โรงพยาบาลขนาดกลาง ซึ่งห่างจากบ้านของพลอยระวีไม่มากนัก
“ฮึกๆ ๆ”
พลอยระวีร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ตอนนี้ หมอกำลังพาแม่เข้าห้องฉุกเฉิน ทั้งหมดมันเป็นความผิดของเธอเองที่ไม่รีบกลับมาดูแลท่าน ไม่รู้ว่าแม่หมดสติไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่หากถึงบ้านเร็วกว่านี้ แม่ก็คงไม่เป็นอะไรมาก
“เลิกร้องไห้ได้แล้ว” เฮฟเว่นอยากจะปลอบ แต่ด้วยความที่เป็นคนแข็งกระด้างจึงไม่รู้ว่าจะใช้คำพูดแบบไหนออกไป
“ฮึก แม่ต้องไม่เป็นอะไรนะคะ” หญิงสาวแทบไม่ได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม ตอนนี้ เธอแทบไม่เหลือคราบนักข่าวสาวผู้เด็ดเดี่ยวและแข็งแกร่งอีกต่อไป
“คุณกลับไปก่อนก็ได้นะคะ ขอบคุณที่มาส่ง แล้วอีกสามวัน ฉันจะเอาสัญญาไปให้” พลอยระวีพูดขึ้นพร้อมกับหันไปบอกกับเฮฟเว่น แม้เธอจะอคติกับเขา แต่ก็อดซึ้งในน้ำใจที่หนุ่มลูกครึ่งพามารดามาส่งที่โรงพยาบาลไม่ได้
“อืม สามวันนะ”
เฮฟเว่นพูดพร้อมกับเดินจากไปโดยไม่หันไปมองหญิงสาวอีก เขาพยายามข่ม
