหน้านี้...[เที่ยงวัน]
-อิทธ์-
[เจอพี่ยังลูก]
“_”
[พี่เรากลับมาตั้งแต่เดือนก่อนแล้วนะ ตอนนี้เรียนกฎหมายของประเทศเราอยู่]
“_”
[อืมม แม่...ฮึก คิดถึงลูกนะ”] เสียงของแม่ที่ดังผ่านโทรศัพท์ออกมาทำให้ผมชะงักนิ่งไป มันไม่มีอะไรเหี้ยไปกว่าการได้ยินเสียงคนเป็นแม่ร้องไห้หรอกนะผมว่า
“ครับ ยังไม่เจอแต่ไม่อยากเจอหรอก ส่องกระจกก็เหมือนกับได้มองหน้ามันแล้ว” ผมกรอกเสียงผ่านโทรศัพท์พร้อมกับยกบุหรี่ขึ้นสูบ ขณะที่เสียงร่ำไห้ของแม่ยังคงดังออกมาเนือง ๆ
“ถ้าแม่ไม่หยุดร้องไห้ผมตัดสายละนะ”
[มะ ไม่นะ แม่ยังอยากคุยกับลูก ตอนนี้พักเที่ยงไม่ใช่เหรอ ฮึก...เหนื่อยหรือเปล่า]
“ไม่เหนื่อยหรอก แม่อย่าถามเลย ผมไม่เป็นไร”
[วิดีโอคอลได้ไหมลูก ฮึก...แม่อยากเห็นหน้า]
“อยากเห็นทำไมไม่มาหาครับ ถ้าแม่กลัวพ่อมากก็ไม่ต้องโทรมาหาผมอีก”
[แม่ ฮึก ไม่ได้กลัวหรอก แต่แม่เห็นด้วยกับพ่อของเรานะ อิทธ์กลับมาเถอะ....]
ต
