เท้าบางก้าวตามชายหนุ่มมาไม่ห่างกันนัก เธอจำได้กับทุกคำพูดที่เธอพูดออกไป ถึงแม้สิ่งที่เธอกำลังประสบอยู่นี้จะเลวร้ายแค่ไหน เธอก็จะไม่มีวันผิดคำพูดอย่างแน่นอน
‘ฉันขอถามอะไรอีกอย่างสิ...บอกได้ไหม ว่าน้องของคุณชื่ออะไร?’ คำถามที่เธอเคยเอ่ยถามเขาดังขึ้นมาในความทรงจำของเธออีกครั้ง
‘เธอจะอยากรู้ไปทำไม ในเมื่อยังไงมันก็ไม่มีทางไปเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีกแล้ว น้องฉันต้องตายเพราะพี่ชายชั่วๆ ของเธอ’ แล้วเขาก็ตอบมาอย่างนั้น
‘ถ้าคุณต้องการจะให้ฉันชดใช้กับเรื่องที่เกิดขึ้น คุณก็ควรจะบอกว่าน้องของคุณชื่ออะไร’
‘ได้ ถ้าเธออยากจะรู้ ฉันก็จะบอก...’
‘...ภูษิตา ณภคดล...รู้จักไหม?’
ชื่อที่เขาเอ่ยบอกมาเหมือนมีดกรีดใจเธอให้เจ็บปวด นี่เพื่อนรักของเธอไม่มีชีวิตบนโลกใบนี้อีกแล้วจริงๆ หรือ?...
เท้าเรียวบางย่ำไปตามพื้นหญ้าช้าๆ เป้าหมายคือประตูไม้ขนาดใหญ่ที่เปิดอ้ารอเธออยู่ มือเรียวกระชับผ้าห่มที่พันกายไว้ให้แน่นขึ้น
