Chapter 3
1053 คำ
ฉันเดินตามพี่กรออกมาเงียบๆ นี่ฉันต้องขอความช่วยเหลือจากเขาใช่ไหม เหอะ คิดว่าคนอย่างเขานะเหรอจะมาช่วยเหลือคนแบบฉันนะฝันไปเถอะ ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนฉันทำเขาเจ็บมากฉันก็รู้สึกผิดนะแต่ฉันต้องทำ จนถึงตอนนี้แววตาที่เขามองฉันมันคือแววตาแห่งความเกลียดชัง นี่เขาคงจะผูกใจเจ็บกับเรื่องในอดีตจนไม่สามารถที่จะให้อภัยฉันแล้วใช่ไหม
"รีบๆเดินสิลีลาอยู่ได้"
ฉันเงยหน้ามองสบตากับเขาที่เดินนำฉันไปที่รถพร้อมกับลูกน้องเขาที่เดิมตามพวกเรามาอีก2-3คน ตอนนี้ชีวิตเขามีทุกอย่าง เขาร่ำรวยเงินทอง และเขาคงจะมีผู้หญิงที่เหมาะสมกับเขาแล้วสินะ นึกแล้วก็เจ็บปวดบอกเลยนะว่าฉันไม่เคยลืมเขาได้เลยตั้งแต่ที่เราสองคนเลิกรากันไป ฉันยังคิดถึงเขาเสมอและฉันก็ยังได้รับข่าวคราวของเขามาบ้าง จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังรักเขาแค่คนเดียวเท่านั้น
"พี่กรจะพาหนูหน่อยไปไหนคะ"
เขาหันหน้ามามองฉันเหมือนไม่พอใจสุดๆจนฉันตกใจถอยหลังเพราะกลัวใจเขาเหลือเกินเขาไม่ใช่พี่กรคนเดิมจริงๆ
"อย่ามาเรียกฉันเหมือนว่าสนิทสนมกับแบบนั้น ตอนนี้เธอเป็นใครฉันเป็นใคร แล้วคืนนี้เธอจะต้องบริการฉันให้ถึงใจด้วยเพราะฉันจ่ายค่าตัวเธอแพง หึ"
เขาพูดจาดูถูกฉันสารพัดแต่ฉันเลือกที่จะเงียบเพราะให้ต่อปากต่อคำกับเขาไม่มีทางชนะหรอก
"ค่ะ ยังไงก็ได้หนูหน่อยไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว"
ฉันบอกออกไปเสียงเรียบอย่างน้อยถ้าฉันจะต้องเสียความบริสุทธิ์ครั้งแรกของฉันให้ใคร ถ้าคนนั้นเป็นเขาฉันก็ยินดีถ้ามันจะชดใช้กับความเจ็บปวดที่เขาได้รับมันในวันนั้น
"ก็ถ้าเธอมีทางเลือกเธอคงไม่มีขายตัวแบบนี้สินะ หึ ช่างเถอะฉันไม่ได้สนใจหรือรู้สึกอะไรกับเธออยู่แล้ว แต่ตอนนี้ฉันเสียเงินไปเยอะฉันควรจะได้เชยชมร่างกายของเธอบ้าง จริงมั้ย"
เขายื่นมือมาเชยคางฉันไว้ก่อนจะแสยะยิ้มเหี้ยมใส่ฉัน ฉันเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาที่เจ็บปวดสุดๆ เจ็บที่สุดก็คงถูกคนที่ตัวเองรักดูถูกเนี้ยแหละ
"ทำไมไม่พูด พูดอะไรบ้างสิ"
"หนูขออะไรพี่กรอย่างหนึ่งได้ไหมคะ"
"อย่ามาเรียกฉันว่าพี่"
เขาตะโกนใส่หน้าฉันจนฉันสะดุ้งตกใจแต่ฉันต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้
"ขอโทษค่ะคุณกร"
เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะกอดอกมองหน้าฉันนิ่ง
"เธอจะขออะไร"
"ขอหนูไปอยู่ด้วยได้ไหมคะ ให้หนูทำอะไรก็ได้หนูยอมทุกอย่าง"
