EP.5
1641 คำ
มหาวิทยาลัย
ดวงตากลมสวยเปี่ยมเสน่ห์ไล่มองไปตามตึกชั้นสูงของอาคารเรียนหลายต่อหลายคณะ
สายตาหลายคู่หันมาหยุดมองที่ซาเฟียร์ด้วยความสนใจ และเห็นว่า สายตาของคนเหล่านั้นจะชัดเจนขึ้นในยามที่ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำสนิทของเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเดินลงจากรถแล้วอ้อมมาฝั่งเดียวกันกับเธอ สีหน้าเรียบเฉยมันทำให้เขาดูน่าสนใจขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
"ศิลปกรรม ชอบวาดรูป?"
"ชอบภาพวาดค่ะ แต่หนูวาดไม่เก่ง ถนัดการออกแบบสื่อโฆษณามากกว่า" ภพนิพิฐพยักหน้ารับเบาๆ
ขณะที่เดินเข้าไปภายใต้อาคารขนาดใหญ่ สายตาคมกริบไม่หยุดมองที่ผู้หญิงคนไหนเลย
ในช่วงเวลาที่ภพนิพิฐเข้าหาผู้บริหารของมหาวิทยาลัยชื่อดัง เขาดูเป็นผู้ใหญ่ที่กว้างขวาง รู้จักคนค่อนข้างเยอะ ไม่ได้ถูกสอบถามให้มากความว่าเพราะอะไรเธอจึงย้ายออกจากมหาลัยเดิมแล้วมาเรียนที่นี่กลางเทอมแบบกระทันหัน แต่เป็นแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน เพราะเฮียซานย์บอกเสมอว่าเธอไม่ควรเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟัง
"เธอโอเคใช่ไหม" เอ่ยถามขณะที่เดินออกมาจากห้องผู้บริหาร ซาเฟียร์พยักหน้ารับเบาๆ เธออยากมีเพื่อนดีๆ คุยเก่งๆ สักคนสองคน เพราะนั่นเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้เธอไม่รู้สึกเหงา ขณะที่รอเวลาให้เฮียซานย์มารับกลับไป
"หนูโอเคค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"
"จบคลาสตอนบ่ายสาม ฉันจะมารอรับที่หน้ามหาลัย ถ้ามีปัญหาหรือว่าติดขัดตรงไหน เบอร์โทรของฉันอยู่ในโทรศัพท์ของเธอ"
"โอเคค่ะ" ซาเฟียร์ตอบรับ ขณะส่งยิ้มให้หญิงสาวหน้าตาน่ารักที่ยิ้มและกำลังโบกไม้โบกมือให้เธอ ดวงตาคมกริบตวัดเพื่อมองตามเล็กน้อย แต่เห็นท่าทางของหญิงสาวคนนั้นดูอัธยาศัยดี เขาจึงเลือกที่จะเฉย ไม่คัดค้านสิ่งใด
"ตอนเย็นเจอกัน"
"ค่ะ" ซาเฟียร์รอจนกระทั่งรถยนต์คันหรูของชายหนุ่มผู้ถูกยัดเยียดให้เป็นผู้ปกครองชั่วคราวของเธอวิ่งออกไปจากมหาลัย
ในยามที่หันกลับไปหาหญิงสาวคนนั้น เจ้าตัววิ่งเข้ามาหาเธอทันที พึ่งจะสังเกตเห็นว่าบนโต๊ะม้าหินอ่อนใกล้เคียงกันมีชายหนุ่มอีกคนกำลังมองเธอ
"หวัดดี พึ่งมาใหม่เหรอ?"
