บทที่ -2-เปิดตัวลูกสะใภ้คนสวย

1958 คำ

บทที่ -2-เปิดตัวลูกสะใภ้คนสวย หญิงสาวเสร็จแล้วเสร็จอีกแต่ก็ยังร้องโอดโอยออกมาอีกครั้งเมื่อนักธุรกิจคนดังบดบั้นท้ายเข้ามาจนสุดลำ แล้วส่ายวน หัวหยักครูดกับผนังความอ่อนนุ่มแต่อุ่นจัด ชนเข้ากับมดลูกจนดังกึกกึก ความเสียวจิ๊ดวิ่งขึ้นสมองอีกครั้ง แล้วหญิงสาวก็กระตุกยึก ๆ อีกรอบ ฟุ่บใบหน้าสวยลงบนเตียงนอนอย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรง “โอ้ยยยย ซี๊ดดด” “อืม อ่าส์” ฝรั่งหนุ่มใหญ่ครางเบา ๆ แววตาสีฟ้าดำมืดสนิท เขาบดอัดอีกครั้ง จากนั้นเร่งการกระแทกอย่างหนักหน่วงเพื่อปลดปล่อยความตึงเครียดให้ออกจากตัวเขา “โอ้วว ซี้ดด” พ่อหม้ายวัยดึกเกร็งกระตุกร้องครางเสียงต่ำ มือบีบขยำหน้าอกของพิมพาจนแทบจะแหลกคามือ ลำแกร่งฉีดน้ำเชื้อพุ่งเข้าสู่ถุงยางอนามัย แช่เจ้าปืนโตเอาไว้สักพัก เพื่อให้ความอ่อนนุ่มดูดน้ำพิษออกไปให้หมด เพียงสองสามระรอก ความเสียวสุดยอดที่ได้รับก็หมดทุกหยาดหยด เมื่อผ่อนคลายลงแล้วจึงถอนตัวออกจากโพรงอ่อนนุ่มของร่างของคนใต้ร่าง เดินโทง ๆ เข้าห้องน้ำ ชำระล้างคราบคาวกามา ส่วนหญิงสาวถึงกับหมดเรี่ยวแรง นอนหลับตาพริ้มหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน วันนี้เธอนั้นถึงสวรรค์จนนับครั้งไม่ถ้วน นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีผู้ชายเก่งกาจถึงขนาดทำให้เธอแตกได้มากขนาดนี้ พิมพาคิดไปด้วยความสุขสม อารมณ์อยากเป็นเจ้าของมันก่อขึ้นในใจเงียบ ๆ ‘สักวัน พิมจะเป็นเจ้าของคุณให้ได้ เอาเก่งขนาดนี้ พิมไม่อยากปล่อยให้ผู้หญิงคนไหน ได้คุณไปเลย’ เมื่อจัดการล้างคราบเหงื่อและน้ำกามจนหมดสิ้น หนุ่มใหญ่จึงเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย ควักธนบัตรสีเทาออกมาหนึ่งปึก โยนลงบนเตียงนอนแล้วหันหลังเปิดประตูอย่างไม่สนใจพูดคุยคนที่กำลังนอนหายใจหอบแม้แต่นิดเดียว เขาซื้อเธอมาเพื่ออยากปลดปล่อย ไม่คิดอยากได้แม่ของลูก ไม่จำเป็นจะต้องพูดอะไรทั้งนั้น แค่น้ำแตกแล้วแยกทาง มันก็เพียงพอแล้ว บ้านเช่าแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ แอ้ดดดด เสียงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเสียงรองเท้าดังเป็นจังหวะ พิชญากำลังจะหอบเสื้อผ้าไปซักต้องชะงักแล้วเงี่ยหูฟัง เมื่อจับจังหวะการเดินได้ เธอก็ผ่อนคลายความตึงเครียดลง วางตะกร้าผ้าเอาไว้ เดินออกจากห้องน้ำเพื่อพบหน้าคนที่เข้ามา “คุณอดิศร” ยิ้มหวาน คนมาใหม่ชะงัก ก่อนจะทำหน้าเซ็ง ๆ “พี่บอกแล้วไง ว่าอย่าเรียกแบบนี้ พี่กับพิชเราเป็นอะไรกัน