บทที่1.1แรกพานพบ
1109 คำ
บทที่1.1 แรกพานพบ
เรือนคุนหมิง
เจียงจูถิงเดินตามท่านป้าชุนมาจนถึงเรือนพักฝั่งตะวันตก ดวงตาเรียวแหงนมองป้ายหน้าเรือนที่แกะสลักด้วยตัวอักษรอันสง่างามชวนให้ผู้พบเห็นรู้สึกได้ถึงความรุ่งโรจน์ของผู้เป็นเจ้าของเรือน หากแต่กลับเจียงจูถิงนางกลับสัมผัสได้ถึงอนาคตอันดำมืดของตนเอง
หนึ่งปีเท่านั้น ขอเพียงนางอดทน รักษาชีวิตให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของตัวร้ายผู้นี้ไปได้ นางก็จะไปมีชีวิตที่อิสระ และนางจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับตัวหลักทั้งสามในนิยายเรื่องนี้อีก
หากแต่เจียงจูถิงกลับไม่มีทางรู้เลยว่านับจากที่เท้าของนางก้าวเขาเรือนคุนหมิง ชั่วชีวิตของนางก็ไม่สามารถก้าวออกมาได้อีกเลย
...................................
เจียงจูถิงเอาสัมภาระน้อยชิ้นของตนไปไว้ที่ห้องเล็กด้านข้างห้องนอนหลักของคุณชายใหญ่เฉินเจ๋อหยุน ก่อนจะเร่งเข้าไปตรวจสอบความเรียบร้อยในเรือนพักของเขา ทันทีที่บ่าวหน้าจวนมาแจ้งว่าคุณชายใหญ่กลับถึงจวนแล้ว
เฉินเจ๋อหยุนไม่ชื่นชอบขนมหวาน ดังนั้นบนโต๊ะของเขาจึงมีผลไม้วางอยู่หนึ่งจาน มือเล็กสัมผัสเบาๆ ที่กาน้ำชาบนโต๊ะ เมื่อเห็นว่าความร้อนกำลังดี นางก็เดินเข้าไปในห้องนอนของผู้เป็นเจ้าของเรือน เพื่อเตรียมชุดสำหรับให้อีกฝ่ายผลัดเปลี่ยน และยังเตรียมน้ำอาบไว้ให้เขาอย่างรู้งาน สมกับตำแหน่งผู้จัดการโรงแรมระดับห้าดาว
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วสาวใช้คนใหม่ก็หมุนกายหมายออกมาจากห้องนอนของผู้เป็นตัวร้าย เพียงแต่ไม่ทันขยับเท้าก้าวออกจากห้อง ประตูห้องนอนของเขาก็พลันเปิดออก ในใจของเจียงจูถิงพลันสั่นระรัว
อาเยี่ยนเพียงเข้าไปช่วยเตรียมผ้าให้คุณชายใหญ่ ก็ถูกคุณชายใหญ่กล่าวหาว่าเข้ามายั่วยวน เลยถูกขายออกไปให้หอนางโลม
เมื่อคิดถึงเรื่องเล่าของอดีตสาวใช้ข้างห้องคนหนึ่ง ที่เคยมารับใช้เฉินเจ๋อหยุน ในใจของเจียงจูถิงก็พลันหวาดหวั่น นางเร่งขยับตัวไปจนชิดกำแพงห้อง ก้มหน้า ประสานมือ ไม่แม้แต่จะสบตาอีกฝ่าย
นางทำเช่นนี้อีกฝ่ายย่อมไม่คิดว่านางเข้ามาเพื่อยั่วยวนเขา และย่อมไม่ขายนางไปยังหอนางโลม
“บ่าวเตรียมน้ำและชุดผลัดเปลี่ยนให้คุณชายเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”
“อืม”
เสียงขานรับในลำคอของเขาดังขึ้นเพียงคำเดียวก็ไม่เอ่ยคำใดอีก เจียงจูถิงยืนประสานมือนิ่ง ทั้งที่ใจกำลังสั่นระรัวด้วยความหวาดกลัว ใบหน้ายังคงก้มมองเพียงพื้น รั้งรอจังหวะที่เขาเข้าไปอาบน้ำ นางค่อยถือโอกาสปลีกตัวออกไปจากห้องนอนเขา เพียงแต่รออยู่นานก็ยังไม่ได้ยินเสียงเขาอาบน้ำ หางตาเรียวจึงลอบชำเลืองมองปลายเท้าอีกฝ่าย ที่ยามนี้หยุดนิ่งอยู่ที่หน้าฉากกั้น
เหตุใดเขาจึงไม่เข้าไปอาบน้ำล้างตัวกัน
“มาถอดชุดให้ข้า!”
