บทที่ 4 แผนร้าย 80%
977 คำ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
แก้วตามาหยุดยืนหน้าห้องนอนของณัฐรวี ในมือมีชุดเดรสสีชมพูตกแต่งด้วยลูกไม้สวยงาม แววตามาดร้ายมองไปยังประตูตรงหน้า ก่อนยกมือเคาะประตูตามมารยาทแล้วเปิดประตูเข้าไปด้านใน
“รวี” แก้วตาเอ่ยชื่อเจ้าของห้องด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน สายตามุ่งร้ายปรับเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน เจ้าของชื่อเล่นที่ฟุบหน้าร้องไห้บนที่นอนเงยหน้ามองคนที่เดินเข้ามา
“แก้วตา” ในบ้านหลังนี้คงจะมีเพียงแก้วตาคนเดียวที่ดีกับตน
“เป็นไงบ้าง ตอนที่ฉันไปห้ามคุณย่า ฉันเห็นคอเธอเป็นรอยแดง เจ็บมากไหม” แก้วตาทรุดตัวนั่งข้างณัฐรวีที่ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
“ไม่เจ็บแล้ว” ณัฐรวีตอบ
“ช่วงที่คุณย่าอยู่ที่นี่ รวีก็ใส่ชุดเก่าไปก่อนนะ อย่าใส่ชุดที่พี่ปิ่นให้ คุณย่าเห็นจะโกรธเอาอีก แล้วรวีก็จะเจ็บตัว” แก้วตาทำเป็นพูดดี แต่ประสงค์ร้าย “แก้วตาไม่อยากเห็นใครทำร้ายรวี ไม่อยากเห็นความรุนแรงในครอบครัว”
แก้วตาทำเป็นพูดดี น้ำเสียงอ่อนโยนแฝงไว้ซึ่งความเมตตาเห็นอกเห็นใจ
“ขอบใจแก้วตามากนะ” ณัฐรวีไม่รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของแก้วตา เลยคิดว่าแก้วตาเป็นคนดี เป็นคนที่ห่วงตนเสมอ
“ไม่เป็นไร เราก็อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เป็นเหมือนพี่เหมือนน้องกันนี่นา” แก้วตายังคงพูดดีต่อไป “วันมะรืนเป็นวันเกิดคุณย่า รวีใส่ชุดนี้นะ เป็นชุดของแก้วตาเอง”
แก้วตาส่งชุดในมือให้ณัฐรวี
“ถ้ารวีใส่ชุดนี้ คุณย่าจะไม่โกรธเหรอ” คนพูดถามด้วยความกังวล
“เป็นชุดของแก้วตาเอง เดี๋ยวแก้วตาจะบอกคุณย่าว่า ที่ให้รวีใส่ชุดนี้เพราะไม่อยากให้คุณย่ากับคุณป้าและพี่เมฆขายหน้า ที่ใครต่อใครเห็นรวีใส่ชุดเก่า พานจะเป็นขี้ปากชาวบ้านซะเปล่าๆ รับรองว่าคุณย่าไม่ว่าแน่นอนจ้ะ” แก้วตาบอกให้ณัฐรวีสบายใจ “ใส่ชุดนี้นะ แก้วตาอยากเห็นรวีใส่ชุดสวยๆ”
“ขอบใจนะแก้วตา”
รุ่งนภาอธิบาย
“แล้วทำไงดีล่ะพี่ จะบอกลูกค้าไหม” นาหน้าตาซีด เสียงสั่น
“ไม่ต้องบอกก็ได้ ถ้าบอกมีหวังโดนฟ้องแน่”
รุ่งนภาตอบ อันที่จริงแล้วหน้าที่โทรนัดลูกค้าเป็นหน้าที่ของหล่อน ทว่าหล่อนลาพักงานหนึ่งสัปดาห์เพื่อไปร่วมงานศพมารดา เพิ่งกลับมาทำงานวันนี้เป็นวันแรก หากตนอยู่ รับรองว่าไม่มีเรื่องผิดพลาดแน่นอน
“แล้วถ้าเผื่อลูกค้าท้องล่ะพี่ ไม่แย่เหรอ” เปิ้ลเป็นเจ้าของคำถาม
“คงไม่มั้ง” รุ่งนภาไม่แน่ใจในคำตอบของตนเช่นกัน
