ตอนที่ 8 ครอบครัว
2132 คำ
13:12
ณ สนามบินดอนเมือง
“ดีจริงๆ” ผมกล่าวหลังจากที่เดืนทางด้วยเครื่องบินชั้น VIP มายังกรุงเทพมหานคร ซึ่งครอบครัวของผมได้ย้ายมาอยู่ที่นี่กันเป็นที่เรียบร้อย เพื่อหนีให้ห่างจากพวกญาติหน้าเงิน ตอนที่พ่อของผมยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาต่างเชื่อฟังทุกคำพูดของพ่อ แต่เมื่อพ่อของผมเสียชีวิตไปแล้ว บ้านผมมีอะไรก็หวังจะมาแย่งไปซะหมด มีหนี้ที่อยู่ในธุรกิจตระกูลก็เอามาลงที่ครอบครัวของผม
“คุณชา” เมื่อผมออกไปที่ประตูทางออก ผมก็ได้เห็นสาวสวยคนหนึ่งถือป้ายที่มีชื่อของผมอยู่ โดยที่ผมนั้นได้จองเช่ารถปอร์เช่หนึ่งคัน 3 วัน วันละ 30,000 บาท ซึ่งจะเป็นเงินรวม 90,000 บาท แต่ผมคุยกับเขาได้ดีและเพราะผมเป็นลูกค้าที่ใช้บริการครั้งแรก เขาเลยลดราคาให้เหลือ 80,000 บาท ซึ่งในชีวิตที่แล้วผมอยากจะขับมันสักครั้ง แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ขับเพราะดันมาล้มเหลวซะก่อน แล้วก็ไปเป็นทหารยาวเลย
“ครับ” ผมเดินไปหาสาวสวยคนนั้นแล้วกล่าวทักทาย ซึ่งเธอก็สวัสดีผมและเดินนำผมไปที่จอดรถ พร้อมกับยื่นกุญแจให้ผม
“ขอบคุณครับ” ผมกล่าวตอบกลับไป และดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยสนใจผมเท่าไร เธอยิ้มตอบรับและก็เดินหายไปเลย
ผมจึงไม่รอช้าเข้าไปนั่งในรถหรูและสตาร์ทรถพร้อมกับตั้งพิกัดไว้ที่บ้านของผม ซึ่งมันอยู่ที่นนทบุรี่ แต่ที่จริงแล้วบ้านนี้แม่ได้ใช้เงินของตัวเองดาวน์เอาไว้ และยังเป็นหนี้อยู่ แต่ความคิดของผม ผมยังไม่สามารถปิดหนี้บ้านให้ตอนนี้ ผมต้องใช้เงินหาเงินให้มากกว่านี้ก่อนมันจะได้ว่องไว
บรื้นนน
ผมไม่รอช้ารีบขับรถออกไปจากที่นี่ทันที และผ่านไปสักพักใหญ่เพราะรถติด และมีการซ่อมถนน จึงเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงที่ผมจะมาถึงบ้าน ผู้คนระหว่างทางต่างมองรถผมเป็นตาเดียว ทั้งเสียงคำรามจากท่อ และความสวยงามของรถ และก็มีพวกนักเรียนนักศึกษาพากันถ่ายรูปรถคันนี้ไว้ด้วย
“ทูไนท์อยู่ไหน?” ผมโทรศัพท์ไปหาน้องสาวของผม ซึ่งเธอก็รับโทรศัพท์ในทันทีดูเหมือนเธอจะกำลังเล่นโทรศัพท์อยู่พอดีด้วย
“อยู่บ้านดิ” ทูไนท์ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงกวนๆ
“ออกมาเลื่อนประตูรั้วให้พี่หน่อย” ผมตอบกลับไปทำให้ทูไนท์เงียบไปสักพักก่อนที่จะมีหญิงสาวร่างบางผมทองออกมาจากในบ้าน
“พี่!” ทูไนท์ตะโกนเสียงดังมากทำให้มีผู้ชายอีกคนหนึ่งวิ่งมาหน้าบ้าน ซึ่งก็คือไทม์ น้องชายของผม