น้ำเสียงขุ่นเคืองของอีกฝ่ายทำให้เจียงจูถิงเงยหน้าขึ้นในทันที แม้เมื่อครู่ได้ยินไม่ชัด แต่ภาพบุรุษที่ยืนหันหลังกางแขนให้เช่นนี้ ไม่ต้องเอ่ยถามย้ำให้มากความเจียงจูถิงก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
“ขออภัยเจ้าค่ะ”
นางเร่งเอ่ยขออภัย ก่อนจะขยับเท้าเข้าไปหาเขาในทันที แขนเล็กโอบผ่านเอวหนาเพื่อปลดเข็มขัดให้อีกฝ่าย โดยพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เอาตัวแนบชิดเขา ด้วยหวาดกลัวว่าเขาจะตีความว่านางหมายใจยั่วยวน
แต่นางเป็นเพียงสตรีบอบบาง อีกฝ่ายเป็นบุรุษร่างกายกำยำ ให้เจียงจูถิงใช้แขนทั้งสองข้างโอบกอดจนสุดแขน ก็ยังไม่อาจปลดเข็มขัดอีกฝ่ายได้
“ชักช้า อืดอาด!”
น้ำเสียงตำหนิดังชัดเจน ก่อนที่คนขี้โมโหจะลดมือที่กางลงปลดเสื้อผ้าของตนเองออกอย่างรวดเร็ว
เจียงจูถิงถูกตำหนิเช่นนี้ย่อมไม่อาจทำสิ่งใดได้ นอกจากกำสายเข็มขัดรัดเอวของเขาไว้แนบอก แล้วถอยหลังยืนมองเขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนกาย พริบตาร่างกำยำตรงหน้าก็เหลือเพียงกางเกงตัวในสีดำ ก่อนจะเดินหายไปยังหลังม่านอาบน้ำ
เขาก็ถอดเองได้ เช่นนี้ถอดเองเสียแต่ทีแรกก็สิ้นเรื่องแล้วมิใช่หรือไร
เจียงจูถิงไม่เข้าใจความคิดของพ่อตัวร้าย แต่ช่างเถิดนางไม่จำเป็นต้องใส่ใจ มือเล็กเก็บเสื้อผ้าของอีกฝ่ายพาดบนราวไม้ ก่อนจะหมุนตัวหมายใจออกไปนอกห้อง เพียงแต่ไม่ทันก้าวพ้นขอบประตู เสียงขุ่นเคืองก็ดังมาจากหลังม่าน
“มาเติมน้ำร้อน!”
สิ้นคำสั่งน้ำเสียงขุ่นเคือง ขาเล็กก็ทิศกลับไปในห้อง ไม่รอให้อีกฝ่ายเรียกซ้ำก็แทบจะวิ่งเข้าไปในห้องอาบน้ำหลังฉากกั้น เพียงแต่ยามที่คิดถึงเรื่องเล่าของอดีตสาวใช้ข้างห้องอีกคนของเขา มือเล็กที่กำลังจะตักน้ำร้อนจากถังก็พลันสั่นเทาเล็กน้อย
อาหยี เพียงเข้าไปช่วยเติมน้ำร้อน ก็ถูกคุณชายสาดน้ำร้อนใส่ ทั่วตัวเป็นแผลพุพองรักษาอยู่ครึ่งปีจึงหายดี
“เจ้าจะต้มข้าหรือไง พอแล้วไปเอาผ้ามาถูหลังให้ข้า”
ถูหลังให้ตายเถอะ เช่นนี้นางยังจะรอดพ้นข้อกล่าวหายั่วยวนเขาได้หรือ
“คุณชายใหญ่ บ่าวมือหยาบกร้านเกรงว่าจะทำให้ผิวของท่านระคายเคือง”
เจียงจูถิงเอ่ยอย่างนอบน้อม ทุกการเจรจาไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองอีกฝ่าย เพียงแต่สิ่งที่นางไม่คาดคิดก็คืออยู่ดีๆ มือหนาก็คว้าหมับมาที่ข้อมือเล็กทั้งสองข้างก่อนจะกระชากไปประชิดตัวเขา
อามิ่ง เพียงช่วยบีบนวดฝ่ามือให้คุณชาย ก็ถูกตัดมือทั้งสองข้าง
ยามนี้หัวใจของเจียงจูถิงแทบจะหยุดเต้นเสียให้ได้ ยิ่งยามที่อีกฝ่ายใช้หัวแม่มือปัดผ่านอุ้งมือเล็ก ทั่วทั้งตัวของนางก็พลันเย็นยะเยือกขึ้นมา
มือของข้าจะถูกเขาตัดทิ้งแล้วใช่หรือไม่ เจียงจูถิงขมวดคิ้ว ดวงตาพลันเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำ ทอดสายตามองสองมือด้วยความอาวรณ์
“ต่อไปนอกจากดูแลข้า งานอื่นห้ามแตะต้อง”
...................................
- ผู้เขียน
