“เวลาหลับก็น่ารักดีอยู่หรอก…”
ปภาวรินทร์พลั้งปากก่อนจะรีบก้มหน้ามองอีกคนอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าเขายังหลับสนิทถึงผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก โดยไม่รู้เลยสักนิดว่าคนที่กำลังแกล้งหลับนั้น ได้ยินทุกคำที่เธอเพิ่งหลุดปากพูดออกมาอย่างชัดเจนที่สุด
เหมราชลอบยิ้มกับตัวเองในใจ เขาไม่เคยรู้สึกว่าบ้านน่าอยู่เท่านี้มาก่อน ตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นเขากลับมาที่นี่แทบจะนับครั้งได้ ส่วนใหญ่มักจะหลบผู้คนไปอยู่ที่กระท่อมเสียมากกว่า แต่พอมีปภาวรินทร์เข้ามาอยู่ที่นี่
เธอทำให้เขารู้สึกอยากกลับบ้านทุกวันเพื่อที่จะได้เห็นรอยยิ้มอ่อนเดียงสาที่หมู่นี้เธอเริ่มกล้าจะส่งมาให้กัน
รอยยิ้มที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก…
ภาพบุตรชายกับว่าที่ลูกสะใภ้ที่กำลังนอนหลับซบกันอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกนั้นทำให้คุณมานพถึงกลับยิ้มออกมาเมื่อได้เห็น เช่นเดียวกับนางน้อม ที่มองภาพตรงหน้าด้วยความรู้