“เลื่อนรั้วให้ก่อนเร็ว!” ผมกล่าวผ่านโทรศัพท์ ซึ่งทูไนท์ก็ได้วิ่งมาเลื่อนรั้วให้ผมเอารถเข้าไปข้างใน ที่จริงมันมีที่จอดสำหรับรถคันเดียว แต่แม่ขับรถออกไปทำงานผมเลยได้ที่จอดนี้ซะแทน แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะคืนนี้ผมไม่ได้นอนที่นี่ ผมนัดเพื่อนที่รังสิตไปเที่ยวด้วยกันแล้ว
“คิดถึงพี่ไหม?” ผมเปิดประตูรถและเดินออกมา ทำให้น้องทั้งสองวิ่งมาหาผมในทันที
“พี่…” ทั้งสองคนถึงกับนิ่งค้างกันไปหมด
“เข้าไปคุยในบ้านเถอะ” ผมกล่าวก่อนจะจูงมือน้องทั้งสองคนเข้าไปในบ้าน
“มันเกิดอะไรขึ้น?” ทูไนท์กล่าวถามทันทีที่เราเข้ามาในบ้าน
“เดี๋ยวพี่ค่อยเล่าทีเดียวตอนแม่กลับมาเนอะ”
“ตอนนี้ไปเปลี่ยนชุดกันก่อน…เราจะไปงามวงศ์วานกัน” ผมกล่าวก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัว
16 : 15
“ทูไนท์โทรบอกแม่หน่อยว่าเลิกงานแล้วมาทีห้าง S” ผมกล่าวก่อนจะขับออกไปจากบ้าน โดยที่ไทม์ได้เลื่อนประตูรั้วและล็อคบ้านไว้เรียบร้อยก่อนจะขึ้นมานั่งเบาะหลัง
“แม่…พี่ทีมาหา”
“พี่ทีบอกว่าแม่เลิกงานแล้วมาเจอกันที่ห้าง S” ทูไนท์กล่าวก่อนจะตัดสายไปแล้วมานั่งหัวเราะคิกๆ ทำให้ผมแสดงสีหน้าเหนื่อยๆออกมา
“ครับแม่” ผมที่ถือโทรศัพท์ไว้รออยู่ก่อนแล้วเมื่อแม่โทรเข้ามาผมก็กดรับสายทันที
“ทูไนท์อยู่นี่ค่ะแม่!” ทูไนท์ตะโกนให้เสียงเข้าไปในสาย
“ทำไมมาไม่บอกแม่?”
“แล้วลูกมาทำอะไรคะ?” แม่กล่าวถามด้วยความขุ่นเคืองใจ
“เดี๋ยวคุยกันตอนแม่มาหานะครับ…แฮร่” ผมกล่าวก่อนจะส่งเสียงกวนๆแล้ววางสายไป
บรื้นนนน
ณ ห้าง S
“สบายจัง” ไทม์กล่าวเมื่อเราได้ที่จอดรถในส่วน Vip แถมยังมียามดูแลเป็นอย่างดี
ฟึบๆๆ
และเมื่อเราสามพี่น้องเปิดประตูลงไปจากรถ ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่พวกเราทันที ก็นะ คนหนึ่งผมสีดำตาข้างหนึ่งเป็นสีฟ้า อีกคนผมสีดำแต่ตาทั้งสองข้างเป็นสีฟ้า ส่วนผู้หญิงผมสีทองและตาสีฟ้าทั้งสองข้าง มันทำให้เราดูเหมือนพวกไอดอลยังไงไม่รู้สิ
“ขอบคุณครับ” ยามยกมือไหว้ผมเมื่อผมยื่นแบงค์ร้อยให้ก่อนที่เราทั้งสามคนจะเดินเข้าไปในห้าง ซึ่งหลายๆคนก็ยังมองพวกเราอยู่
“พี่ทีเราเพิ่งกินข้าวกันมานะ” ทูไนท์กล่าว
“พี่จะพาเราไปเดินเล่นต่างหาก” ผมกล่าวก่อนที่จะเดินไปขึ้นลิฟต์เพื่อไปยังชั้นที่ 3 เป็นชั้นที่รวมของแบรนด์เนมเต็มไปหมด
“Balenciaga”
“พี่ที…” ทูไนท์กล่าวเมื่อผมมาหยุดอยู่หน้าร้าน balenciaga ผมหันมายิ้มให้กับทั้งสองและเดินเข้าไปข้างใน
“เสื้อตัวนี้เท่ห์ดีนะ” ผมกล่าวพลางหยิบเสื้อมาทาบกับร่างของไทม์และทูไนท์ มันเป็นเสื้อที่มีคำว่า BALENCIAGA อยู่บนเสื้อ และมีเพียงตัวหนังสือนี้เท่านั้น แต่มันกลับมีราคาถึง 28,788 ต่อตัวเลยทีเดียว และเมื่อผมทาบไซส์ให้กับน้องๆเสร็จ
