จากตอนแรกมือใหญ่แกล้งจับยึดข้อเท้าเล็กไว้ คราวนี้อัคคีเปลี่ยนเป็นกระโจนขึ้นมาบนเตียง จากนั้นก็ทำท่าจะลากหญิงสาวลงจากเตียงตามที่เค้นเสียงบอกไป
“คุณจะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไปกับคุณ ได้ยินไหมนายอัคคี!”
ณัฐณดาพยายามคว้าผ้าปูที่นอนไว้เพื่อใช้เป็นที่ยึดเหนี่ยวไม่ให้อัคคีอุ้มเธอลงจากเตียงได้ง่ายๆ กระนั้นเรี่ยวแรงที่มีน้อยนิดก็ไม่อาจสู้แรงมหึมาของอัคคีได้
“ลงมาจากเตียง น้ำขิง”
อัคคีอุ้มร่างบางเปล่าเปลือยลงมาจากเตียงได้ในที่สุด เขากระเตงอุ้มหญิงสาวตรงไปยังตู้เสื้อผ้าที่อัดแน่นไปด้วยอาภรณ์ราคาแพง พร้อมกันนั้นก็สั่งหญิงสาวเสียงห้วนจัด
“เลือกเสื้อผ้ามาใส่เดี๋ยวนี้น้ำขิง”
“ไม่! คุณจะพาฉันไปไหน ฉันไม่ได้ไป หูหนวกหรือยังไง ฉันบอกว่าไม่ไป”
ณัฐณดาตะโกนใส่อัคคีจนแสบลำคอไปหมด ไม่ยอมคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่ตามคำสั่งของอีกฝ่าย
“ดี ไม่สวมเสื้อผ้าก็ดี ถ้างั้นผมจะพาคุณไปจดทะเบียนด้วยชุดวันเกิด คงสนุกพิลึกหา
