หนูซ่า - เฮียแสบ 04 (ทำแผล)
1623 คำ
ร้านขายยา
หลังจากนั้นเฮียแสบก็พาฉันขับรถมาซื้อยาที่ร้านขายยาแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ที่จริงแล้วที่ฉันไม่อยากทำแผลเพราะว่าไม่มีเงินต่างหาก การกลัวทำแผลก็กลัวเหมือนแต่ไม่มีเงินสำคัญกว่า
“เอ่อ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ?” เพราะฉันเดินวนอยู่ในร้ายนานแล้วแต่ยังไม่ได้อะไรสักเภสัชในร้านเลยเดินมาถามฉัน และถ้าสงสัยทำไมลงมาซื้อเองเพราะฉันไม่อยากรบกวนเฮียแสบและอีกอย่างคือแผลที่ขาก็ไม่ค่อยเจ็บแล้วด้วย เลยที่เฮียแสบรอที่รถแทน
“คือออ พลาสเตอร์อยู่ตรงไหนคะ?” น่าจะถูกที่สุดแล้วแปะไปก่อนแล้วกัน
“จะทำแผลที่ขาใช่ไหมคะ?” เภสัชมองมาที่แผลฉันและถาม
“เอ่อ ค่ะ”
“ถ้างั้นแค่พลาสเตอร์คงไม่พอละมั้งค่ะ”
“คือวะ”
“มึงมานานจังว่ะ?” แต่ก่อนที่ฉันจะหาคำแก้ตัวได้เฮียก็เข้ามาตามแล้ว เอายังไงดี?
“เฮียแสบหนู...” จะบอกว่ายังไงดีอ่ะ จะบอกว่าไม่มีตังค์ค่ะงี้เหรอ?
“เอาที่ทำแผลชุดหนึ่ง” เขาไม่สนใจและหันไปบอกเภสัชแทน
“ได้ค่ะ” แล้วเภสัชก็เดินออกไปหยิบของที่จะต้องทำแผล
“ทำไมนาน?” และเฮียก็หันมาถามฉันด้วยเสียงสายดุและบ่งบอกว่ากำลังอารมณ์เสีย
“คือหนู...”
“พูด!!” สะดุ้งเลยง่า ก็ตกใจนิจู่ๆก็มากระแทกเสียงใส่กัน
“คะคือหนูไม่มีตังค์ค่ะ” ฉันตอบเสียงสั่นเพราะกลัวเขาจะดุเอาอีก
“แล้วมึงไม่บอกกูว่ะ? แล้วจะลากสังขารตัวเองลงมาเพื่อ?”
“หนูกะเกรงใจนิ”
“ไม่เข้าเรื่องว่ะหนูซ่า” เฮียเสยผมอย่างหงุดหงิด แต่แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะในเมื่อพึ่งจะรู้จักกันไม่นานเองนิจะให้ฉันบอกว่าขอตังค์หน่อยไม่มีเงินค่ะงี้เหรอ? มันไม่ใช่ป่ะ?
“ละ..”
“ได้แล้วค่ะ ทั้งหมด 285 บาทค่ะ” นั่นไงว่าแล้วว่าต้องแพงแน่ๆเลย
“อ่ะ ไม่ต้องทอน” หมับ! หลังจากที่เฮียยื่นเงินจำนวนสามร้อยให้เภสัชเขาก็ดึงแขนฉันออกมาจากร้าน แต่เขาคงลืมไปว่าฉันเจ็บขาอยู่
“อะโอ๊ยยย” ฉันร้องด้วยความเจ็บ
“บ้าฉิบ! มึงเดินช้าๆดิ”
“แต่เฮียดึง..หนู” ฉันค่อยๆลดเสียงลงเมื่อเจอสายตาพิฆาตของเฮียแสบ
“แม่งเอ้ย!! ภาระจริงๆ”
พรึ่บ!
“อ๊ะ ฮะเฮียแสบทำอะไรคะ-//-?” ฉันร้องถามเมื่อเฮียแสบอุ้มฉันขึ้นด้วยท่าเจ้าสาว
“มึงลีลามากกูอุ้มจบ!”
และเฮียแสบก็อุ้มจนมาถึงที่รถโดยตลอดทางก็มีคนมองอยู่เรื่อยๆแต่เฮียแสบไม่ได้สนใจอะไรคนพวกนั้นเลย
“ขอบคุณค่ะ” ฉันกล่าวขอบคุณพร้อมยกมือไหว้เมื่อเฮียแสบวางฉันลงที่เบอะรถอย่างเบาๆมือ
“ไม่ต้องมาไหว้กู!”
เอามือเก็บแทบไม่ทันเลยฉันจะโหดเกินไปแล้วนะ ฮึม!
หอพัก H เวลา 18.00 น.