ทำไมจะต้องมาเรียกคุณด้วย” พูดเสียงเข้ม หญิงสาวยิ้มแหย ๆ “ก็มันไม่ชินนี่คะ” อ้อมแอ้มตอบ “ต้องหัดเอาไว้ หากว่าไปอยู่ที่บ้านพี่ เราจะมาเรียกคุณได้ยังไง” ชายหนุ่มยกมือลูบผมสีน้ำตาลนุ่มสลวยของเธอด้วยความอ่อนโยน “พิชจะหัดแล้วกัน” ยิ้มสดใส “พี่ยกเลิกห้องให้เราแล้วนะ เก็บเอาเฉพาะของที่สำคัญ ส่วนเสื้อผ้าของเราพี่จะพาไปซื้อ พรุ่งนี้เราจะไปหาแด๊ดแล้วนะ” เสียงอ่อนโยนของอดิศรทำให้น้ำตาของเธอหยดแหมะลง “ขอบคุณนะคะที่ดีกับพิช ทั้ง ๆ ที่พี่พุททำเลวกับคุณศรแท้ ๆ” หญิงสาวสำนึกในความดีของเจ้าหนี้พี่ชายที่สุด สิ่งไหนที่พอจะทำได้ เธอจะรีบทำให้ทันที “บอกแล้วว่าอย่าเรียกคุณ อีกอย่างเรื่องนั้นมันผ่านมาแล้วอย่าไปคิดถึงมันอีก ทุกอย่างให้จบไปตามชีวิตของพี่ชายพิช ปะ ไปเก็บของ เลิกคิดได้แล้ว” ดันกายนุ่มเข้าไปในห้อง ส่วนตนนั้นเดินไปรอบ ๆ บ้านเช่าหลังน้อย ในอดีตช่วงที่เขาตามสืบเรื่องราวของพุทนัยนั้น พิชญาอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ มียายแก่ ๆ หนึ่งคนซึ่งพิการ หญิงสาวนั้นทำงานในโรงงาน ตามค่าแรงขั้นต่ำของกรมแรงงาน ในแต่ละครั้งต้องกระเสือกกระสน ดิ้นรน รับจ้างนู่นนี่นั่น กว่าจะรอดพ้นได้ในแต่ละวัน ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเธอมีหน้าที่รับผิดชอบ แต่คนเป็นพี่ชายกลับสร้างแต่เรื่อง หาหนี้สินมาให้คนในครอบครัวรับรู้และตามใช้ให้ทุกครั้ง แต่หนล่าสุด ยายแก่รับไม่ไหวอีกต่อไป เนื่องจากสงสารคนเป็นหลานสาว นางจึงดุด่าหลายชายคนโตไปหลายคำ พุทนัยโมโหจัด ถือพร้ายืนจังก้าตะคอกเสียงกร้าวใส่ยายแท้ ๆ ที่พิการ จนนางถึงขั้นหวาดกลัวเกิดอาการช็อกหัวใจวายในที่สุด ชายหนุ่มไปช่วยไม่ทัน เพราะติดประชุมจึงให้คนของเขาเข้าไปช่วย แต่สุดท้าย ยายพิการก็เสียชีวิตลงท่ามกลางความเศร้าโศกเสียใจของพิชญา ส่วนพุทนัยขโมยเงินยายแล้วหลบออกไปทางด้านหลังบ้านเช่า แต่กลับถูกเอเย่นต์ยาเสพติดตามฆ่าเอา ด้วยการเผาทั้งเป็น นับตั้งแต่นั้น เขาจึงยื่นมือเข้าช่วยเหลือ จนได้จัดงานศพของยายพิการผู้น่าสงสาร รวมทั้งทำพิธีสวดส่งวิญญาณบาปของพุทนัยให้ไปสู่ภพภูมิของตน พิชญาจึงให้ความเคารพเขาเป็นอย่างมาก แม้เขาจะขอให้เธอเป็นเมียเขา หญิงสาวก็ยินยอม “พิชเก็บเสร็จแล้วค่ะ” ยิ้มหวาน “เคจ้า งั้นเราไปกันเถอะ” บริษัท QQ ปีเตอร์ สมิทธิ์ นั่งทำงานอย่างกระวนกระวาย เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องตื่นเต้นอะไรขนาดนี้ด้วย แค่ลูกชายจะมา ไม่สิ ว่าที่ลูกสะใภ้จะมาต่างหาก มันแปลกจริงนะ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ แม้จะมีอะไรกับผู้หญิงที่เป็นถึงระดับนางเอก หรือนางสาวไทยก็ตาม “ใจเย็น ๆ หน่อยสิปีเตอร์ นายจะมาตื่นเต้นเพียงแค่จะได้พบหน้าเมียของลูกไม่ได้ ตั้งสติ ๆ แล้วทำงาน” หนุ่มใหญ่บอกกับตัวเอง จากนั้นจึงตั้งสติแล้วทำงานต่อไป เมื่อเสร็จแล้ว ก้มมองดูนาฬิกาข้อมือ ก็ขมวดคิ้วมุ่น “จะสี่โมงแล้ว ทำไมเจ้าศรถึงไม่โทรมานะ หรือเปลี่ยนใจไม่มาแล้ว เป็นไปไม่ได้ เจ้าศรไม่มีการเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแน่นอน” เมื่อไม่ได้รับคำตอบ หนุ่มวัยดึกก็ลุกขึ้น คว้าเอาเสื่อสูทสีน้ำเงินอ่อนราคาแพงพาดบ่าแกร่ง ก้าวยาว ๆ ด้วยท่วงท่าอันมีเสน่ห์ชวนมอง ในจังหวะจะก้าวเดินกลับมีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือราคาแพงรุ่นล่าสุดดังขึ้น ปีเตอร์รีบควักออกมาจากกระเป๋ากางเกง เมื่อเห็นว่าใครที่โทรเข้ามาดวงตาพลันเบิกกว้าง รีบกดรับด้วยความว่องไว กริ๊งงงงง “ว่าไงเจ้าศร เราถึงบ้านยัง ทำไมถึงช้านัก” พ่อหม้ายรูปหล่อรัวคำพูดใส่คนเป็นลูก อดิศรถึงกับหัวเราะหึหึ อย่างชอบใจ ที่ผู้บังเกิดเกล้าจิตใจไม่อยู่กับร่องกับรอยแบบนี้ “หึหึ แด๊ดครับ ดูจะใจร้อนจังเลยนะครับ ปกติเวลาผมกลับบ้าน แด๊ดไม่เห็นจะตื่นเต้นสักที ครั้งนี้ทำไมน๊า” กระเซ้าเย้าแหย่พ่อสุดที่รักกลับไป เรียกให้นักธุรกิจหนุ่มต้องคิ้วขมวด เพราะความจริง เขาก็เป็นอย่างที่เจ้าลูกตัวดีพูดนั่นแหละ “อะแฮ่ม แด๊ดก็ต้องถามสิ เราบอกจะมาช่วงบ่าย นี่มันบ่ายตรงไหน จะสี่โมงเย็นแล้วนะ” คนเป็นพ่อพูดเสียงเข้ม “แด๊ดครับ ผมมาถึงบ้านนานแล้วครับ ตอนนี้พิชเขาอาบน้ำอยู่ ผมดื่มเบียร์รอแด๊ดอยู่นี่” ลูกชายเฉลยความจริง “หนูพิชงั้นเหรอ” พึมพำเสียงเบา แต่ลูกชายกลับหูดีทุกคำ “ใช่ครับ พิช แฟนผมเอง สวยมากนะครับแด๊ด” อดิศรย้ำ “…..” ปีเตอร์ใจเต้นไม่เป็นส่ำ “แด๊ดครับ ทำไมเงียบครับ” ลูกชายถาม “ไม่มีไร นี่เรากลับมาแล้วสินะ…” คิ้วเข้มขมวดหนักกว่าเดิม “ครับ…” “มาแล้วทำไมไม่โทรบอกแด๊ดตั้งแต่แรก” เสียงเข้มจัด “ก็แด๊ดต้องทำงานนี่ครับ หากผมโทรไปแด๊ดต้องเสียเวลาการทำงานอีก” ลูกที่ดีของพ่อ “เจ้าศร แด๊ดนี่ระดับไหน แค่โทรมามันไม่เสียเวลาจนถึงขั้นล้มละลายหรอก” เสียงเขียวส่งไปให้ลูกชายตัวดี “แฮะ นั่นสินะครับ ผมเองก็ลืม” อดิศรใช้นิ้วชี้ขยี้ปลายจมูก ในเวลาที่เขาเขินจัด เขาจะทำแบบนี้แหละ “เฮ้อ เอาล่ะ ๆ เดี๋ยวแด๊ดกลับ แค่นี้แหละ” “ครับแด๊ด แล้วเจอกันนะครับ” “อืม” ในห้องอาบน้ำ พิชญานอนแช่ในอ่างใบใหญ่ หญิงรู้สึกสดชื่นและสบายอารมณ์เป็นอย่างมาก ไม่คิดไม่ฝันว่าในชีวิตนี้จะมีโอกาสดี