“หกวันนะพี่ ไม่ใช่แค่วันเดียว” เปิ้ลพูดขึ้นมา รุ่งนภากับนาถึงกับหนักใจมากขึ้น
“แก้ไขเฉพาะหน้าไปก่อนก็แล้วกัน บางทีลูกค้าอาจไม่ได้มีอะไรกับสามีช่วงนั้นก็ได้” รุ่งนภาคิดในทางที่ดี แต่หารู้ไม่ว่า เรื่องอย่างว่าระหว่างเมฆากับณัฐรวีเกิดขึ้นหลายครั้งในช่วงระยะเวลาหกวัน “นาจัดการยาด้วย พี่จะออกไปบอกลูกค้า อ้อ...แล้วอย่าทำตัวน่าสงสัยล่ะ”
นาพยักหน้ารับรู้ รุ่งนภาเดินออกไปจากห้องเตรียมอุปกรณ์ทางการแพทย์ เดินไปยังเคาน์เตอร์ด้านหน้า
“วันงานแก้วตาจะมาแต่งหน้าทำผมให้รวีนะ รวีจะได้สวยๆ ไง”
“รวีแต่งไปก็ไม่สวยหรอก แก้วตาสวยกว่ารวีอีก”
“เอาเป็นว่า แก้วตามาแต่งหน้าทำผมให้รวีนะ” แก้วตาพูดตัดบท “แก้วตาไปก่อนนะ ต้องไปดูแลคุณย่า”
“รวีก็ต้องลงไปทำกับข้าวเหมือนกัน”
สองสาวยิ้มให้กัน ก่อนพากันเดินออกจากห้อง ก่อนจะเดินแยกไปคนละทาง แก้วตาเดินไปห้องกิ่งโพยม ในขณะที่ณัฐรวีเดินไปยังบันไดบ้าน ความที่แยกกันคนละทาง ทำให้ณัฐรวีไม่มีโอกาสได้เห็นสายตาของแก้วตา ที่เวลานี้เปรียบเสมือนแววตานางมารร้ายในละคนไม่มีผิดเพี้ยน มีความริษยาเต็มกำลังทั้งที่ณัฐรวีน่าจะเป็นฝ่ายอิจฉาริษยาแก้วตามากกว่า เนื่องจากแก้วตาได้รับความรัก ความเอาใจใส่จากทุกคนในบ้าน โดยเฉพาะเมฆา ชายหนุ่มที่ทำร้ายจิตใจและร่างกายหล่อนอย่างแสนสาหัส แต่น่าแปลกที่เขาคือรักครั้งแรกของตน เป็นความรักเก็บซ่อนไว้ลึกสุดใจ
บ่ายวันรุ่งขึ้น
ณัฐรวีเดินเข้ามาในคลินิกตามเวลานัดหมาย ไร้เงาเมฆาเช่นทุกครั้ง หล่อนจะเข้ามาฉีดยาคุมที่นี่คนเดียว ส่วนเมฆารออยู่ที่รถบ้าง หรือไม่ก็รออยู่ร้านกาแฟใกล้ๆ มีบางครั้งที่เขาทิ้งตนไว้ที่นี่ แล้วไปทำธุระก่อนวกกลับมารับตนที่ร้านกาแฟ
“มาฉีดยาคุมค่ะ” ณัฐรวีบอกเจ้าหน้าที่คลินิก
“คุณรวีมีนัดฉีดวันนี้หรือคะ” รุ่งนภาถามกลับอย่างคุ้นเคย เนื่องจากณัฐรวีมาฉีดยาคุมกำเนิดที่นี่เป็นเวลาสามปีแล้ว
“ใช่ค่ะพี่รุ่ง”
“รอสักครู่นะคะ” เจ้าหน้าที่หันไปค้นประวัติในลิ้นชักเอกสาร ก่อนหยิบบัตรคนไข้ของณัฐรวีขึ้นมาดู “นั่งรอก่อนนะคะ”
ผู้พูดเดินหายไปด้านหลังพร้อมประวัติคนไข้ สีหน้าไม่ได้แสดงความวิตกกังวล ทว่าในใจกลับมี
“เปิ้ล ลูกค้าคนนี้ใครเป็นคนโทรนัด” รุ่งนภาเอ่ยถามเปิ้ล ผู้ช่วยพยาบาลวิชาชีพที่ประจำอยู่คลินิกแห่งนี้
“พี่นาจ้ะ มีอะไรเหรอพี่” เปิ้ลถามกลับ
“เลยกำหนดฉีดยาคุมมาหกวันน่ะสิ พี่เลยอยากรู้ว่า ทางเราแจ้งลูกค้าช้าหรือว่าลูกค้ามาช้าเอง ถึงได้มาหลังกำหนดฉีดยาคุม” รุ่งนภาสีหน้าเป็นกังวล “นาอยู่ไหน”
- ผู้เขียน
