หลังจากที่มาเวลเดินออกไปแล้ว อลันรีบคว้ามือของแพรไหมข้างที่ถูกมาเวลจูบขึ้นมาเช็ดด้วยความรุนแรง จนทำให้แพรไหมรู้สึกเจ็บแสบบริเวณที่เป็นรอยแดงจนน้ำตาคลอ
"เช็ดออกไปหมด"
"คุณป๋า ฮึก น้องแพรเจ็บ"คนตัวใหญ่หึงหน้ามืดตามัวตั้งหน้าตั้งตาเช็ดหลังมือของแพรไหม จนทำให้ตอนนี้หลังมือที่ถูกถูเช็ดซ้ำ ๆ ของเธอแดงเป็นแถบเพราะแรงเช็ดของอลันไม่ได้เบาเท่าไหร่นัก ยิ่งผิวหนังของเธอขาวบางอีกก็ยิ่งง่ายที่จะเกิดรอยแดง
"ฮึก คุณป๋าน้องแพรเจ็บ"คนหึงอย่างบ้าคลั่งเริ่มได้สติขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ ของคนตรงหน้า ทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ของซาตานร้ายเมื่อสักครู่
อลันค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามองแพรไหมอย่างช้า ๆ ก่อนที่เขาจะเบิกตากว้างเมื่อใบหน้าของแพรไหมตอนนี้มีแต่น้ำตาที่กำลังรินไหลลงมาเป็นสาย
พรึบ
"น้องแพร คุณป๋าขอโทษ"ด้วยความตกใจวงแขนหนารีบคว้าร่างของคนตัวเล็กที่ยืนร้องไห้อย่างน่าสงสารเข้ามากอด เขาได้แต่พร่ำบอก
