บทที่ 12

1177 คำ

เขากระชับร่างกายหอมกรุ่นเข้าหาตัวอย่างแนบแน่น จับใบหน้าดื้อรั้นของคนตัวเล็กให้ได้มุมเหมาะเพื่อที่จะสอดปลายลิ้นเข้าหาเธอให้ถนัด แม้ว่าตอนนี้ปภาวรินทร์จะหลบหลีกแต่ก็ไม่อาจต้านทานความต้องการอันมากล้นของเขาได้อยู่ดี เธอไม่มีทางชนะเขาได้สำหรับเรื่องนี้  ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่เคยชนะเขาเลยสักครั้ง!!            เว้นเสียแต่เสียงเคาะประตูห้องที่ดันดังขัดจังหวะขึ้น…            “เวรเอ้ย! จะมาเคาะเอาอะไรตอนนี้วะ!” ชายหนุ่มสบถขึ้นอย่างหัวเสียเมื่อเสียงเคาะประตูนอกจากจะไม่ยอมเงียบมันกลับดังขึ้นเรื่อยๆ  ราวกับว่าคนที่กำลังเคาะอยู่พร้อมจะพังเข้ามาได้ทุกเมื่อ            คิดเช่นนั้นเขาจึงยอมปล่อยตัวคนที่กำลังยืนหอบหายใจออกห่างก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องโดยทีเธอเดินขาสั่นตามหลังมาติดๆ            “พ่อ!” แน่นอนว่าไม่เพียงแต่เหมราชเท่านั้นที่ตกใจเมื่อพบว่าคนที่กำลังยืนหน้าดุอยู่หน้าประตูห้องคือใคร ปภารินทร์เองก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม