พ่ายพ่อหมอสมิง

บทที่ : ๐๑ รับผิด

ณ หมู่บ้านเก่าแก่ภายใต้เมืองล้านนา

ด้วยความเก่าแก่นั้น ผู้คนแทบจะลืมกันหมดสิ้นว่ายังมีหมู่บ้านในป่าบนเขาอยู่

เป็นหมู่บ้านเก่าแก่ที่ยังคงตัดขาดจากความเจริญ ที่ซึ่งตอนนี้นั้นเริ่มมีความรุ่งเรืองคืบคลานเข้ามาแล้ว แต่ทว่าชาวบ้านยังคงใช้ชีวิตอยู่กันแบบเรียบง่าย อยู่กันแบบพี่น้อง หาเก็บของป่าเพื่อมีชีวิตไปวันๆ

ถึงแม้ความรุ่งเรืองจะเริ่มแทรกแซงเข้ามาแล้ว แต่ความลึกลับน่ากลัวก็ยังคงมีให้เห็นอยู่บ่อยๆ เพราะชาวบ้านยังคงนับถือผีสางมากกว่าพระสงฆ์องค์เจ้า ไหว้ผี บูชาผี เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ผีป่าผีไพร ผีบ้านผีเรือน ผีบรรพบุรุษ และผีที่ร้ายกาจเช่นผีกะ ผีเป้า ผีโพง ผีตายห่าตายโหง สารพัดผีไปจนถึงพวกผีที่เกิดจากอาคมไสยเวทย์มนต์ดำของพวกหมอผี ชาวบ้านยังเชื่อกันว่ามันมีอยู่จริง

และทุกหมู่บ้านจะมีหมอผี หมอธรรม หมอยารักษาชาวบ้าน เพราะสมัยนี้ไม่มีหมอในเมืองเข้ามาถึง และหากจะหามกันออกไปหาหมอในเมืองมันก็ยาก เพราะมันต้องเดินทางราวสามวันได้ ถึงจะออกจากป่าของหมู่บ้าน

.

.

ชาวบ้านมาชุมนุมกันที่ลานกลางหมู่บ้านแบบไม่ได้นัดหมาย เพื่อช่วยกันตัดสินบางอย่าง ที่ซึ่งชาวบ้านมองว่ามันผิดผีบรรพบุรุษ นั่นก็คือการที่หนุ่มสาวร่วมหลับนอนกันแต่ยังไม่ได้สู่ขอกันเป็นผัวเป็นเมียตามความเชื่อของชาวบ้าน นั่นคือการผิดผี!

หากไม่กระทำในสิ่งที่เห็นสมควร ว่ากันว่าหมู่บ้านจะต้องอาเพศ แต่ก็ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่าอาเพศที่ว่านั้นมันร้ายแรงสักเพียงไหน มันเป็นเพียงความเชื่อปากต่อปากที่ชาวบ้านสั่งสอนลูกหลานสืบต่อกันมาหลายชั่วอายุคน

"พ่อหมอจะเอายังไง"

"จะให้กูเอายังไง ในเมื่อกูไม่ได้ทำอะไรมัน"

"ข้าเองก็ไม่ได้อยากจะกล่าวหาอะไรหรอก แต่ก็เห็นๆ กันอยู่" พ่อหลวงเจิดพูดอย่างหนักใจ

มันก็จริงอย่างที่พ่อหลวงเจิดว่า ชายหญิงหายเข้าป่ากันสามวันสามคืน ไม่ให้คิดอย่างนั้นแล้วจะให้คิดยังไง

พ่อหมอสมิง คือคนที่ชาวบ้านนับถือ เพราะเขาเป็นหมอยา หมอบ้าน หมอผีเลี้ยงผี หรือแม้กระทั่งหมอธรรมรักษาคน สืบต่อเชื้อสายมาจากบรรพบุรุษตั้งแต่รุ่นพระเจ้าเหานู่น

แต่ ณ ตอนนี้กำลังถูกชาวบ้านครหา เนื่องจากหายเข้าป่าไปพร้อมกับทองกวาว เด็กสาวชาวบ้านถึงสามคืน อีกทั้งมันยังกล่าวหาเอาโต้งๆ ว่าได้เสียเป็นผัวเมียกับพ่อหมอแล้วในกระท่อมกลางป่าที่ไปติดอยู่ด้วยกัน

"แต่หากพ่อหมอจะยืนกรานว่าไม่ได้ทำ ข้าว่าจะสูญสิ้นความนับถือกับชาวบ้านเอาได้นะ" พ่อหลวงเจิดพูดขึ้นอีกครั้ง ถึงชาวบ้านจะนับถือที่พ่อหมอสมิงเก่งเรื่องคาถาอาคมและมีความดีที่ช่วยเหลือชาวบ้าน แต่หากทำผิดผีให้หมู่บ้านต้องอาเพศ ชาวบ้านก็สิ้นความเคารพนับถือได้เช่นกัน

"บ๊ะ!! อีทองกวาว มันน่าจริงๆ นะ" พ่อหมอสมิงตบเข่าฉาดใหญ่ เพราะอยู่ด้วยกันสองต่อสองเลยไม่มีใครมาเป็นพยานให้ได้ และก็ดูเหมือนว่าชาวบ้านจะเชื่อทองกวาวมากกว่าด้วย

ทางด้านของทองกวาว...

