EP.10
1058 คำ
ใบหน้าของศพที่แสดงความตกใจอย่างสุดขีด ตาเหลือกโพลง อ้าปากค้าง และทั่วทั้งตัวก็เปล่าเปลือยไม่สวมใส่อะไรสักชิ้น ศพที่ระบุไม่ได้ว่าเป็นใครเพราะไม่พบหลักฐานใดๆ อยู่ใกล้ที่เกิดเหตุเลยสักนิด นั่นทำให้กรามแกร่งของมือปราบจิ้นซินต้องขบเข้าหากันแน่น เพราะการพบศพที่สองของเดือนก็แปลว่าตลอดสัปดาห์ที่ส่งมือปราบมาตรวจตราทั่วบริเวณแห่งนี้นั้นไม่ได้ผล เพราะฆาตกรก็ยังคงฆ่าและทิ้งศพลงน้ำมาได้อยู่ดี
แต่ปัญหาที่ต้องขบคิดก็คือ ที่ใดเล่าที่เป็นจุดฆาตกรรม ในเมื่อตลอดทั้งเส้นทางของลำน้ำเลยไปจนถึงเวิ้งน้ำก่อนจะเข้าเขตแนวป่า ไม่มีช่วงใดเลยที่มือปราบว่างเว้น ทั้งเขาเองนั้นก็มาร่วมตรวจตราอยู่ด้วยทุกค่ำคืน
“มันต้องเป็นผีพรายแน่ๆ เลย เนี่ยมันเหมือนกับที่ท่านยายเคยเล่าให้ข้าฟังเลยนะ ผีพรายมันจะพาผู้ชายไปร่วมรัก จากนั้นมันก็จะสูบน้ำเชื้อจนหมดตัวก่อนจะทิ้งศพไว้ในน้ำ”
“มันจะมีเรื่องแบบนั้นจริงๆ น่ะหรือ ข้าคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่าเท่านั้น”
“ถ้าไม่ใช่ผีพรายแล้วเจ้าว่าจะเป็นตัวอะไรทำล่ะ ทำไมศพถึงได้แห้งแบบนั้น ข้ากลัวว่าผัวข้าจะเป็นรายต่อไป ข้ากับผัวคุยกันว่าจะย้ายไปอยู่เมืองอื่น อยู่ที่นี่ไม่ปลอดภัยแน่ ลำบากหน่อยแต่ดีกว่าเป็นม่ายผัวตาย”
หญิงสาวสองคนที่ยืนคุยกันอยู่ไม่ไกลจากจุดพบศพเรียกความสนใจจากชาวบ้านในละแวกให้เข้าไปร่วมวงคุย บ้างก็เห็นด้วยว่าจะย้ายไปอยู่เมืองอื่นเพราะถึงแม้จะลำบากที่ต้องย้ายถิ่นฐาน แต่ก็ไม่ต้องมาคอยหวาดระแวงว่าผัวจะกลายเป็นศพรายต่อไปหรือไม่ บ้างก็ว่าจะไปขอเครื่องรางจากซินแสมาพบติดตัวเพื่อช่วยปัดเป่าภูตผี และบ้างก็เชื่อว่าเป็นเหตุฆาตกรรมอย่างที่มือปราบสงสัย
“พ่อแม่พี่น้องทุกท่าน ได้โปรดใจเย็นลงก่อน ขอให้ทางการได้ทำงานอย่างเต็มที่ และถ้าพวกท่านทำอย่างที่ท่านมือปราบกำชับเป็นอย่างดี จะไม่มีใครต้องเป็นอันตรายแน่” จิ้นซินเข้ามายุติการพูดคุยเพราะไม่อยากให้ชาวบ้านหวาดผวามากไปกว่านี้
“ท่านมือปราบจะหาซินแสมาปราบนางผีพรายหรือขอรับ”
“ไม่ใช่เช่นนั้นหรอก เพราะข้ามั่นใจว่าไอ้ฆาตกร ไม่ใช่ผีแน่ มันต้องเป็นคนอย่างเราๆ นี่แหละ และข้าจะจับมันให้ได้ ขอให้ทุกท่านวางใจ”
จิ้นซินพยายามสร้างความมั่นใจให้กับชาวบ้าน เพราะตลอดหลายวันที่ลาดตระเวนเขายังไม่เจอผีสักตัว เพราะหากมีผีจริง เขาและมือปราบทุกคนที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาตรวจตราก็ต้องได้เจอผีตนนั้นก่อนคนอื่น แต่เพราะไม่มีจริงๆ เลยไม่เจอ
