นางบำเรอเถื่อน

บทที่9

เปลือกตาบางกะพริบถี่เมื่อรู้สึกถึงการถูกรบกวนเวลาพักผ่อน สัมผัสเปียกชื้นตรงบริเวณหน้าอกทั้งสองข้างสร้างความเสียวสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างจนทำให้แพรไหมต้องเปิดเปลือกตาหรี่มองดูว่าอะไรที่กำลังรบกวนการพักผ่อนของเธอ

แผล็บ แผล็บ

สมองเริ่มคิดประมวลผลก่อนที่เธอลืมตาโพลง ความง่วงหายไปโดยทันใด เมื่อได้มองไปยังตัวต้นเหตุ ที่ตอนนี้กำลังตวัดปลายลิ้นดูเลียยอดถันทั้งสองข้างของเธออย่างเมามัน ผมหยักศกนุ่มสลวยสีดำเงางามถูกดัดแต่ทรงเป็นอย่างดีตอนนี้กำลังโยกย้ายส่ายไปมาระหว่างหน้าอกอวบอิ่มทั้งสองข้าง

คนที่ถูกรบกวนเวลาพักผ่อนถึงกับต้องถอนหายใจก่อนที่แพรไหมจะล้มตัวนอนอีกครั้งเมื่อรู้ว่าใครที่กล้ามาปลุกเวลาพักผ่อนของเธอ สมองน้อย ๆ นึกถึงไปยังเหตุการณ์สุดรัญจวนเมื่อคืนภาพที่เขาโอบกอดร่างกายของเธอเอาไว้อย่างแนบชิด และไหนจะตอนที่ริมฝีปากหนาจุมพิตตอนยามเมื่ออลันกระแทกอาวุธร้ายเข้าใส่อย่างไม่ออมแรง เสียงครางยามเมื่อเขาพร่ำเพ้อชื่อของเธอมันอดไม่ได้ที่จะทำให้แก้มนวลทั้งสองแดงเป็นลูกตำลึงยามเมื่อได้นึกถึง เมื่อนึกขึ้นได้ใบหน้าของแพรไหมแดงระเรื่อเมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนทั้งเธอและเขาเร่าร้อนกันจนเตียงนอนแทบจะลุกเป็นไฟ

"หวานเป็นบ้า หวานไปทั้งตัว"แพรไหมได้สติเมื่อคนตัวใหญ่โผล่หัวออกมาอีกทั้งยังกล่าวชื่นชมราวกับว่าเนื้อตัวของเธอนั้นหอมหวานดั่งขนมรสโปรด

"อ้าว น้องแพรตื่นแล้วเหรอครับ คุณป๋ารบกวนเวลาพักผ่อนของหนูหรือเปล่า"อลันเอียงศีรษะถามอย่างหน้าตาใสซื่อ แพรไหมกรอกสายตามองบนเธออยากจะขยับตัวพลิกหนีไปอีกทางแต่ดันมีร่างใหญ่ของอลันแทรกกลางจนเธอไม่สามารถขยับตัวไปทางไหนได้

"น้องแพรง่วงค่ะ น้องแพรอยากพักผ่อน"

"แต่คุณป๋าอยากนี่ครับ อย่างกระแทกร่องของน้องแพรใจจะขาด"ว่าอย่างเดียวไม่พออีกทั้งยังนำหลักฐานคือตอร์ปิโดไปเขี่ยตรงปากช่องทางรักเป็นการยืนยัน

"ไว้วันอื่นนะคะ วันนี้น้องแพรง่วงอยากพักผ่อนจริง ๆ "

"ก็ได้ค่ะ คุณป๋าจะให้น้องแพรได้พัก แต่"อลันยินยอมพร้อมใจถวายให้แพรไหมเมื่อเจอสายตาออดอ้อนจนเขาเองแทบจะทำอะไรไม่ถูก แต่มีเหรอที่ผู้มากไปด้วยแผนการจะยอมล่าถอยไปเสียง่าย ๆ

"แต่อะไรคะ คุณป๋า"

"คุณป๋าขอชื่นชมความสวยอีกหน่อยก็แล้วกันนะครับ เสร็จแล้วคุณป๋าจะให้น้องแพรได้พักตามที่ใจต้องการ"

