~ บทที่ 5 เพื่อน ~

2052 คำ
เวลาต่อมา... -พัดชา- “เข้ามาสิ...” “_” “ไม่ได้ยินหรือไง” “อ้อ...” ฉันได้ยินแต่ไม่คิดว่าเขาจะพูด ตอนนี้ใจของฉันกระหน่ำเต้นอย่างแรง แรงจนฉันกลัวว่าเขาจะได้ยินก็เลยรีบเดินเข้าไปในห้องของเขา อพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ฉันตามเขามาเช่าอยู่ห้องตรงกันข้ามตั้งแต่ที่ออกจากหอในตอนปีสอง ห้องขนาดกลางไม่ใหญ่และไม่เล็กเกินไป มีโซฟา ทีวี ตู้เย็น ตู้เสื้อผ้า โต๊ะหนังสือ และเตียงนอนขนาดกลาง มันไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ได้สวยหรูเหมือนคอนโดของพลอย “นั่นโทรศัพท์” อิทธ์พยักพเยิดหน้าไปที่โต๊ะหน้าทีวี ก่อนที่ฉันจะพยักหน้ารับพร้อมกับเดินไปหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้น “รหัสอ่ะ” “_” “อ้อ ขอโทษที่เสียมารยาท พอดีว่า...” “2112XX” ฉันยังพูดไม่จบแต่เขาก็เอ่ยพูดขึ้นเสียก่อน รหัสของเขามันวันเกิดของเขานี่ ฉันรู้เพราะฉันสืบมาน่ะสิ “ขะ ขอบใจนะ” อิทธ์ไม่ได้ตอบอะไร เขาเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดผมของเขาที่เปียกอยู่ อิทธ์หุ่นดีมากให้ตายสิ ฉันกลืนน้ำลายลงคอหลายรอบมากและคิดว่าเขาคงเห็น จะไม่กลืนก็ไม่ได้เดี๋ยวมันจะไหลออกมา “รีบโทรสิ เธอจะมองฉันอีกนานไหม” “ห้ะ อ้อ โทษที” ฉันรีบกดโทรศัพท์โทรหายัยพลอยด้วยมือที่สั่น ๆ นาน ๆ ฉันจะได้อยู่ใกล้อิทธ์ ถ้าไม่ใช่เรื่องเรียนเราก็ไม่เคยได้คุยกันเลย ตื๊ด ตื๊ดด~ ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูพร้อมกับลอบมองอิทธ์ที่ยืนเช็ดผมอยู่ เหมือนว่าเขาจะคิดอะไรบางอย่างในหัวเพราะว่าคิ้วหนาดกดำของเขามันยู่เข้าหากัน ขณะที่ฉันก็ยืนรอสายจากยัยพลอยนานพอสมควรแต่ในที่สุดยัยเพื่อนตัวดีก็กดรับ ติ๊ด! “ฮัลโหลพลอย ฉันพัดนะ...” [ยัยพัด! ฉันว่าจะโทรหาแกพอดี!] “เหรอ พลอยพอดีว่า...” [ฉันได้ผู้ แบบ...หล่อมาก ๆ] “ห้ะ...” [คือ...อย่างนี้เพื่อน พอแกออกไปใช่ปะ อยู่ ๆ ก็มีผู้ชายเข้ามาทักฉัน แล้วแบบตอนนี้ฉันอยู่กับเขา!] เสียงของยัยพลอยทำให้ฉันดึงโทรศัพท์ออกจากหู น้ำเสียงดีใจแบบนี้ทำเอาฉันไม่กล้าขัดจังหวะเพื่อนเลย แต่ทำไงได้ถ้าไม่ได้กุญแจห้องฉันก็เข้าห้องไม่ได้ “เอ่อ...” [อ้อพัด กระเป๋าแกอยู่กับฉันนะ แต่ว่าฉันคงเอาไปให้ไม่ได้ตอนนี้ พอดีฉันไม่อยากเสียโอกาส แต่ถ้าแกจะมาเอาก็ได้นะ แบบว่าขึ้นแท็กซี่มาก่อนเดี๋ยวค่อยจ่ายทีหลัง] “โอเค แล้วแกอยู่ไหนอ่ะ” [แต่เดี๋ยวนะพัด แกจะเสียโอกาสอยู่กับอิทธ์นะ] พอยัยพลอยพูดชื่ออิทธ์ออกมาทำให้ฉันเดินออกห่างจากตัวของอิทธ์เพราะกลัวว่าเขาจะได้ยิน ซึ่งฉันหันหน้ากลับไปหาเขาก็พบว่าเขายังไม่ใส่เสื้อผ้า มันทำให้ฉันงงเหมือนว่าเขากำลังรออะไรบางอย่าง หรือว่าเขาจะรอให้ฉันออกไปก่อน...