หลังจากนั้น
“เป็นยังไงบ้างเนี่ย ครูขอโทษนะที่ทำให้เธอตกใจ”
ครูชฎาพรขอโทษและไม่อยากให้บล็อกตี้เห็นอะไรแล้วไม่สบายใจแบบนี้ แต่มันเกิดขึ้นไปแล้ว เอาเป็นว่าฉันต้องสร้างความเชื่อใจจะได้ไม่ต้องกลัวอะไรกับสถานการณ์ปะทะทางใจแบบนี้อีก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ทุกโรงเรียนก็ต้องเจอแบบนี้อยู่แล้ว”
“ปกติคนอย่างบล็อกตี้ก็ทำร้ายคนอื่นไว้ จะไม่รู้สึกสะเทือนใจก็ไม่แปลก”
“ผมเนี่ยนะเคยไปทำร้ายใครมาก่อน” ครั้งที่สองแล้วที่ครูชฎาพรพูดอะไรให้ผมตีความอยู่เสมอ ผมยอมรับและยืนยันว่าผมไม่เคยไปทำร้ายใครมาก่อน แต่ทำไมผมเหมือนว่าผมเคยเป็นแบบนั้นจริง ๆ เพราะความคิดผมทำงานและต้องการย้อนอดีตตลอดเวลา
“บล็อกตี้เธอน่าจะรู้แก่ใจนะ”
“ผมไม่เคยไปก่อกวนใครมาก่อนนะครับ” ผมว่าครูชฎาพรพูดเหมือนผมไปทำร้ายครูมาก่อน ผมยืนยันว่าผมไม่รู้จักเธอมาก่อน ได้ยินชื่อและเห็นเวลามารับที่โรงเรียน ผมไม่ได้เข้าไปทัก จะเห็นหน้าปอนด์ก็ไม่แปลก ในขณะที