“ไปใส่มา” ผมก็ยื่นเสื้อให้กับทั้งสองทันที ส่วนตัวผมเองก็มีไว้แล้วด้วย เราสามพี่น้องจึงเดินไปที่ห้องลองเสื้อและสวมมันก่อนจะออกมา
“เหมาะเลย” ผมกล่าวอีกครั้งและเดินไปที่คิดเงิน
“แสกนจ่ายครับ” ผมกล่าวกับพนักงาน ซึ่งเธอก็อึ้งเล็กน้อยก่อนที่เธอจะจัดการคิดเงินให้สำเร็จและผมก็แสกนจ่ายผ่านแอปพลิเคชั่นธนาคารในมือถือ
“รบกวนตัดป้ายให้ด้วยครับ” ผมกล่าว มันหมายความว่าเสื้อพวกนี้ไม่สามารถคืนได้แล้ว เธอจึงเดินมาข้างหลังพวกเราและตัดป้ายหลังเสื้อให้ทั้งสามคน
“พี่…เอาดีๆ” ไทม์เดินมากระซิบข้างหูผม
“เอ่อ…รบกวนขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ?” พนักงานกล่าวถามพร้อมกับกล้องถ่ายรูปที่ถือไว้ในมือ
“ครับ” ผมตอบรับและจับร่างของไทม์หันหน้าไปทางพนักงาน ส่วนทูไนท์ก็ได้เดินมาข้างๆผมแล้วกอดแขนผมไว้ ผมจึงเป็นคนที่ยืนตรงกลาง
แชะ แชะ แชะ
พนักงานถ่ายไปสามรูป ซึ่งรูปที่เธอได้ดูเหมือนจะดีมากๆอีกด้วย เธอก้มหัวเคารพเราและยื่นบัตรสมาชิก BALENCIAGA ให้กับผมก่อนจะเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์
“เราก็ถ่ายด้วยๆ” ทูไนท์กล่าวพร้อมกับหันไปลากไทม์เข้ามาใกล้ให้เข้าเฟรมกล้อง ซึ่งดูเหมือนเธอจะถ่ายลงสตอรี่ไอจี
“ฮ่าๆ…หน้าพี่ไทม์ตลกมาก” ทูไนท์กล่าว ในรูปเธอยิ้มกว้างมากๆ ส่วนผมก็หลับตายิ้ม แต่มีเพียงไทม์ที่ทำหน้ามึน
“แม่บอกว่ากำลังมา” ทูไนท์อ่านข้อความในแชทกลุ่มครอบครัวแล้วกล่าว
“บอกแม่ว่าเจอกันที่ร้าน…..” ผมกล่าว ซึ่งมันเป็นร้านอาหารบุฟเฟ่ต์ญี่ปุ่นที่มีราคาสูงพอสมควรเลยทีเดียว
“พี่…ซื้อคอร์สแพงสุดเลยเหรอ” ทูไนท์กล่าวถาม ซึ่งมันก็มีให้เลือกคอร์สในราคาเริ่มต้นที่ 899 และต่อไป 1650 3500 และสุดท้ายคือ 7000 ซึ่งผมก็เลือกคอร์สสุดท้าย 4 คน
“พี่จะบอกได้ยังว่าเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ” ทูไนท์กล่าวถาม เมื่อผมไม่ได้พูดอะไรหลังจากที่เรานั่งโต๊ะและสั่งอาหารกันเสร็จ
“พี่จะบอกเดี๋ยวนี้แหละ” ผมกล่าวเมื่อแม่กำลังเดินเข้ามาในร้าน
“ที…” แม่เรียกชื่อผมก่อนจะถอนหายใจยาวและนั่งลงตรงข้ามผมหรือข้างๆไทม์ ส่วนทูไนท์นั่งอยู่ข้างผม
“ทีถูกล็อตเตอรี่ครับแม่…แล้วก็ตอนนี้ทีกำลังลงทุนหุ้นอยู่” ผมกล่าว เพื่อให้แม่สบายใจจึงพูดเรื่องหุ้น เพราะแม่น่าจะยังไม่เข้าใจเรื่องการเทรดในตลาด Forex
“…" และเมื่อสายตาของทุกคนจะดูไม่เชื่อ ผมก็เลยเปิดพอร์ตการลงทุนในตลาด Forex ให้ดูบนโทรศัพท์ รวมถึงสลับเข้าไปในบัญชี และก็ได้เห็นเงินจำนวนเจ็ดหลัก
