“ไม่! ผมไม่อนุญาต ผมไม่ต้องการให้คนชั่วอย่างพ่อคุณต้องมาตายในบ้านของผม” อัคคีปฎิเสธเสียงแข็ง ไม่มอบความเมตตาให้กับคนเหล่านี้แม้แต่นิดเดียว
“ทำไม...ทำไมคุณถึงใจร้ายแบบนี้ ไม่เห็นหรือยังไงว่าพ่อของฉันกำลังไม่สบายมาก”
“เห็น แต่นั่นมันไม่ใช่ญาติของผม เพราะฉะนั้นผมก็ไม่สนใจว่าพ่อของคุณจะอยู่หรือจะไปเยือนยมบาล”
มือใหญ่กระชับร่างบางให้แนบชิดกับกายเขามายิ่งขึ้น มืออีกข้างบีบพวงแก้มที่เปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำตา แล้วเค้นเสียงเยาะหยันต่อ
“แล้วก็อย่ามาพูดว่าผมเป็นคนใจร้าย ใจดำ เพราะผมยังใจร้ายไม่ถึงครึ่งที่คุณกับพ่อของคุณทำกับครอบครัวของผม ต้องให้ผมพูดไหมว่าคุณหนูน้ำขิงนั้นใจร้ายกับไอ้ขี้ข้ามากเพียงใด
“พอ...ไม่ต้องพูด...”
ณัฐณดาพยายามเบือนหน้าหนี อยากยกมืออุดหูไม่ให้ได้ยินน้ำเสียงที่เค้นออกมาเยาะหยันเธอ อยากปิดตาไม่ให้เห็นดวงตาสีสนิมที่จ้องเธออย่างเหยียดหยามในตลอดเวลา
“ลองทนฟังหน่อยไหมคุณหนูน