คงงั้นมั้ง [พัด แกฟังฉันนะ แกคิดว่าแกจะมีโอกาสเจออิทธ์อีกเหรอ] “ก็ ไม่อ่ะ” [นั่นน่ะสิ แกคิดคนเราจะมีโอกาสกันกี่ครั้งเชียว บางทีแกสารภาพไปมันอาจจะทำให้ได้ผลไม่ดี ฉันแนะนำว่าแกควรทำอะไรบางอย่างให้อิทธ์ชอบแกเอง] “อะไรนะ อิทธ์เนี่ยนะ...อุ๊บ” ฉันยกมือขึ้นปิดปากแทบไม่ทันเพราะดันหลุดชื่อของอิทธ์ออกมา และตอนนี้เขากำลังหันมามองฉัน แล้วทำไมเข้าไม่ใส่เสื้อผ้าสักที! [ก็อิทธ์เนี่ยแหละ] คำพูดของยัยพลอยทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเธอรู้ว่าอิทธ์จะต้องปฏิเสธฉันแน่ ๆ “แล้วฉันควรทำไงล่ะ” [ถ้าใช้ใจนำพาไม่สำเร็จ ก็ลองใช้อย่างอื่นสิ อย่างเช่น...ร่างกายไง] “หือ พูดอะไรก็ไม่รู้” [ฮ่า ๆ ฉันก็เพ้อไปงั้น เอาเป็นว่าถ้าแกจะมาเอากระเป๋าก็มาที่โรงแรม...] ยัยพลอยบอกชื่อโรงแรมเสร็จฉันก็กดตัดสาย ก่อนที่จะหันไปหาอิทธ์ก่อนจะพบว่าเขายังคงเช็ดผมอยู่ “เอาวางไว้ที่เดิม” เสียงทุ้มของเขาดังขึ้น ก่อนที่ฉันจะเดินไปวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมตามคำพูดของเขา “อิทธ์ คือว่าฉันมีอะไรจะบอกนาย” แม้ว่าเสียงของฉันจะสั่นมากก็ตามแต่ แต่อย่างที่พลอยได้บอกไว้ว่าคนเราจะมีโอกาสกันกี่ครั้งเชียวและฉันก็ไม่อยากปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไป อิทธ์ไม่ได้ตอบอะไรเขาเพียงแค่หยุดเช็ดผมและหันหน้ามามองฉัน ใบหน้าหล่อเหลาของเขานิ่งเรียบราวกับว่าไม่มีอะไรอยู่ในหัวของเขา “ฉันไม่รู้ว่าควรบอกนายไหม...แต่อิทธ์ นานมากแล้วที่เรารู้จักกัน” “_” “แล้วฉันก็คิดว่า เอ่อ...มันก็ไม่ได้แย่ถ้าฉันจะบอกบางอย่างกับนาย” “เธอรู้ได้ยังไงว่ามันไม่แย่” “หือ? อ้อ คือ...” ฉันก็ไม่ได้แย่สักหน่อย ฉันก้มมองปลายเท้าตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกรอบ “เพื่อนเธอบอกให้ฉันพูดกับเธอดี ๆ” “พลอยน่ะนะ” ว่าแล้วไง ฉันคิดว่าสองคนนี้ต้องคุยกันมาก่อนแน่ ๆ “พลอยบอกอะไรนายเหรอ” “ไม่หรอก มีแค่ฉันที่จะบอกเธอ” “_” “ฉันไม่ได้ชอบเธอและก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะต้องเจอกันอีก” “เหรอ...” ฉันพึมพำออกมาเสียงแผ่วเบาก่อนจะกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ ทำไมการโดนปฏิเสธมันถึงทำให้รู้สึกแย่มากขนาดนี้ ฉันไม่คิดเลยว่าตัวเองจะรู้สึกเจ็บปวดที่หน้าอกข้างซ้าย มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ ฉันไม่เคยมีแฟนมาก่อน นี่สินะที่คนเขาเรียกกันว่า...