ๆ กับคนอื่นเขาด้วย ต้องขอบคุณอดิศรแล้วล่ะ เพราะเขาดีกับเธอมากจริง ๆ “ขอบคุณนะคะคุณศร” พำพึมเบา ๆ รีบชำระล้างตามร่างกายสาวจนสะอาดหมดจด จึงห่อตัวด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่ แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ เอี้ยดดดด เสียงรถดังมาให้เธอได้ยิน หญิงสาวจึงเดินตรงไปยังหน้าต่าง แล้วมองดูว่าใครกันที่มาบ้านผู้มีพระคุณ รถยนต์ราคาแพงเลี้ยวเข้ามาในคฤหาสน์สุดหรู เมื่อรถจอดสนิทแล้ว คนขับรถรีบลงมาเปิดให้ผู้เป็นนาย เมื่อประตูรถทางด้านหลังคนขับเปิดออก เผยให้เห็นว่าคนที่ออกมาจากรถนั้นเป็นผู้ชาย ดูแล้วน่าจะเป็นฝรั่งเพราะผมสีบรอนซ์ทอง รูปร่างสูงใหญ่บึกบึน ใบหน้าคมคายมีหนวดเครา แต่ทว่า กลับเท่และเพอร์เฟคมาก พิชญาเห็นอยู่ไกล ๆ หัวใจดวงน้อยกลับเต้นรัว ๆ อย่างห้ามไม่อยู่ “บ้าจริง นี่เราเป็นอะไร จู่ ๆ ใจสั่นแบบนี้ ว่าแต่ เขาเป็นใครนะ หล่อจังเลย” เสียงที่เปล่งออกมามีความเพ้อฝัน สายตาจับจ้องมองดู จนกระทั่งผู้ชายร่างใหญ่เดินเข้ามาด้านในตัวบ้าน เธอจึงกระพริบตาปริบ ๆ เรียกสติกลับคืน “ดะ เดี๋ยวนะ ตั้งสติก่อน เขาเดินเข้ามาด้านใน…หรือว่า จะเป็นพ่อของคุณศรกันนะ นี่เขาหล่อขนาดนี้เหรอนี่ ตายแล้ว ต้องรีบแต่งตัว” คนสวยกระวีกระวาดเดินมาที่โต๊ะเครื่องแป้ง แล้วรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เสื้อผ้าที่เลือกสวมใส่ในค่ำนี้ เป็นเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน กางเกงสีขาวขายาว ดูเรียบร้อยเพื่อให้พ่อของชายหนุ่มประทับใจ ก่อนจะออกจากห้อง เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อคลายความตื่นเต้น รีบสร้างขวัญกำลังใจให้ตัวเอง ด้วยการยิ้มสวย ๆ ต่อหน้ากระจกไปหนึ่งที “สู้ ๆ อย่าเครียด อย่าตื่นเต้น แค่พ่อคุณศรเอง ใจเย็น ๆ พิชญา” บอกกับตัวเอง ก็พอดีที่อดิศรเคาะประตูเรียก “พิชเสร็จยัง” เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังอยู่หน้าห้อง หญิงสาวต้องสะดุ้งเยือก รีบตอบกลับไป “ค่ะเสร็จแล้วค่ะ” “งั้นเรารีบไปกันเถอะ แด๊ดมาถึงแล้ว” “เคค่ะ” สูดลมหายใจอีกครั้ง แล้วนวยนาดออกมาเปิดประตูห้องนอน เมื่อพบเจอหนุ่มหล่อ หญิงสาวจึงยิ้มสวยไปให้ “พิชสวยยังคะ” หมุนตัวเล็กน้อย พลางเอียงคอถามด้วยดวงตาเป็นประกาย “สวย พิชสวยมาก” อดิศรยิ้มตอบ ยกมือแกร่งลูบผมนุ่มสลวยสีน้ำตาลอ่อน “พร้อมยัง” ถามพร้อมกับสบตาคู่สวยของเธอ “อื้อ พร้อมแล้ว” ยิ้มหวานอีกครั้ง “งั้นเราไปกัน”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more