เขาลดกายร้อนผ่าวให้หยอกเอินกับกลีบดอกไม้หวานชุ่มฉ่ำไปด้วยลาวาแห่งรัก สร้างความสนิทสนมให้กับหญิงสาว และกระตุ้นให้หญิงสาวต้องการเขามากกว่าเดิม
ณัฐณดาส่ายหน้าไปมากับหมอนใบใหญ่ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้างาม มือเล็กทั้งสองจับยึดตรงเอวหนาไว้มั่น พยายามให้อีกฝ่ายกดกายแข็งขึงลงต่ำมามากกว่าที่เป็นอยู่
“ทรมาน...น้ำขิง...ทรมาน”
หญิงสาวครวญครางบีบมือเข้ากับเอวหนาแน่นกว่าเดิมจนรู้สึกชาไปหมด เธอไม่รู้ว่ากำลังต้องการอะไร รู้แค่ว่าอยากให้ความทรมานที่มาพร้อมกับความเสียวซ่านรัญจวนใจถูกปลดปล่อยไปจากตัวเธอสักที
“ใจเย็นๆ น้ำขิง ผมรู้ว่าคุณต้องการอะไร”
เมื่อการทรมานถึงที่สิ้นสุด อัคคีก็ค่อยๆ กดกายแข็งขึงเพียงครั้งเดียวให้จมดิ่งสุดความใหญ่โตเข้าไปอยู่ในความหวานฉ่ำที่ตอดรัดเขาแน่นจนเขาต้องคำรามลั่นด้วยความเสียวซ่าน
“โอ้...น้ำขิง...ดีเหลือเกิน”
“เจ็บ...ปล่อย...ฉันเจ็บได้ยินไหม”
ณัฐณดาผลักไสกายล่ำสัน