"อะ…อื้อคุณป๋า"ใบหน้าคนเข้มขยับก้มลงต่ำให้แนบชิดพร้อมกับริมฝีปากหนานาบลงไปประกบจูบริมฝีปากอวบอิ่มพร้อมกับขบเม้มอย่างหยอกเย้าจนทำเอาคนที่ไม่ประสีประสาในเรื่องถึงกับทำตัวไม่ถูก ปลายลิ้นหนาควานหาปลายลิ้นเล็กพร้อมตวัดดูดึงทำเอาคนที่นอนอยู่ใต้ร่างถึงกับเสียวสะท้านก่อนที่จะถอนริมฝีปากออกมา สายตาจ้องมองริมฝีปากเล็กบวมเจ่อด้วยผลจากการกระทำของเขาเอง

"น้องแพรสวยมากเลยนะคะ สวยไปทั้งตัวเลยรู้ไหม"ทุกสัดส่วนบนร่างกายเธอถูกสรรค์สร้างขึ้นมาอย่างลงตัว ไม่ว่าจะเป็นใบหน้างดงามดั่งราวกับนางฟ้า และไหนจะหุ่นนาฬิกาทรายสะโพกผาย นัยน์ตาคมเข้มเผลอไปมองลำคอขาวระหงพลางกลืนน้ำลายคงคอ รอยแดงที่เขาตีตราเอาไว้เขาต้องการจะซ้ำรอยมันอีกครั้งเพื่อย้ำเตือนให้คนตัวเล็กได้รู้ว่าเธอนั้นมีเจ้าของและเป็นของเขาแค่เพียงผู้เดียว เร็วกว่าความคิดใบคมเข้มก้มลงมาใช้ริมฝีปากขบเม้มซอกคอขาวแพรไหมจนขึ้นเป็นรอยแดงช้ำอย่างเห็นได้ชัด ฟันซี่ใหญ่ขบเม้มลงไปจนทำให้คนที่นอนอยู่ใต้ร่างถึงกับต้องน้ำตาคลอเพราะความเจ็บ แพรไหมได้แต่นอนหายใจพร้อมกับร่างกายที่สั่นสะท้านเพราะอลันคุกคามโดยที่เธอไม่ทันจะได้ตั้งตัว

ลิ้นเปียกชื้นละเลียดมาตรงหน้าอกอวบอิ่มขนาดใหญ่ของแพรไหมซึ่งเมื่อคืนเขาได้ครอบครองมันแล้วแต่เขามีความรู้สึกว่าร่างกายของเธอต่อให้เขาเสพสมมันมากเท่าไหร่มันก็ไม่พอ และมันยิ่งทำให้เขามีความต้องการต่อเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ ริมฝีปากหนาดูดดึงยอดถันสีแดงระเรื่อของแพรไหมเบา ๆ จนทำให้แพรไหมรู้สึกเกร็งเพราะความเสียวที่เริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

แต่ก่อนที่ทุกอย่างมันจะถลำลึกไปกว่านั้น แพรไหมก็ได้สติขึ้นมาก่อนที่จะใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างออกแรงดันร่างของอลันให้ออกห่าง มือบางคว้าผ้าห่มมาพันร่างพยุงตัวขึ้นพิงชิดขอบหัวเตียง สองมือกำผ้าห่มที่คลุมตัวเองเอาไว้แน่น สายตาจ้องมองสีหน้าไม่พอใจของอลัน แต่เมื่ออลันได้เห็นสีหน้าอ่อนแรงของแพรไหมเขาก็รีบปรับสีหน้าของตนเองก่อนจะรีบพุ่งเข้าไปประคองร่างอ่อนแรงของแพรไหมให้นอนราบลงบนเตียงนอนอย่างเช่นเดิม

"น้องแพรเป็นอะไรครับ"แพรไหมสัมผัสถึงความเป็นห่วงได้ผ่านทางน้ำเสียง สายตา และความเอาใจใส่ของอลัน

"น้องแพรรู้สึกอ่อนเพลียอยากจะพักผ่อน คุณป๋าอนุญาตให้น้องแพรได้พักเถอะนะคะ ส่วนเรื่องนั้นค่อยว่ากันใหม่"

"โอเคครับ คุณป๋าจะปล่อยให้น้องแพรได้พัก"อลันจำใจยอมเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของแพรไหม

"ขอบคุณมากนะคะ"แพรไหมหลับตาลงทันทีสติของเธอเลือนหายไม่รับรู้อะไรอีกต่อไป

ส่วนอลันจัดท่าทางให้แพรไหมได้นอนสบายก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายและจัดการให้เจ้าตอปิโดสงบลงโดยแม่น้องนางทั้งห้า