7,856,200 บาท
“กรี๊ด!” ทูไนท์ถึงกับกรี๊ดออกมาทันทีเมื่อได้เห็นจำนวนเงินในบัญชีของผม ทำให้ผู้คนรอบข้างหันมามองโต๊ะของเรากันทั้งร้าน
“เดี๋ยวทีจะโอนให้แม่ล้านนึงนะครับ…ทูไนท์กับไทม์ก็ไปอ้อนแม่เอานะ”
“ที่จริงทีจะให้มากกว่านี้แต่ต้องขอเอาเงินไปสร้างเงินให้มากกว่านี้ซะก่อน” ผมกล่าวจบ ทั้งสามคนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“แล้วก็ไทม์…จบแล้วจะไปมหาลัยไหน?” ผมกล่าวก่อนที่พนักงานจะมาเสิร์ฟอาหาร
“เล็งจุฬาไม่ก็มหิดลไว้ครับ” ไทม์กล่าว ซึ่งไทม์จะเป็นคนที่สุภาพและเรียบร้อยที่สุด
“สอบให้ได้…เรียนให้ได้”
“ค่าเทอมพี่จัดการให้…แต่ถ้าสอบติดมหิดลเดี๋ยวพี่ซื้อ I8 ให้" เมื่อผมกล่าว ทำให้ไทม์ตาเป็นประกายทันที เพราะไทม์ชอบรถ I8 มาตั้งแต่เด็กแล้ว เขาอยากได้มากๆ
“แล้วทูไนท์ล่ะคะ?" ทูไนท์กล่าวก่อนจะขยับตัวมาชิดผมและใช้แก้มนุ่มๆของเธอถูแขนผมไปมา
“เหมือนกัน…อยากเข้าเรียนที่ไหนก็เข้า”
“ค่าเทอมพี่จัดการให้เอง…ส่วนเรื่องของที่อยากได้…” เมื่อผมกล่าวถึงของ ทำให้ทูไนท์มองตาผมอย่างคาดหวังทันที
“อยากได้อะไรก็ขอพี่” ผมกล่าวจบทำให้ทูไนท์ตาเป็นประกายไปอีกคน
“หลังจากนี้ทีจะดูแลทุกคนเองครับแม่” ผมยิ้มให้แม่อย่างมั่นใจ ซึ่งทำให้แม่ถึงกับน้ำตาไหลเลยทีเดียว ไทม์จึงขยับตัวเข้าไปกอดแม่
“ในอนาคตทีจะสร้างบริษัทครับแม่”
“ทีต้องการให้แม่มาช่วยครับ” ผมกล่าวออกไปตรงๆทำให้แม่ตั้งใจฟังผมอย่างมาก เพราะแม่เป็นถึงเลขาของประธานห้างเซนทรัล ซึ่งแน่นอนว่าแม่ได้รับทั้งประสบการณ์และแรงกดดันมากมาย ต้องสื่อสาร ต้องทำงาน ต้องเจรจา และคอยซัพพอร์ตงานทุกๆอย่างจากหัวหน้า
“บริษัทเกี่ยวกับอะไรล่ะ?” แม่กล่าวถามด้วยความสงสัย หรือว่าจะเกี่ยวกับการลงทุน? แต่แม่ไค่อยจะมีความรู้นั้นเลยนี่สิ
“ทุกอย่างที่แม่พอจะนึกออกครับ”
“อสังหาทรัพย์ ผลิตภัณฑ์ สื่อ”
“ทุกๆอย่างที่ทีทำได้ทีจะทำมันหมด”
“เพราะฉะนั้นในตอนนี้ทีอยากให้แม่ลาออกจากงานและพักผ่อนก่อนครับ”
“หนึ่งปีข้างหน้าทีเตรียมอะไรเสร็จเรียบร้อย…เราจะไม่ได้พักกันแน่ๆ” ผมกล่าวออกมาทำให้แม่ถึงกับกลืนน้ำลายดังอึกเลยทีเดียว
“แม่ครับ…ทีไม่ได้พูดเล่น”
“แม่เชื่อในตัวทีนะครับ” ผมกล่าวอย่างจริงจัง ซึ่งดูเหมือนแม่น่าจะคิดว่าผมกำลังฝัน เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยที่จะสร้างสิ่งพวกนั้นออกมา แถมลูกชายคนโตของเธอยังบอกว่าจะสร้างมันทุกอย่างซะอีก
“แม่เชื่อใจที…แม่จะช่วยทุกๆอย่างเอง” แม่กล่าวออกมาทำให้ผมยิ้มอย่างพอใจ เพียงแค่นี้ผมก็รู้สึกดีมากๆแล้ว และมันจะดีไปมากกว่านี้อีกในอนาคต
- ผู้เขียน
