อลันเดินโอบร่างเล็กของแพรไหมเข้ามาในห้องอาหารของโรงแรม เมื่อทั้งสองก้าวขาเข้ามาก็ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน แพรไหมแทบจะก้าวขาไม่ออกเธอได้เพียงแค่ส่งยิ้มเป็นมิตรไปให้กับทุกคน แตกต่างจากพ่อหน้าตายที่ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มแถมยังชักสีหน้าใส่คนที่กำลังมองมาอย่างไม่สบอารมณ์
"มองส้นตีนอะไรนักหนาวะ เดี๋ยวพ่อตบตาหลุด"มาเฟียตัวร้ายอารมณ์เดือดเมื่อเห็นผู้ชายหลายคนกำลังมองมายังคนตัวเล็กด้านข้าง วงแขนใหญ่กระชับร่างเล็กเข้าหาตัวพลางส่งสายตาข่มขู่จนผู้ชายทุกคนต่างพากันหลบสายตาหันหน้าหนี
"น้องแพรไปยิ้มให้พวกมันทำไมคะ"
"อ้าว น้องแพรยิ้มให้พวกเขาไม่ได้เหรอคะคุณป๋า"
"ไม่ได้ค่ะ น้องแพรห้ามยิ้มให้กับผู้ชายคนไหนทั้งนั้นคุณป๋าหวง"คำพูดของอลันทำให้แก้มนวลทั้งสองข้างของแพรไหมเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ทั้งสองเดินเข้าไปนั่งยังโต๊ะที่อลันได้ส่งข้อความมาบอกพนักงานโดยมีบริกรคอยให้ความสะดวกกับทั้งคู่
"น้องแพรอยากทานอะไรคะ ส