“ถ้าไม่ใช่ผี แล้วคนร้ายมันจะรอดพ้นสายตาท่านมือปราบไปได้ยังไงขอรับ เพราะขนาดตรวจกันทั้งคืน ก็ยังมีคนตายอีกจนได้ ข้าคงไม่รอหรอกขอรับ ข้ากลัวตาย ข้าไม่อยากเป็นศพรายต่อไปของเดือนหน้า”
“อย่างนั้น ข้าขอเวลาพวกท่านจนถึงสิ้นเดือน เพราะพวกท่านบอกเองว่า ผีพรายมันจะกินคนเดือนละสองศพ นี่ก็ครบสองแล้ว แปลว่ามันจะกินอีกทีก็เดือนหน้า ขอเวลาให้ข้าถึงสิ้นเดือน ถ้าข้าหาไอ้ฆาตกรไม่ได้ ข้าจะไม่รั้งทุกคนไว้ และข้าก็จะขอย้ายตัวเองไปประจำที่เมืองอื่น”
ชาวบ้านหันไปปรึกษากัน มีทั้งคนตั้งใจว่าจะรอจนถึงสิ้นเดือนเพราะการย้ายที่อยู่ใหม่ต้องเงินทุนสำรองเยอะ มีทั้งคนที่ไม่รอ จะรีบเก็บข้าวของและย้ายทันที และก็มีทั้งคนที่ย้ายไม่ได้เพราะที่นี่เป็นบ้านเกิดเป็นที่ทำกิน แต่ก็จะหาเครื่องรางมาใส่ สุดท้ายแล้วชาวบ้านก็แยกย้ายกันกลับเมื่อสัปเหร่อมาเก็บศพเรียบร้อย
“ไม่พบหลักฐานอะไรในตัวผู้ตายเลยขอรับท่านมือปราบ และในระยะสิบลี้ก็ไม่พบหลักฐานอะไรเพิ่มเติมด้วยขอรับ ไม่รู้เลยว่าศพเป็นใคร มาจากไหน ไม่มีหลักฐานอะไรในตัวศพเลยสักอย่าง” ซือเฉิงเข้ามารายงานผล
“เป็นไปได้ไหมที่ศพนี้อาจถูกฆ่ามาจากที่อื่น และแค่นำมาทิ้งลงน้ำในละแวกนี้”
“ก็อาจเป็นไปได้ขอรับ ถ้าท่านมือปราบเชื่อว่าเป็นฆาตกรต่อเนื่องจริง บางทีทุกศพอาจจะไม่ได้ถูกฆ่าในบริเวณนี้ แต่ที่นี่เป็นแค่ที่ทิ้งศพ”
“ก็จริงอย่างที่เจ้าพูด แต่คนร้ายมันเอาศพมาทิ้งตอนไหน ทำไมพวกเราไม่รู้ เพราะกลางวันไม่มีทางที่มันจะมาทิ้งศพได้ หรือหากเป็นกลางคืน กว่าที่มันจะเอาศพเข้ามาได้ ตัวใหญ่ขนาดนี้ต้องใช้รถใส่เข็นเข้ามา หรือไม่ก็ต้องเป็นรถม้า พวกเราต้องเห็นสิ จะคลาดสายตาไปได้อย่างไร”
“นั่นล่ะขอรับ ข้าถึงคิดว่าไม่ใช่คน”
ซือเฉิงพูดตามท้ายหลังจากที่มือปราบจิ้นซินเดินหัวเสียจากไป เพราะหากอยู่ต่อหน้าแล้วเขาแสดงออกว่าเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้มาจากฝีมือของ ‘ผี’ เห็นทีผู้บังคับบัญชาคงไม่พอใจ
เมื่อผู้บังคับบัญชาต้องการให้เชื่ออย่างนั้น เขาก็ต้องแสดงออกว่าเชื่อ ทั้งที่ในใจนั้นหวาดหวั่นทุกขณะที่ต้องตรวจตราไปทั่วเวิ้งน้ำและแม่น้ำทุกสายที่กระจายออกมาจากหุบเขา ซึ่งไม่เพียงเขาหรอกที่กลัวเพราะเพื่อนๆ ร่วมหน้าที่ก็รู้สึกไม่ต่างกัน จะมีเพียงก็แต่มือปราบจิ้นซินเท่านั้นที่ขยันเข้าไปที่เวิ้งต้นแม่น้ำนั้นทุกคืน
- ผู้เขียน
