ชีวิตที่ปราศจากเมียไม่เคยทำให้เซซาเรมีความสุขได้เลยแม้แต่เสี้ยววินาที ทุกวันผ่านพ้นไปอย่างทุกข์ทรมานแสนสาหัส คนที่อาการดีขึ้นในก่อนหน้านี้กลับเข้าสู่โหมดหุ่นยนต์อีกครา เขาเอาแต่ทำงานเป็นบ้าเป็นหลังโดยไม่สนใจคนรอบข้าง เก็บตัวขั้นสุด ไม่รับโทรศัพท์ของผู้เป็นยายและหลานสาว ไม่กิน และไม่นอน บางวันหนักถึงขั้นกับสลบไป แต่คนหัวดื้อก็ยังไม่ยอมไปหาหมอ บ่อยครั้งที่คนสนิทแอบเห็นเขามองรูปเมียอย่างอาลัยอาวรณ์ เหม่อลอย ซึมลงจนน่าใจหาย หงุดหงิดและฉุนเฉียวง่ายชนิดที่ใครก็เข้าหน้าไม่ติด จนนางสอางค์อดเป็นห่วงไม่ได้ ถึงแม้อีกฝ่ายจะโตแล้ว แต่นางก็ยังมองว่ามิอาจปล่อยให้เซซาเรตกอยู่ในห้วงความทุกข์อย่างเดียวดายแบบนั้นได้ เพราะรู้ซึ้งดีว่ามันเจ็บปวดทุกข์ระทมมากแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องไหว้วานให้คุณหมอเฟรเซอร์ไปดูหลานชายให้อีกครั้ง
“พี่จะเป็นอย่างนี้ไปถึงเมื่อไหร่วะ” คนที่ถือวิสาสะเข้ามาในห้องทำงานใหญ่โพล่งขึ้นท่ามกลาง