เขาเค้นหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
"ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น ฉันแค่จะเอาๆเธอให้จบแล้วก็ปล่อยเธอกลับที่ของเธอไปซะ"
ฉันยกมือไหว้ขอร้องเขาเสียงสั่น เพราะถ้าฉันต้องกลับไปจุดนั้นแล้วต้องถูกพาไปขายตัวให้คนอื่นฉันคงอยู่ไม่ได้ฉันยอมตายดีกว่า ให้ฉันยอมอยู่ให้เขาดุด่ายังดีกว่าซะอีก
"ช่วยหนูด้วยนะคะ พวกเขาจับหนูมาหนูไม่ได้อยากจะมาทำงานแบบนี่ พี่ เอ่อ คุณกรช่วยหนูเถอะนะคะ ให้หนูทำอะไรหนูยอมทุกอย่าง"
"ไม่มีตำแหน่งอะไรว่างแล้วสิ แต่ยังพอมีนะไม่รู้ว่าเธอจะยอมหรือเปล่า หึ"
ฉันมองเขาอย่างสงสัย ฉันปาดน้ำตาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่บนรถไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะพาฉันไปไหน
"ตำแหน่งอะไรคะ"
"นางบำเรอบนเตียงนะ ทำได้ไหมละ หึ"
ฉันอึ้งไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้คาดหวังความช่วยเหลือจากพี่เขามากหรอก เขาโกรธฉันโดยที่ไม่รู้ว่าชาตินี้เขาจะยอมให้อภัยไหม แต่ตอนนี้ฉันอยากจะลองสักตั้งฉันอยากจะทำให้เขากลับมาให้อภัยฉันอย่างน้อยขออย่าโกรธหรือเกลียดฉันเลย
"หนูหน่อยทำได้ค่ะ ขอแค่คุณกรพาหนูหน่อยออกมาจากเจ๊คนนั้น"
"ฉันขอคิดดูก่อนนะไม่รับปากหรอกเอาเป็นว่าถ้าคืนนี้เธอทำให้ฉันพอใจ ฉันอาจจะยอมให้เธอมาเป็นนางบำเรอฉันก็ได้ หึ"
ฉันเบือนหน้าหนีเขาไปทางอื่นรู้สึกปวดหัวใจยังไงไม่รู้ ทำไมผู้ชายที่แสนจะอบอุ่นถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เมื่อก่อนเขาดีกับฉันมากให้เกียรติฉันตลอด ไม่เคยล่วงเกินฉันเลยด้วบซ้ำเพราะเขาบอกว่าอยากถนุถนอมฉันจนถึงวันที่เราสองคนจะได้แต่งงานกัน แต่ตอนนี้ผู้ชายคนนั้นมันได้ตายไปแล้ว เหลือแค่คุณกร ผู้ชายที่พูดจาทำร้ายจิตใจคนอื่น คนนี้คนเดียว
"ฉันคุยกับเธอแต่เธอหันหน้าหนีฉัน ไม่มีมารยาท"
ฉันเงียบปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้าๆ แค่เริ่มฉันก็แทบขะทนไม่ไหวแล้วนะ ไม่อยากจะคิดเลยว่าหลังจากนี้เขาจะใจร้ายกับฉันอีกมากแค่ไหนกัน
"หนูหน่อย"
"คะ"
"เธอกำลังกวนประสาทฉัน"
ฉันปาดน้ำตาแล้วหันไปมองสบตากับเขา เหมือนเขาจะชะงักไปที่เห็นน้ำตาของฉันแววตาของเขาเหมือนคนที่สับสนอะไรสักอย่าง เขารีบเบือนหน้าหนีฉันทันที
"อย่ามาบีบน้ำตาไม่ได้ผลหรอก"
"หนูรู้ค่ะว่าต่อให้หนูตายตรงหน้าคุณตอนนี้ คุณคงจะไม่เสียใจเลยสักนิด"
"รู้ตัวก็ดี จำไว้ว่าเธอเป็นแค่นางบำเรอฉัน อย่ามาคิดว่าฉันจะกลับไปให้ความสำคัญกับผู้หญิงใจร้ายแบบเธออีก มันไม่มีวันนั้น จำไว้"
- ผู้เขียน
