ณ จังหวัดเชียงราย
ภายในห้องพระของบ้านเนาวรัตน์จุดธูปเทียน นั่งไหว้พระสวดมนต์ อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลที่ตนเพียรทำทุกวันหรือทุกครั้งที่มีโอกาส ให้กับหลานชายที่ถูกคร่าชีวิตทั้งที่ยังไม่เกิดลืมตาดูโลก นางจำคืนนั้นได้ดีไม่มีวันลืม เสมือนติดอยู่ในกล่องความทรงจำตลอดกาล แม้ว่าเวลาจะผ่านมากี่ฤดู มันก็ไม่หลุดไปจากสมองและจิตใจ ทุกเหตุการณ์ฝังแน่นรากลึกประหนึ่งรากเหง้าต้นไม้
นับตั้งแต่วันนั้น เนาวรัตน์กลายเป็นคนเงียบขรึม นางโกรธกิ่งโพยมที่ใจจืดใจดำฆ่าเหลนของตัวเองโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร ไม่รู้สึกผิดในการกระทำของตัวเองด้วย กิ่งโพยมรู้สึกพอใจ ดีใจที่ ณัฐรวีไม่อยู่ในบ้านหลังนี้
คืนนั้นสร้างความตกใจซ้ำซ้อนให้กับเนาวรัตน์ ตกใจแรกที่เห็นกิ่งโพยมกรอกยาขับเลือดใส่ปากณัฐรวี ตกใจที่สองคือเรื่องรถยนต์ที่เข้มขับพาณัฐรวีหนีประสบอุบัติเหตุ เข้มเสียชีวิตคาที่ ทว่าณัฐรวีหายตัวอย่างไร้ร
