5
1102 คำ
5
เรื่องมรดกที่สิรินยาได้รับไม่จบเรื่องง่ายๆ เกรียงศักดิ์กับจำรูญพร้อมใจกันมาบ้านชาติชาย เพื่อตกลงเรื่องทรัพย์สมบัติ ทั้งสองมีความคิดเห็นตรงกันว่าพวกตนต่างมีสิทธิ์ในมรดกเหล่านั้นในฐานะลูก หาใช่หลานมาชุบมือเปิบไปคนเดียว งานนี้มันยอมไม่ได้!
“กูไม่ยอมนะ มึงต้องบอกให้นังยายกที่ดินให้กูบ้าง กูเป็นลูกต้องได้บ้างสิ ไม่ใช่ไม่ได้อะไรเลย” เกรียงศักดิ์มาถึงก็ระเบิดเสียงใส่น้องชายที่นั่งคู่กับภรรยา ก่อนจะหันไปมองหน้าหลานไม่รักที่หน้าซีดเป็นไก่ต้ม “แล้วถ้ามึงบอกว่ามึงก็ไม่ได้อะไรเลยกูไม่เชื่อ เพราะนังยาเป็นลูกมึง แค่มึงบอกให้มันโอนที่ดิน หรือเบิกเงินมาให้มึงก็ได้ทุกอย่างแล้ว”
“ใช่ มึงคิดแบบนี้ไม่ได้ มึงมีแต่ได้กับได้ ถึงมึงไม่เรียกร้อง มึงก็ได้อยู่แล้ว กูสองคนนี่สิ ถ้าไม่เรียกร้องก็ไม่ได้ห่าอะไรเลย มึงไปบอกลูกมึงให้ยกที่ดินให้กูกับพี่ศักดิ์เดี๋ยวนี้ กูจะเอาที่ดินที่ภูเก็ต พี่ศักดิ์ขอที่ที่เชียงใหม่กับอุบล”
จำรูญโวยอีกคน ก่อนจะบอกความต้องการของตัวเองและพี่ชายที่ตกลงกันระหว่างเดินทางมาที่นี่
“ที่ที่ภูเก็ตราคาไม่ใช่น้อยๆ นะ ตรงนั้นเป็นร้อยล้าน ส่วนที่ที่เชียงใหม่กับอุบล ราคารวมกันก็มากอยู่นะ ไม่คิดว่าตัวเองขอมากไปเหรอ” สาวินีโต้ขึ้นมาบ้าง
“มากเมิกที่ไหนกัน ที่ดินที่เหลือราคารวมกันก็พอๆ กับที่กูสองคนขอ ไหนจะเงินในธนาคารอีก ไม่มีใครได้มากได้น้อยกว่ากันนักหรอก ดีเท่าไหร่แล้วที่กูไม่ขอแบ่งเงินสดด้วย” จำรูญตะเบ็งเสียงใส่
“แต่ย่ายกให้ยาแล้ว มันก็เป็นสิทธิ์ของยาที่จะยกให้ลุงศักดิ์กับป้าจำรูญหรือเปล่า” สิริยากรเอ่ยเสียงนุ่มตามนิสัย ก่อนจะหันไปถามน้องสาว “ว่าไงยา ยาจะยกให้ลุงศักดิ์กับป้าจำรูญหรือเปล่า”
“ยาไม่ให้ ถ้ายาให้ ลุงศักดิ์กับป้าจำรูญก็จะเอาไปขาย ย่าทิ้งมรดกไว้ให้ยาเพราะมั่นใจว่ายาจะรักษาสมบัติของย่าได้ ยาจะไม่ทำให้ย่าผิดหวัง” สิรินยาตั้งใจไว้ว่าสมบัติของจำเนียร หล่อนจะเก็บรักษาไว้ให้ดีที่สุด หากปล่อยให้เป็นของลูกหลานคนอื่น มันคงตกไปอยู่กับนายทุนคนใดคนหนึ่งแน่นอน
“มึงอย่ามาอ้างอย่างนี้นะ แม่กูตายไปแล้ว จะผิดหวังในตัวมึงได้ยังไง คนตายไปแล้วจะรู้สึกได้ยังไง” เกรียงศักดิ์โมโหหนักที่ถูกปฏิเสธ ชี้หน้าต่อว่าสิรินยาด้วยสีหน้าถมึงทึง
“มึงนี่บทจะหัวแข็งก็ใช่ย่อยนะ มึงจะยอมยกให้กูดีๆ หรือจะยกให้ทั้งน้ำตา” จำรูญขู่
“เอาล่ะพี่ศักดิ์ พี่จำรูญ ฉันว่าเราค่อยมาคุยกันเรื่องนี้หลังจากที่ทุกอย่างเป็นกรรมสิทธิ์ของมัน เพราะถ้ามันยกให้พี่ตอนนี้ก็เพียงแค่ปากเปล่า มรดกของแม่ยังไม่ได้ถ่ายโอนมาให้มัน เราต้องรอให้ถึงวันนั้นก่อนนะพี่ พอถึงวันนั้น ฉันจะให้มันเซ็นยกที่ดินตามที่พี่ต้องการเอง”