อกหัก “เสร็จแล้วก็ออกไป ปิดประตูให้ด้วย” อิทธ์เย็นชามาก ไม่สนเลยว่าตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้ ใช่ อยู่ ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมา ไม่รู้สิฉันแค่ชอบเขามากมั้ง ตลอดเวลาห้าปีที่เรียนมาฉันไม่เคยสนใจใครเลย ในหัวของฉันมันมีแต่เรื่องของเขาวนไปหมด และตอนนี้ฉันจะต้องตัดใจอย่างนั้นใช่ไหม “ขอโทษที่ทำให้นายลำบากใจนะ...ฮึก” ฉันข่มเปลือกตาปิดลง มันแย่มากที่ฉันสะอื้นออกมาต่อหน้าเขา “แต่ฉัน...อิทธ์ฉันชอบนายจริง ๆนะ” ฉันไม่รู้อะไรดลใจให้ตัวเองพูดแบบนี้ออกมา มันดูแย่มาก แย่มากจริง ๆ “พัดชา เธอควรชอบคนอื่น” “ทำไมล่ะ ฉันก็ไม่ได้แย่นะ ฮึก...ฉันสวยกว่าผู้หญิงบางคนที่นายพามาห้องอีก” “เธอรู้?” “อื้ม คือฉัน...ไม่ได้ตั้งใจ” พอเห็นสีหน้าไม่พอใจของเขาก็ทำให้ฉันรู้สึกผิดขึ้นมา นั่นน่ะสิมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา “เห้อ...พัดชา เธอก็รู้ว่าเรารู้จักกันมานาน ถ้าเธออยากเป็นเพื่อนกับฉันอีกก็ควรเก็บความรู้สึกตัวเองไว้นั่นแหละ” “อึก...ไม่หรอก เพราะฉันไม่รู้ว่าจะได้เจอนายอีกไหม เห็นเจ๊ฝ้ายบอกว่านายกำลังจะย้ายออก” พอฉันพูดจบอิทธ์มีท่าทีแปลกไป “เธอ...รู้เรื่องฉันมากแค่ไหนกัน” น้ำเสียงของอิทธ์แข็งกระด้างจนฉันตกใจ เขาไล่สายตาพินิจมองดูฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า “เธอรู้อะไรเกี่ยวกับฉันอีก” “ปะ เปล่า ไม่รู้อะไรมากหรอก” อิทธ์ขมวดคิ้วเหมือนว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ เหมือนว่าเขาจะกลัวว่าฉันจะไปรู้อะไรเข้า “อิทธ์ ฉันอยากให้นายลองคิดใหม่” “เรื่อง?” “ก็เรื่องนี้ไง บางที...เอ่อ เราอาจจะคิดตรงกัน” “ไม่หรอก เธอเป็นคนดีพัดชา เธอควรเจอคนที่ดี” “แล้ว...นายไม่ชอบเหรอ” ฉันสบสายตากับเขา ซึ่งคำถามของฉันทำเอาอิทธ์นิ่งไป สายตาคมสีนิลชวนหลงไหลทำให้ฉันนิ่งไปเช่นกัน “ออกไปเถอะ” “ไม่เห็นนายตอบ ตอบก่อนสิ” “ก็ตอบไปตรง ๆ แล้วไงว่าฉันไม่ได้ชอบเธอ” การที่เขาชะงักไปเมื่อครู่ทำให้ฉันแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาอาจจะมีใจให้ฉันบ้าง ก็จริงอยู่ที่ฉันมักตามติดเขาไปทุกที่ แต่มีหลายครั้งเหมือนกันที่เขาเลือกให้ฉันไปอยู่กลุ่มทำงานด้วย แม้จะมีคนหลายคนอยากอยู่กับเขาเพราะอิทธ์น่ะเก่งมาก ทั้งวิชาคำนวณและภาษาเขาเป็นที่หนึ่งมาโดยตลอด “เหรอ แต่ฉัน...” “ไม่มีประโยชน์หรอกพัดชา ฉันไม่อยากมีแฟน ไม่อยากคบกับใคร แล้วเธอควรออกไปจากห้องของฉัน” “คงไม่ได้แล้วล่ะ เพราะยัยพลอยไม่ได้เก็บกระเป๋าฉันไปด้วย