นิดาใช้เวลาอยู่กับพวกเด็กจนลืมเวลาไปเสียสนิท นี่มันก็ปาเข้าไปเกือบจะหนึ่งทุ่มตรง แต่หญิงสาวกับยังนั่งเล่านิทานให้กับพวกเด็กเล็กๆฟังเพลิดเพลินไป ส่วนคุณหมอหนุ่มรูปหล่อก็มีความรู้สึกไม่ต่างกัน ยิ่งได้มาอยู่ใกล้ชิดกับหญิงสาวที่ตัวเองพึงใจอยู่ด้วยแล้ว ก็ยิ่งทำให้เขาไม่อยากจะพานิดากลับไปส่งยังไร่เลย เขายังอยากจะเหนี่ยวรั้งให้นิดาได้อยู่กับเขาไปอีกนานแสนนานเสียด้วยซ้ำหากทำได้...
ตอนมาถึงศูนย์เลี้ยงเด็กอ่อน นิดาก็กระตือรื้อร้นรีบเข้าไปช่วยเหลือเจ้าหน้าที่ด้วยใบหน้าเบิกบาน เมื่อใจสัมผัสถึงบางสิ่งบางอย่าง เมื่อครั้งที่เธอยังเป็นเด็กกำพร้า ความอ้างว้างว้าเหว่มันช่างทรมานเหลือใจ การดำเนินชีวิตเพียงลำพังโดยขาดบุพการีอุ้มชู มันเป็นเรื่องน่าเศร้าสลดใจ ยิ่งเธอมองใบหน้าของเด็กทั้งหลายในศูนย์นี้ มันก็สะท้อนภาพชีวิตของตัวเองฉายขึ้นมาให้เธอได้เห็นอีกครั้ง
“ให้นิช่วยนะคะ” นิดาเอ่ยปากอาสาด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็