เพราะเราออกมาจากมหาลัยเกือบ 5 โมงเย็นแล้วและแวะซื้ออีกเลยถึงหอพัก 6 โมงพอดี เฮียแสบพาฉันขึ้นมาบนดานฟ้าชั้น 6 ของเขาโดยมีเฮียแสบอุ้มฉันขึ้นมาเหมือนเดิม-//-
“มึงปล่อยมือจากแผลดิหนูซ่า” เพราะตั้งแต่ขึ้นมาถึงฉันยังไม่ได้เริ่มทำแผลเลยเพราะฉันกลัวเจ็บเลยยังไม่ได้ทำเพราะฉันเอามือปิดแผลเอาไว้
“หนูกลัวอ่ะ” ฉันเบะปาก
“เร็ว! ถ้าอักเสบขึ้นมากูไม่พาไปหาหมอนะ ตัดขาแม่งทิ้งเลยดื้อดีนะ”
“เฮียแสบ!!”
“อะไร? อย่ามาขึ้นเสียงใส่กูและเอามือออก” ฉันจำใจเอามือออกเพราะเฮียแสบจะตัดขาฉันทิ้งเดี๋ยวจะกลายเป็นคนพิการเอา นอกจากจนแล้วขาขาดอีกชีวิตโคตรรันทดเลยแบบนั้นอ่ะ ไม่เอาหรอกนะ!
“เบาๆนะคะ”
“ไม่รู้ดิ” ยักไหล่ใส่ฉันอย่าไม่ใส่ใจ
“โอ๊ยยยย เฮียแสบขา~” ฉันร้องด้วยความแสบเพราะเฮียแสบเล่นราดแอลกอฮอล์มาที่แผลฉันโดยตรง แงง T.T คิดผิดแล้วแหละที่ให้เฮียแสบทำแผลให้อ่ะ ฮืออออ
“เงียบ!!!”
“ก็หนูแสบนิ!!! ฮึก!” พูดแล้วก็เริ่มสะอึกเพราะทั้งแสบทั้งเจ็บแถมเฮียแสบยังมาดุอีก
“ดี!! มึงจะได้ระวังตัวเองมากกว่านี้ไง”
“เฮีย...”
“มึงจำความเจ็บครั้งนี้ไว้ให้ดีจะได้ไม่มีครั้งหน้าอีก” ถึงเฮียแสบจะพูดด้วยน้ำเสียงดุๆ แต่มันก็แฝงไปด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง... เอ๊ะ? นี้ฉันคิดเข้าข้างตัวเองไปไหมนะ?
“ค่ะ...เอ๊ะ?” ฉันตอบเฮียแสบเสียงเบาก่อนจะสังเกตเห็นว่าเฮียแสบใส่กำไลข้อมือที่ฉันให้อยู่
“เฮียแสบใส่ของที่หนูซ่าให้ด้วยเหรอคะ?” บอกตรงๆว่าที่ฉันให้ไปไม่คิดว่าเขาจะใส่ด้วยซ้ำเพราะเฮียแสบเหมือนเป็นพวกขี้รำคาญไม่น่าจะใส่อะไรแบบนี้ได้ แต่ว่าทำไม...
“จะทิ้งอยู่เหมือนกัน แต่เสียดายเฉยๆ”
“เสียดาย?”
“เออ! เสร็จแล้ว” และระหว่างที่เรากำลังคุยกันอยู่เฮียแสบก็ทำแผลเสร็จพอดี อ่า ถึงแม้จะทำแผลเจ็บไปหน่อยแต่เขาก็พันแผลเรียบร้อยมากเลย
“เฮียทำแผลเก่งจัง^^”
“หึ” เฮียแสบยิ้มมุมปากอย่างภูมิใจนิดๆละมั้ง
“ขอบคุณมากนะคะ” ฉันยกมือไหว้ด้วยความเคยชิน แม่ฉันเคยบอกว่าเวลาใครทำอะไรให้เรา เราควรยกมือไหว้บอกคุณด้วยความจริงใจ ถึงแม้ฉันจะไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับแม่เท่าไหร่แต่ก็ยังมีเรื่องนี้ที่ฉันพอจะจำได้บาง
“กูบอกว่าไม่ต้องไหว้”
“ก็หนูซ่าชินนิ ให้หนูทำเถอะนะค้า~” ฉันทำหน้าอ้อนๆใส่ไปจู่ๆจากที่เคยไหว้จะไม่ให้ไหว้ได้ยังไงเฮียแสบอายุมากกว่าฉันตั้งหลายปีนะ
“กูยังไม่อยากอายุสั้น”
“เฮียแสบเชื่ออะไรแบบนี้ด้วยเหรอคะ?”
“เปล่าหรอก”
“อ้าว! แต่ถึงจะมีความเชื่อแบบนั้นจริงๆเฮียแสบก็ไม่อายุสั้นหรอกค่ะ เพราะเฮียแสบแก่ว่าหนูซ่าหลายปีอยู่แหละดูท่าแล้วอ่ะ” เพราะเฮียดูเป็นผู้ใหญ่มากกกกก เลยคิดว่าเฮียแสบน่าจะอายุมากกว่าฉันน่าจะสัก 2-3 ปี
“มึงว่ากูแก่?”
