บทที่5.1 ความลับตัวร้าย
“มีมือสังหาร!!”
เสียงของซ่งหลี่ดังก้องจากด้านนอก เจียงจูถิงพลันเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะจับแขนพ่อตัวร้ายเอาไว้ไม่ให้เขาออกไป
“มีข้าอยู่ใครก็แตะต้องเจ้าไม่ได้”
น้ำเสียงของเขาหนักแน่นมั่นคง ในแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น เจียงจูถิงเม้มริมฝีปากบางแม้ในใจจะหวาดกลัว แต่ก็พยักหน้าผสานนิ้วมือกับเขาก้าวเท้าลงจากรถม้าลงม้า
“อย่าปล่อยมือข้า”
เฉินเจ๋อหยุนเอ่ยเสียงราบเรียบพร้อมกับกระชับมือบางเอาไว้มั่น คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันหรี่ตามองมือสังหารตรงหน้าแล้วขบกรามแน่น มือข้างหนึ่งดึงร่างบางไว้เบื้องหลัง อีกข้างดึงกระบี่ออกจากฝัก ไม่รอให้อีกฝ่ายบุกโจมตี ก็เป็นเขาที่บุกเข้าไปหาศัตรู ในทุกคราที่ตวัดกระบี่ย่อมหมายถึงหนึ่งลมหายใจของอีกฝ่าย เพียงแต่ให้ตัวเขามีฝีมีเพียงใด อีกฝ่ายมีจำนวนมากถึงเพียงนี้ เขาย่อมไม่อาจตั้งรับได้นาน ยามที่เห็นว่าคนติดตามสามคนสิ้นลมลงก็เอ่ยเ
