‘กูสัญญาว่าจะเลี้ยงดูมึงกับแม่ของมึงให้ดี กูจะส่งมึงเรียนหนังสือตามที่พ่อมึงบอกเมื่อสักครู่’
ดวงตาสีสนิมของเด็กน้อยในวัยสิบห้าปีจ้องมองเจ้าสัวคมณ์เขม็ง เขาไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างเจ้าสัวคมณ์จะรักษาคำพูด และจะทำตามที่ลั่นวาจาออกมา
‘ไฟ พาแม่กลับบ้านนะลูก ดูแลแม่แทนพ่อด้วย’
แก้วสันต์แกะมือเล็กของลูกน้อยออกจากมือตัวเอง แล้วก้าวถอยหลังไปยืนชิดกับผนังเย็นๆ ของห้องขังแคบๆ
‘พ่อ ไฟรักพ่อ ไฟสัญญาว่าไฟจะมาเยี่ยมพ่อทุกครั้งที่ไฟมีโอกาส และไฟจะดูแลแม่ให้ดีที่สุด พ่อไม่ต้องเป็นห่วงไฟกับแม่นะครับ’
แก้วสันต์พยักหน้ารับช้าๆ น้ำตาหยดเป็นทาง ไม่อายที่จะต้องให้คนอื่นๆ เห็นน้ำตาของเขา
‘กลับบ้านได้แล้วลูก ไม่ต้องเป็นห่วงพ่อ’
อัคคียกมือปาดน้ำตา พยายามยื่นมือเข้าไปในลูกกรงเหล็กเพื่อขอจับมือผู้เป็นพ่อเป็นครั้งสุดท้าย แต่บิดาไม่ยอมเข้ามาใกล้เขาอีก เพราะไม่ต้องการให้ลูกเห็นเขาในสภาพนี้อีกต่อไป
และเมื่อผู้เป
