“แก! ไอ้สารเลว! แกเป็นใคร แกมาทำร้ายฉันทำไม”
ณัฐณดาเค้นเสียงถามสั่นเทา ดวงตาแดงก่ำเพราะกำลังจะร้องไห้ พอหันไปมองเห็นชายฉกรรจ์ทั้งห้าคนกำลังช่วยกันปลดป้ายวันเกิดลงจากเวที แล้วเอามาเผาต่อหน้าเธอและบิดา รวมทั้งม่แนมชื่น ที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย คราวนี้หยาดน้ำตาอุ่นก็ไหลเป็นทางด้วยความเสียใจ
“แกเป็นใคร?...”
ณัฐณดาถามอีกครั้ง น้ำตาไหลเป็นทาง ยิ่งเห็นป้ายวันเกิดถูกเปลวไฟลามเลียชื่อของตัวเองจนเหลือแต่เถ้าถ่านก็ยิ่งร้องไห้หนัก ส่วนเจ้าสัวคมณ์เริ่มหายใจช้าๆ จกแน่นหน้าอกจนแทบจะหมดสติในทุกเวลา
อัคคีหัวเราะร่วนด้วยความสะใจ เขาทรุดกายนั่งย่องๆ อยู่บนส้นเท้าตัวเอง มือใหญ่ข้างหนึ่งจับยึดปลายคางมนไว้แน่น แล้วออกแรงบังคับให้คนที่ยังร้องไห้ไม่หยุดได้เงยหน้ามองสบตากัน
“อยากรู้ใช่ไหมว่าผมคือใคร มิสเตอร์อัคคี แอลเดอร์สัน ชื่อนี้คงไม่คุ้นหูคุณหนูน้ำขิงสักเท่าไร แต่ถ้าเป็นชื่อไอ้ขี้ข้า ไอ้ลูกขี้คุก คงค
