อ้อนรักพยักหน้าน้อยๆ คล้ายรับคำว่าจะไม่คิดมาก แต่ใจกลับเตลิดไปไกลสุดกู่ บางทีสิ่งที่เธอตรึกตรองอยู่เงียบๆ คงถึงเวลาที่จะต้องเอื้อนเอ่ยออกมาเสียที
มันไม่ง่ายเลยกับการตัดสินใจทำแบบนี้
ครั้นคิดว่าถึงเวลาแล้วสาวน้อยก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นย่า แล้วเอ่ยเสียงสั่นๆ ออกมา “เอ่อ…คุณย่าคะ อ้อนมีเรื่องจะขออนุญาตค่ะ”
“มีอะไรก็ว่ามาเลยลูก” คนแก่เอ่ยอย่างอาทร ทำไมนางจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายสะเทือนใจกับคำพูดของน้องสาวมากแค่ไหน ถึงแม้จะยังไม่ได้เห็นภาพที่เป็นข่าวก็ตาม
“อ้อนอยากจะขอออกไปอยู่ข้างนอกได้ไหมคะ”
น้ำคำที่หลุดออกมาจากปากรูปกระจับสีระเรื่อทำให้นางสอางค์ถึงกับยกมือทาบอกด้วยความตกใจ เพราะคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยปากขอสิ่งนี้ออกมา
“อ้อนจะออกไปอยู่ที่ไหน ย่าไม่ให้ไปหรอก ย่าเลี้ยงของย่ามาย่ารัก ไม่มีทางให้ไปไกลหูไกลตาแน่” คนแก่เอ่ยปฏิเสธทันควัน หลังจากที่เสียลูกชายอย่างบัญชาไปแ