"อืม เราพึ่งมาเป็นวันแรก"
"แบบนั้นก็ยังไม่มีเพื่อนน่ะสิ นั่งกับพวกเราไหม" หญิงสาวเจ้าของเสียงเสนอ ซาเฟียร์เหลือบตากลับไปมองผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง แต่พอเห็นรอยยิ้มเป็นมิตรถูกส่งกลับมา คนตัวเล็กพยักหน้ารับทันที
"เราสนิทกับหมอนี่ที่สุดละ ไม่ชอบพวกที่ไม่จริงใจอ่ะเลยไม่คบเพื่อนเยอะๆ ให้ปวดหัว"
"อ๋อ งั้นเหรอ หวัดดีนะ" ซาเฟียร์ทักทายผู้ชายคนนั้น ซึ่งได้รับเพียงรอยยิ้มกลับมา
"เราชื่อบะหมี่"
"ส่วนเรา...ซันเดย์นะ"
"เราชื่อซาเฟียร์ ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ดวงตากลมสวยที่ถูกโอบล้อมด้วยขนตางอนยาวเป็นแพตวัดมองเพื่อนใหม่ซ้ายทีขวาที
บะหมี่ยิ้มกว้าง ขณะที่ซันเดย์ยิ้มจางๆ พลางยกมือขึ้นลูบที่ท้ายทอยของตัวเองอยู่บ่อยครั้ง
"ชื่อซาเฟียร์เหรอ เธอน่ารักจัง หน้าเหมือนตุ๊กตาตัวที่มันแพงๆ เลย"
"งั้นเหรอ เขินจัง แต่ขอบใจนะ"
"มาอาคารนี้ เรียนศิลปกรรมเหมือนกันใช่ปะ"
"ใช่ พวกเธอล่ะ"
"เหมือนกันจ้ะ นี่ๆ ซันเดย์...ว่าที่ศิลปินวาดรูปมืออาชีพ ลายเส้นนางดีมาก เป็นเดือนคณะด้วยน๊า"
"ว้าว" น้ำเสียงสดใสและสายตาที่จริงใจของบะหมี่ส่งผลให้ซาเฟียร์เบาใจขึ้นมาก
ระหว่างที่รออาจารย์ เลยมีโอกาสได้ทำความรู้จักกันแบบยาวๆ
"...เริศอ่า จากที่ตอนแรกจะจบคลาสตอนบ่ายสาม แต่ดันถูกยกคลาสกลางคัน เราไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันปะ" บะหมี่เสนอขณะเก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋า
แวบหนึ่งที่ซาเฟียร์มองเวลาบนนาฬิกาเรือนสวย ในเมื่อยังมีเวลาว่างร่วมชั่วโมงกว่าจึงจะถึงเวลาพี่ผู้ปกครองชั่วคราวจะมารับ หญิงสาวตอบตกลงทันที
"ดีเหมือนกัน ทั้งสองคนพักแถวไหนกันบ้างอ่ะ ฉันพึ่งมาอยู่ที่นี่ อยากได้คำแนะนำดีๆ จากพวกเธอพอดีเลย"
"พึ่งมาอยู่เหรอ แล้วเธออยากได้คำแนะนำแบบไหน"
"ก็ประมาณว่าวันหยุดแนะนำให้ไปที่ไหนบ้าง ร้านอาหารร้านไหนที่รสชาติดี อะไรประมาณนี้อ่ะ"
"พูดเหมือนไม่รู้จักที่นี่เลย ว่าแต่ เธออยู่กับใครอ่ะ" หนุ่มหล่อดีกรีเดือนคณะเอ่ยถามด้วยความสงสัย แวบหนึ่งที่ซาเฟียร์ครุ่นคิดก่อนจะตอบออกไป
"ฉันอยู่คนเดียว แต่มีคนรู้จักคอยดูแลอยู่ เขาเป็นผู้ปกครองชั่วคราว"
"ผู้ปกครองชั่วคราว คนหล่อๆ ที่มาพร้อมเธอเมื่อเช้าน่ะเหรอ?"
"อืม เขาเป็นเพื่อนพี่ชายฉัน ฉันมีความจำเป็นต้องพึ่งพาเขาน่ะ ทั้งเรื่องที่พัก เรื่องที่มหาลัย อะไรหลายๆ เรื่องด้วยนั่นแหละ เฮียฉันกับเขาสนิทกันมาก"
"อ๋อ แต่การพึ่งพาผู้ชายหล่อๆ มันก็ดีนะ ถ้าเป็นฉันคงปลื้มมากอ่ะ" ลูกตาของบะหมี่กลอกกลิ้งไปมาตามประสาสาวขี้เล่น ขณะเดียวกัน ฝ่ามือของหนุ่มหล่อดีกรีเดือนคณะกระแทกเข้ากับหน้าผากมนทันที
แป๊ะ~
"นี่แหนะ"
"โอ๊ยไอ้ซัน ฟาดลงมาได้ เจ็บนะเว้ย!"
"ใครสอนให้บ้าผู้ชาย นิสัยไม่ดี" ซาเฟียร์คลี่ยิ้มให้กับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า
แม้จะเพิ่งรู้จักกัน แต่เธอกลับดูออกว่าหญิงสาวโก๊ะๆ เฮฮาอย่างบะหมี่นิสัยดี ที่พูดเมื่อกี้ก็แค่หยอกเล่นเท่านั้นเอง
"อย่าถือสา เรากับยัยนี่เล่นกันแรงๆ แบบนี้แหละ"
"ฉันจะฟ้องพ่อ"
"จ้างให้พ่อเธอก็ไม่ว่าอะไรฉันอยู่ดี"
"นี่ คิดว่าพ่อฉันจะเข้าข้างหลานอย่างแกมากกว่าฉันที่เป็นลูกสาวรึไงยะ"
"เออ!"
