“พี่ก้องคะ รวีมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ”
“ว่ามาสิ”
“พี่ก้องไม่สงสารคุณลุงกับคุณป้าบ้างหรือคะ ท่านทั้งสองก็แก่ลงทุกวัน ต้องมาทำงานงกๆ คอยเคลียร์ปัญหาให้พี่ก้องตลอด ทั้งที่ในวัยอย่างพี่ก้องสมควรช่วยเหลืองานท่านทั้งสองมากกว่านะคะ” ณัฐรวีพูดตรงๆ ไม่อ้อมค้อม ไม่สนใจด้วยว่าคำพูดของตนจะทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ หล่อนคิดว่า ตนพูดในเรื่องถูกต้อง “คนหลายคนต่างขวนขวายให้ตัวเองมีกินมีใช้ ให้ตัวเองมีสภาพชีวิตที่ดี หนักเอาเบาสู้ แต่พี่ก้องไม่ต้องทำอะไรเลยก็มีกินมีใช้เหลือเฟือ มีชีวิตที่ดีมากด้วย ทุกครั้งที่พี่ก้องก่อปัญหา พี่ก้องอาจไม่เห็นความลำบากใจ ความเหนื่อยล้าของท่านที่ต้องตามแก้ปัญหาให้ แต่รวีเห็น อายุอย่างคุณลุงคุณป้า แถมมีเงินมากมาย สมควรจะหยุดทำงาน หยุดแก้ปัญหาและใช้ชีวิตอย่างสงบ อยู่บ้านเข้าวัดตามที่ท่านต้องการ ไม่ใช่มานั่งทุกข์ นั่งกลุ้มใจเรื่องลูกที่อายุสามสิบแล้วแต่ไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่าง พี่ก้องเป
