บทที่ 8
1098 คำ
“ฉันขอโทษที่ทำให้ชีวิตของคุณต้องวุ่นวาย แต่ฉันคงทำอย่างที่คุณบอกไม่ได้ค่ะ” ปภาวรินทร์เริ่มรู้สึกว่าการเอ่ยบอกเขาออกไปตรงๆ เช่นนี้มันเริ่มชักไม่เป็นผลดีต่อตัวเธอเท่าไหร่ก็เมื่อตอนที่เธอได้เห็นเหมราชค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้กันอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ทุกย่างก้าวของเขานั้นมันกลับเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธที่เธอสัมผัสมันได้
สัมผัสได้จนเริ่มรู้สึกอยากจะวิ่งหนีออกไปให้ไกล ติดตรงแค่ว่าเขาดันอยู่ในทิศทางที่เธอจะสามารถพาตัวเองหนีออกไปได้ ปิดตายเส้นทางของประตูกระท่อม ซึ่งเป็นหนทางรอดทางเดียวที่เธอมี!!
“สรุปคืออยากได้ฉันเป็นผัวจนตัวสั่น!”
“มะ…มันไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ฉันก็แค่…ว้าย!!” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้อธิบายถึงความจำเป็นที่เธอไม่อาจทำตามความต้องการของเขาได้เหมราชก็เป็นฝ่ายกระชากเธอเข้าหาตัวอย่างรุนแรงจนร่างกายของทั้งคู่แนบชิดสนิทกัน กลิ่นหอมอ่อนๆ จากช่อผมทำให้ชายหนุ่มแทบจะกลั้นลมหายใจ ไม่อยากสัมผัสกับอะไรบ้าๆ นี่ทั้งนั้นเพราะว่ามันอาจจะทำให้แผนการเล็กๆ ที่หวังจะทำให้คนตัวเล็กในอ้อมกอดรู้สึกกลัวจนเธอต้องเปิดแนบหนีไปพังทลายลงหากเขาหน้ามืดจับเธอทำเมียไปตามความต้องการของผู้เป็นพ่อเข้าจริงๆ
“คุณราช! ปล่อยรินค่ะ!” ปภาวรินทร์พยายามเอ่ยบอกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าน่าจะปกติที่สุดแล้วในยามนี้ แต่เธอก็ไม่อาจบังคับตัวเองไม่ให้สั่นเทาได้ในเมื่อสัมผัสของเขาอยู่ใกล้จนอันตราย อย่างน้อยมันก็อันตรายต่อเธอที่ไม่เคยใกล้ผู้ชายคนไหนได้เท่ากับคนๆ นี้ คนที่ตั้งแง่เกลียดกันทั้งๆ ที่เพิ่งเจอเธอวันนี้เป็นวันแรก
“ทำไมฉันต้องปล่อย! ก็ในเมื่อเธออยากเป็นเมียฉันจนตัวสั่นก็จะช่วยสงเคราะห์ให้สักทีสองทีอยู่นี่ไง! หรืออยากได้มากกว่านั้น!!” จะกี่ทีเธอก็ไม่อยากได้ทั้งนั้น คนอะไรใจร้ายไม่พอแถมยังหลงตัวเอง
“รินไม่ได้หมายความแบบนั้นนะคะ รินก็แค่…อื้อ!!” เหมราชไม่ปล่อยให้อีกคนปล่อยเสียงน่ารำคาญออกมาได้อีกหน เขาจัดการปิดเสียงนั้นด้วยจูบที่ดุดันรุนแรงเพื่อหวังจะทำให้เธอกลัว แต่เพียงสัมผัสแรกความรู้สึกที่คิดเอาไว้ก็ดับหาย กลับกลายเป็นเขาเสียเองที่ไม่ยอมคลายจูบง่ายๆ ยังคงจูบเธออย่างดูดดื่มเร้าร้อนในขณะที่อีกคนดิ้นเร้าๆ พยายามขืนตัวเองให้หลุดพ้นออกจากสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นแต่ก็ไม่สำเร็จ เรี่ยวแรงของเธอช่างน้อยนิดเมื่อนำไปเปรียบกับอีกคน
“อื้อ…คุณราช! ปล่อยริน…” จูบแรกที่กำลังสูญเสียให้ผู้ชายปากร้ายที่เพิ่งได้พบกันวันนี้เป็นครั้งแรกทำให้ปภาวรินทร์หูอื้อตาลาย เธอพยายามจะร้องห้าม แต่นั่นเหมือนจะเปิดโอกาสให้คนใจร้ายสบโอกาสสอดปลายลิ้นของเขาเข้าหา ไล่ต้อนเธอทุกหนทางจนทำให้เธอต้องเปิดปากรับเอาจูบดูดดื่มของเขาอย่างไม่มีทางให้เลือก
“หวาน…” เหมราชเองก็หน้ามืดตามัวจนหลงลืมไปหมดว่าหญิงสาวที่เขากำลังปล้นเอาจูบจากเธออยู่ในอ้อมกอดคนนี้นั้นเป็นใคร เธอก้าวเข้ามาในชีวิตของเขาด้วยจุดประสงค์แบบไหน เขารู้เพียงแต่ว่าจูบนี้มันดีแสนดีจนไม่อยากปล่อยผ่านเวลาให้หายไปเฉยๆ มือไม้ที่เคยประคองอีกคนเริ่มลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียนนุ่มอย่างถือสิทธิ์ ยิ่งได้สัมผัสก็ยิ่งสงสัยว่านี่มันคนหรือตุ๊กตายางกันแน่!!