"สองคนนี้ดูสนิทกันจัง บ้านอยู่ใกล้กันเหรอ"
"เป็นลูกพี่ลูกน้องกันอ่ะ พ่อยัยนี่กับแม่ของเราเป็นพี่น้องกัน"
"อ้อ...ถึงว่า ดูสนิทกันมากเลย"
"แบบนี้แหละ คบกับพวกเราไม่มีอะไรมาก บ้าๆ บ๊องๆ แบบนี้ตลอดกาล" ซาเฟียร์ยิ้มรับ ได้โอกาสแลกเบอร์แลกไลน์ เอาล่ะ จากนี้เธอจะไม่เหงาแล้วนะซาเฟียร์
บ่ายสามโมงพอดีเป๊ะที่รถยนต์คันหรูของภพนิพิฐเลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าคณะ ซาเฟียร์รั้งสายกระเป๋าขึ้นคล้องบ่าก่อนจะหันไปบอกลาเพื่อนๆ ในเวลาต่อมา
"ฉันกลับแล้วนะ พรุ่งนี้เจอกัน อยากไปกินส้มตำร้านที่ไปกินวันนี้อีก มันดีมาก" เสน่ห์แพรวพราวในหน่วยตากลมสวยส่งผลให้หัวใจแกร่งของหนุ่มหล่อเดือนคณะเต้นแรง แม้แต่บะหมี่เองก็แพ้พ่ายให้กับความน่ารักของเพื่อนใหม่เช่นกัน
"ได้อยู่แล้ว แล้วเจอกันนะซาเฟียร์"
"บาย" คนตัวเล็กโบกไม้โบกมือก่อนจะตรงไปยังรถยนต์ที่จอดรออยู่ไม่ไกล
บนรถ
"...เพื่อน?"
"ค่ะ" ซาเฟียร์ตอบรับผู้ถามขณะคาดเข็มขัดนิรภัย หางตาเหลือบเห็นว่าคนข้างๆ ปรายตาไปมองเพื่อนใหม่ของเธอ ซึ่งเขาอาจจะกำลังสแกนคนเหล่านั้นเพราะหน้าที่ที่เขาทำมันยังค้ำคอ
"บะหมี่กับซันเดย์เรียนศิลปกรรมเหมือนหนู เท่าที่ดู พวกเขาจริงใจดีค่ะ"
"การมองโลกในแง่ดีเกินไปไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ" ซาเฟียร์ชะงัก เป็นจังหวะที่รถยนต์กระชากตัวออกไปจากมหาลัย
"หากเฮียซานย์รู้ว่าหนูมีเพื่อน เฮียคงไม่ว่าอะไรมั้งคะ"
"กำลังบอกว่าฉันยุ่งกับเธอเกินไป?" ดวงตาคมกริบตวัดกลับมาจ้อง เสน่ห์ในดวงตาของเขามันทำให้ใจดวงน้อยเผลอเต้นแรง
"หนูอยากให้คุณลองเชื่อเซ้นส์ของหนูบ้าง อยากให้เปิดใจด้วยว่าการมีเพื่อนมันไม่ใช่เรื่องที่ผิดอะไร" คนตัวโตดันปลายลิ้นกับมุมปาก เขาดูเย็นชาเกินไป เกินไปมากจนเธอมีความรู้สึกว่าอยากอ่านใจเขาให้ออก
แบบไหนที่เขาชอบ แบบไหนที่คนตัวโตพอใจ!
"ถ้ามีโอกาส หนูจะแนะนำเพื่อนของหนูให้คุณรู้จัก" ความเร็วของรถยนต์ยังไม่มีวี่แววว่าจะผ่อนลง ซาเฟียร์หันมองออกไปทางด้านข้างอย่างปลงตก
หากระหว่างเธอและเพื่อนสนิทของพี่ชายคนนี้อยู่ด้วยกันอย่างสันติ มันคงเป็นอะไรที่ดีมาก
ระหว่างที่รอเฮียซานย์มารับตัวกลับ เธอคงไม่รู้สึกเบื่อ และไม่รู้สึกว่าเวลาในแต่ละวันยาวนานมากจนเกินไป
ทำไงนะ เจ้าของนัยน์ตาคมเข้มมีเสน่ห์คู่นี้เขาถึงจะใจดีกับเธอ!
"วันนี้เพื่อนพาไปกินส้มตำมาค่ะ รสชาติคือดีมาก เราซื้อกลับไปทานด้วยกันที่คอนโดดีไหมคะ"
"..." ไร้คำตอบ ใบหน้าหล่อเหลายังคงราบเรียบอย่างเดิม
"หนูอยากกินไก่ย่าง" เสียงกระแทกลมหายใจจากฝั่งทางด้านของคนขับยิ่งพานให้คนตัวเล็กหมดความหวัง
ทว่า ไม่นานจากนั้นเท่าไหร่นัก น้ำเสียงที่หล่อพอๆ กับตัวตนก็ดังเล็ดลอดออกมา
"ขอชื่อร้าน ถ้ามันห่างจากจุดที่เราอยู่ตอนนี้นักก็ยกเลิกไม่ต้องไป" ซาเฟียร์รีบอวดรอยยิ้มสดใส เรียวปากเอิบอิ่มรีบขยับบอกชื่อร้านไก่ย่างส้มตำที่เธอและเพื่อนไปทานออกไปอย่างรวดเร็ว
- ผู้เขียน