“มะไม่ใช่นะคะ” ฉันโบกมือตัวเองมั่วไปหมดเพราะฉันไม่ได้คิดว่าเขาแก่นะแค่อายุมากกว่าเฉยๆ
“....”
“คะคือหนูซ่าแค่คิดว่าเฮียดูโตเป็นผู้ใหญ่มากกว่า...แค่นั้นเอง”
“หึ กูล้อเล่นเฉยๆ” เฮียแสบขำในลำคอเบาๆก่อนเอามือมาขยี้หัวฉัน
“เฮียยยยยยยอ่ะ”
“เห้ยๆอย่ามาลากเสียงแบบนั้น”
จ๊อกกกก~ มาอีกแล้วเสียงท้องร้อง
“แหะๆ หิวอ่ะยังไม่ได้อะไรเลยตั้งแต่ตอนเที่ยงนู้นนนนน” ฉันบอกเขา
“มีแต่มาม่ากินไหมหรือลงไปซื้อข้างล่าง?” เฮียแสบถามฉัน
“มาม่าก็ได้ค่ะ”
“งั้นรอกูแปบ” แล้วเฮียแสบก็เดินหายไปข้างในเพื่อไปต้มมาม่ามาให้ฉันนั่นแหละ แต่รู้สึกเกรงใจจังเลยแหะ ไหนจะค่ายาทำแผล ให้ทำแผลให้อีก และยังจะมีมาม่าอีก วันนี้ฉันกับเฮียแสบให้อะไรที่ทำร่วมกันเยอะจัง คะคิดอะไรอยู่เนี่ยยยยย หนูซ่า-///-
“เป็นอะไรหน้าแดงๆ” เฮียแสบที่เดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยบะหมี่สองแก้วถามฉันด้วยเสียงเรียบๆตามสไตร์คนเท่ของเขานั่นแหละ
“ปะเปล่า ขอบคุณนะคะ” ฉันยื่นมาไปรับมาม่าจากเฮียแสบ
“เป่าก่อนมันยังร้อน”
“ค่ะ ฟู่~” ฉันทำตามเฮียแสบอย่างว่าง่าย เรานั่งกินมาม่ากันไปจนใกล้จะหมดแล้วแต่ฉันพึ่งสังเกตว่าของฉันกับของเฮียแสบมันคนละรสชาติกันและฉันเองก็ไม่เคยกินเลยอยากลองจัง...
“หนูซ่าขอลองของเฮียแสบหน่อยสิ”
“....”
“ขอบคุณค้า~” เฮียแสบไม่ได้ตอบอะไรแต่ยื่นถ้วยมาม่ามาให้ฉัน
“มันผะ...”
“อร๊ายยย เผ็ดๆๆๆ”
“โทษทีบอกไม่ทัน หึหึ”
“ไม่ต้องมาขำเลยนะคะ” เฮียแสบกินมาม่าที่มันขนาดนี้ด้วยใบหน้านิ่งๆแบบนั้นได้ยังไงนะ? ถึงว่ายอมให้กินง่ายจัง ฮืม!!
“หึหึ” ที่จริงฉันก็พอกินเผ็ดได้นะแต่ของเฮียแสบฉันรับไม่ไหวจริงๆ ฮือออออ
“ไหนๆขอหนูซ่าอ่านหน่อยยยยย มาม่าเผ็ด...คูณ 10 !!!!” ถึงว่าโคตรเผ็ดเลยขนาดแค่คำเดียวนะเนี่ย
“ค่าตอบแทน” จู่ๆหลังจากที่กินมาม่าหมดเฮียแสบพูดอะไรบางอย่างขึ้นมา
“ค่าตอบแทน?” อ่า จริงสิใครมันจะมาช่วยให้คนพึ่งรู้จักฟรีล่ะ จริงมั้ย?
“ไหนจะค่ายา ค่าทำแผลและก็...มาม่าในแก้มป่องๆนั้นอีก”
“เดี๋ยวค่ายาหนูซ่าไปทำงานแล้วจะมาคืนให้ ส่วน...”
“ไม่เอา”
“เอ๊ะ? แล้วเฮียแสบจะเอาอะไรล่ะคะ?” สงสัยนะเนี่ยย?
ฟอดดดดดดด~
“แค่ก็พอแล้วสำหรับค่าตอบแทนวันนี้”
“ฮะเฮียแสบบบบบบ!!!>////<”
ถ้าถามทำไมร้องดังขนาดนี้ ก็เฮียแสบมาหอมแก้มฉันน่ะสิ~ ยังไม่เคยมีใครได้แตะต้องเลยน้า!!! ชิ!
- ผู้เขียน