เพราะลูกสาวคนเดียวทำงามหน้าไว้หนัก แม่อย่างนางกั๋นก็เสียหน้าจนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ รีบลากลูกสาวตัวดีกลับเรือนจากนั้นก็ใช้ไม้ไผ่ที่เหลาไว้เป็นเส้นๆ ฟาดไปที่ตัวของทองกวาวไม่หยุดยั้ง

"อีลูกเวร มึงนี่ทำงามหน้าจริงๆ นะอีทองกวาว กูสู้อุตส่าห์พามึงไปรู้จักกับลูกพี่ชุด จะได้ออกเหย้าออกเรือนไปอยู่สุขสบายกับเขา แต่มึงกลับทำงามหน้าอย่างนี้ อีทองกวาวมึง!!"

"แม่ตีฉันตายไปก็เท่านั้นแหละ เรื่องมันเป็นไปแล้ว"

"อีทองกวาว!!"

"อีกหน่อยฉันก็คงท้อง มีหลานออกมาประจานแม่ไง คราวนี้แม่ก็จะเอาฉันไปยัดเยียดให้ใครไม่ได้อีกแล้ว"

"อีทองกวาวมึง!"

"กั๋น กั๋นๆๆ พอแล้ว ทองกวาวมันเนื้อแตกหมดแล้วเนี่ย เอ็งจะตีมันให้ตายเลยรึ!"

"พี่ก็ดูมันท้าทายฉันสิ"

"ทองกวาวเอ็งก็นะ เห็นแม่โมโหเอ็งก็ยั่วเสียยกใหญ่ เดี๋ยวก็โดนตีตายหรอก"

"ช่างเถอะ ตายไปซะได้ก็ดี ฉันเบื่อต้องอยู่แบบนี้เหมือนกัน"

"ทองกวาว!"

"มึงไปเลยนะ มึงไปเลย ต่อแต่นี้ไปมึงไม่ใช่ลูกของกูอีทองกวาว มึงเก็บเสื้อผ้าแล้วก็ออกจากเรือนกูไปเลย จะไปตายที่ไหนของมึงก็ไปเลย"

"กั๋นทำไมว่าอย่างนั้น!"

"จ้ะ ฉันไปก็ได้ ไม่อยากอยู่เหมือนกัน"

"ทองกวาว โอ๊ยจะบ้าตายอยู่แล้ว นี่มันอะไรวะเนี่ย"

ทองกวาวรีบเดินไปเก็บเสื้อผ้า จากนั้นก็ใช้ผ้าเก่าๆ เพื่อห่ออีกชั้นและสะพายบ่าออกจากบ้านไปทันที

จะไปไหนเหรอ ไม่รู้สิ ออกมาแบบไม่มีที่จะไปเลย

ขณะที่กำลังยืนหันมองซ้ายขวา กำลังคิดกับตัวเองว่าจะไปทางไหนดี เพราะไม่ว่าจะทางไหนก็เข้าป่าทั้งนั้น

"ทองกวาว..เอ็งจะไปไหน?"

"....." ทองกวาวหันมองตามเสียง เห็นพ่อหลวงเจิดเดินมาพร้อมกับชาวบ้านอีกนับสิบคนได้ และหนึ่งในนั้นก็คือ พ่อหมอสมิง

เนื้อตัวที่แตกลายมีเลือดไหลซิบตามตัวของทองกวาว ใครที่ได้เห็นก็รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"ข้าถามเอ็งจะไปไหน?"

"ไม่รู้จ้ะ แต่จะไป คงไปหาตายเอาดาบหน้า"

"งั้นเองรึ"

"โอ๊ยทองกวาว นึกว่าไปไกลเสียแล้ว อยู่นี่เอง"

ป้าเกี๋ยง เป็นพี่สาวของนางกั๋นแม่ของทองกวาววิ่งตามลงมาติดๆ เพราะหวังจะหยุดยั้งความคิดของหลานสาว

"มีอะไรป้าเกี๋ยง?"

"ไปอยู่บ้านป้า ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น แม่เอ็งมันกำลังโมโห มันก็พูดไปเรื่อยนั่นแหละ อย่าไปถือสามันเลย"

"ไม่"

"ทองกวาว!"

"เอาล่ะๆ ที่ข้ามาก็เพราะจะมาบอกว่า พ่อหมอสมิง เขาจะรับนังทองกวาวเนี่ยเป็นเมีย แล้วจะพากลับไปอยู่ที่บ้านด้วยกัน ข้าก็เลยอาสาเป็นผู้ใหญ่มาคุยกับนังกั๋นมัน"

"งั้นหรอกรึ มาๆ ขึ้นมาบนเรือนก่อน"

หลังจากนั้นก็เป็นการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น พ่อหมอสมิงรับผิดชอบ เพราะมันเลี่ยงไม่ได้แล้วจริงๆ ส่วนนางกั๋นก็จำใจต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามนั้น เนื่องจากเรื่องมันก็เกิดขึ้นไปแล้ว

ทองกวาวได้ออกไปอยู่กับพ่อหมอสมิงที่เรือนของเขา ผูกข้อไม้ผูกข้อมือเป็นอันรู้กันว่า สองคนนี้เป็นผัวเมียกันแล้ว และได้อยู่กินกันดั่งเช่นครอบครัวอื่นๆ

แต่ทว่า...มันไม่สงบสุขเลยเนี่ยสิ

เพราะการมาอยู่ของทองกวาวมันผิดแปลกไป และพ่อหมอสมิงก็เห็นทีจะไม่พอใจเลยด้วย

"อีทองกวาว!!"