ไม่ว่าจะจับโดนตรงไหนก็นุ่มนิ่มเต็มไม้เต็มมือไปเสียหมด…
“ว้าย! ตาเถร!! คุณราชคุณรินทำอะไรกันอยู่คะเนี่ย!!” แต่แล้ววิมานกลางวันแสกๆ ที่กำลังดำเนินไปอย่างเร้าร้อนก็ต้องมีอันชะงักเมื่อเสียงร้องโวยวายจากแม่นมที่นึกเป็นห่วงปภาวรินทร์ที่หายมานานจนทนไม่ไหวต้องนั่งให้คนขับรถพามาส่งถึงที่นี่ ทว่าภาพแรกที่ได้เห็นเมื่อมาถึงกลับกลายเป็นบทรักเร้าร้อนของคนทั้งคู่แทนไปได้
“ป้าน้อม!! ป้าช่วยรินด้วย…” ปภาวรินทร์ร้องเรียกหญิงชราตรงหน้าทั้งน้ำตา เธอรีบผลักอกของคนที่ปล้นจูบแรกไปอย่างป่าเถื่อนออกห่างก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหลบอยู่ด้านหลังของนางน้อมด้วยอาการสั่นเทาจนอีกฝ่ายเผลอจ้องมองนายน้อยตัวเองอย่างคาดโทษ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะคุณราช”
“ยังต้องให้ผมอธิบายอีกเหรอครับ” ทว่าคำตอบที่ได้กลับทำเอาหญิงชราแทบลมจับ แผนการที่กะว่าจะตามมาดูให้เห็นด้วยตาตัวเองว่าปภาวรินทร์จะถือโอกาสนี้ยั่วยวนนายน้อยของนางหรือไม่หากได้โอกาสนั้นเหมือนจะไม่ใช่อย่างที่คิด เพราะภาพที่เห็นเมื่อสักครู่ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะพยายามขืนตัวเองออกจากอีกคนมากกว่า ใครอีกคนซึ่งกำลังยืนจ้องหน้านางด้วยท่าทียียวนเหลือเกิน
“ป้าเห็นคุณรินเธอหายมานานก็เลยให้ไอ้ชัยขับรถมาดู ถ้าอย่างนั้นป้ากับคุณรินขอตัวก่อนนะคะ” นางน้อมเอ่ยก่อนจะหมุนตัวทำท่าจะเดินออกไปพร้อมๆ กับปภาวรินทร์ที่กอดแขนกันไว้ไม่ปล่อย
“ป้ากลับไปได้ครับ! แต่เธอต้องอยู่รอเอาปิ่นโตกลับไปด้วย” แต่ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้เดินไปไหน เสียงฟ้าฟาดของเจ้าบ้านก็ดังขึ้นเสียก่อน นั่นเลยทำให้นางน้อมต้องหมุนตัวกลับมาตอบแทนไป
“เดี๋ยวป้าให้เด็กที่บ้านมาเก็บก็ได้ค่ะ”
“ไม่ได้ครับ! ใครเป็นคนเอามาส่งก็ต้องอยู่รอเอากลับไป!” บทจะดื้อก็น่าตีทีเดียว
นางล่ะอยากจะบ้าตายกับนายน้อยของตนเองที่ดูเหมือนการกลั่นแกล้งให้อีกคนผวาจะกลายเป็นเรื่องสนุกไปแล้ว แต่นางกลับไม่รู้สึกเช่นนั้นสักนิดเพราะตนเองเป็นคนเริ่มเรื่อง
- ผู้เขียน