ชาติชายออกโรงห้าม เขาไม่คิดทำอย่างที่พูด หากทำก็คงโง่เต็มทน ที่ดินทั้งสามผืนมีมูลค่ารวมกันเป็นหลักร้อยล้าน เงินจำนวนนี้จะทำให้เขากับครอบครัวสบายไปทั้งชาติ แล้วจะโง่แบ่งให้คนอื่นทำไม
“พี่ชายพูดถูกนะพี่ พี่ฆ่ามันให้ตายตรงนี้ สมบัติที่พี่อยากได้ก็ไม่ได้ เพราะมันยังไม่ได้เป็นของนังยา รอให้มันได้เป็นก่อนนะ ฉันรับรองว่าจะให้พี่ชายจัดสรรปันส่วนตามที่พี่ศักดิ์กับพี่จำรูญต้องการ”
สาวินีช่วยพูดอีกคน แล้วด้วยคำพูดของเจ้าของบ้านนี้เองที่ทำให้คนโลภมากทั้งสองมีทีท่าสงบ ถึงทั้งคู่จะดึงดันอยากได้ก็คงไม่ได้วันนี้ ตอนนี้ ต้องรอให้จักรกฤตญ์ทำเรื่องโอนกรรมสิทธิ์เสียก่อน สองพี่น้องจึงจะได้ในสิ่งที่ตัวเองหมายปอง
“เออเอาอย่างนั้นก็ได้ แต่ถ้ามึงสองคนเบี้ยวล่ะก็ กูไม่เอาไว้แน่” เกรียงศักดิ์ข่มขู่ “ไปจำรูญกลับ แล้วค่อยมาทวงของของเราอีกทีวันที่นังยาเป็นเจ้าของจริงๆ”
เกรียงศักดิ์กับจำรูญเดินออกจากบ้านชาติชายโดยไม่กล่าวลาใคร พอสองร่างพ้นประตูรั้ว เจ้าของบ้านถอนหายใจออกมาทันที ก่อนจะหันไปมองตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องวุ่นวายใจ
“อียา มึงนี่ตัวซวยตลอดปีตลอดชาติเลยนะ ดูสิมึง มึงดู ขนาดมึงยังไม่ได้สิทธิ์ในมรดกยังวุ่นวายขนาดนี้ แล้วถ้ามึงได้ กูไม่วุ่นวายหนักกว่านี้เหรอ” ชาติชายจิกหัวเรียกบุตรสาวคนเล็ก มองหน้าอย่างกินเลือดกินเนื้อ “วันที่มึงได้มรดก มึงต้องเซ็นยกทุกอย่างให้กู”
“ไม่จ้ะพ่อ ยาให้พ่อไม่ได้ ย่าให้ยารักษาสมบัติไว้ ยาไม่ให้ใครทั้งนั้น” สิรินยาไม่เคยขัดคำสั่งชาติชาย หล่อนยอมบิดามารดาทุกครั้งเพราะหวังว่าบุพการีจะเมตตารักตนบ้าง ทว่าครั้งนี้สิรินยายอมแข็งข้อ ไม่ทำตามคำสั่งของบิดาเด็ดขาด หล่อนรู้ดีหากให้บิดา ทุกอย่างที่จำเนียรสั่งสมไว้จะมลายหายไปในพริบตา
“มึงกล้าขัดคำสั่งกูเหรอ อีลูกอกตัญญู” ชาติชายขัดใจหนัก เขานึกว่าจะพูดกับลูกคนนี้ง่ายเหมือนทุกครั้ง พอได้ยินว่าสิรินยาไม่ยอม เลือดถึงกับขึ้นหน้า
“มึงคิดจะฮุบสมบัติไว้คนเดียวใช่ไหม ไม่แบ่งพ่อแม่แล้วก็พี่ อย่างที่พ่อมึงด่าก็ถูก อีลูกอกตัญญู” สาวินีโมโหไม่แพ้สามี เพราะนางวาดหวังว่าจะนำเงินจากการขายที่ได้ไปใช้จ่าย ซื้อสิ่งของที่ตัวเองอยากได้ รวมทั้งซื้อบ้านหลังใหม่ รถยนต์ ทองคำและอื่นๆ ที่อยากได้ แต่พอได้ยินคำยืนกรานของลูกสาวคนเล็ก นางอดใจไม่ไหว ปรี่เข้าไปตบตีสิรินยา โดยที่ชาติชายไม่คิดเข้าห้ามปราม
- ผู้เขียน