แล้วตอนนี้คลับก็ปิดแล้วด้วย” ฉันโกหกออกไปคำโต ซึ่งทันทีที่ฉันพูดจบรูม่านตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้น “แต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน” “เกี่ยวสิ นายมาส่งฉันแต่ไม่เอากระเป๋าของฉันมาด้วย” “เธอกำลังโทษว่าเป็นความผิดของฉัน?” “เปล่านะ ก็ฉันพูดความจริง” อิทธ์ไม่เคยจ้องฉันขนาดนี้มาก่อน ซึ่งมันทำให้ฉันกำมือเข้าหากันแน่น “เห้อ...” “อยากอยู่ก็อยู่ไป” ทันทีที่พูดจบอิทธ์ก็หมุนตัวไปเปิดตู้เสื้อผ้า และขณะนั้นเองที่เขากระทำอะไรบางอย่างให้ฉันแทบเป็นลมล้มทั้งยืน พรึ่บ! “กรี๊ดดด~” อิทธ์ดึงผ้าขนหนูออกต่อหน้าต่อตาฉัน! และใช่ ฉันเห็นหมดเลย พรึ่บ! ทันทีที่ตั้งสติได้ฉันก็หมุนตัวหนีเขา เสียงหัวเราะที่ดังออกมาจากลำคอหนาทำให้ฉันอยากวิ่งออกไปกรี๊ดดัง ๆ แต่ถ้าออกไปแล้วฉันจะไปอยู่ไหน “นะ นาย ทำบ้าอะไรก็ไม่รู้” “หึ” “หยุดขำนะ!” “ทำอย่างกับไม่เคยเห็น” “ก็ไม่เคยเห็นน่ะสิ!” “ห้ะ...” เสียงของเขาที่แสดงถึงความแปลกใจทำให้ฉันค่อย ๆ หันกลับไปมองเขาอีกครั้ง และเขาก็ยังไม่ใส่เสื้อผ้า! “นะ นาย กรี๊ดดดด บ้าที่สุดเลยอิทธ์!” “ฉิบหายละ” ฉันยกมือขึ้นปิดตา แล้วไอ้นั่นของเขามันทำให้ฉันขนลุกขนพอง มัน... “ไม่อยากจะเชื่อเลย” “_” “เอามือออกได้แล้วน่า ฉันใส่ผ้าละ” อิทธ์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้น เสียงของเขามันให้ความรู้สึกแปลกใจ มันไม่แปลกเลยนะถ้าฉันจะไม่เคยเห็น “นะ นายไม่โกหกฉันใช่ไหม” “โกหกแล้วฉันได้อะไร ฉันไม่เคยทำอะไรแล้วไม่ได้ค่าตอบแทน” พอได้ยินอย่างนี้ฉันก็เลยเลื่อนมือออก ซึ่งรอบนี้อิทธ์ไม่ได้แกล้งฉัน เขาใส่บ๊อกเซอร์แล้วจริง ๆ “เห้อ ฉันก็คิดว่าเธอจะวิ่งออกไป” “อ้อ...” ที่เขาทำแบบนี้เพราะต้องการไล่ฉันนี่เอง แต่ฉัน... “ออกไปแล้วฉันจะไปอยู่ไหน” “เยอะแยะ อย่ามาทำไขสือฉันรู้ว่าเธอคิดอะไร” “คะ คิดอะไร” “เธอจะข่มขืนฉันใช่ไหม” “อะไรนะ!!!” ฉันตาโตขึ้นพร้อมกับร้องออกมาเสียงดัง เขาเอาอะไรคิด แม้ว่าเขาจะหล่อมาก แต่เขาคิดว่าฉันจะทำอะไรคนตัวใหญ่แบบเขาได้ยังไง “ไม่รู้ละ ถ้าเธอไม่ออกไปฉันนี่แหละจะทำเธอเอง” “ทะ ทำอะไร” ไม่พูดเปล่า อยู่ ๆ อิทธ์ก็สาวเท้าเข้าหาฉัน ทำให้ฉันต้องถอยหลังกรูดหนีทันที “ทำให้เธอรู้ว่าฉันไม่ใช่คนที่เธอจะมายืนใส่สายเดี่ยวรัดรูปในห้องของฉันไง” “หือ?” พอเขาพูดแบบนี้ทำให้ฉันก้มมองดูตัวเองทันที แล้วก็ต้องตกใจเพราะชุดที่ฉันใส่มันโป๊จริง ๆ “รู้หรือเปล่าว่าเธอกำลังอยู่ในถ้ำเสือ...” !!!
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม