พิมพิลาไลยเดินกลับมาบนเรือนใหญ่เมื่อคราวที่ตัวเธอนั้นรอส่งให้เรือนั้นแล่นไปจนลับสายตา ตอนนี้ผู้คนที่เคยเดินกันขวักไขว่ก็กลับเงียบหายกันไปเสียหมดให้เธอนั้นได้แต่มองหาอย่างประหลาดใจ ก่อนที่จะร้องอ๋อขึ้นมาทันใดเมื่อพบเห็นทั้งเจ้านายและลูกน้องกำลังนั่งจับเข่าทานขนมกันอย่างเอร็ดอร่อย
“คุณหนูทำขนมอร่อยมากเลยนะขอรับ พวกบ่าวมิเคยได้กินขนมที่อร่อยเท่านี้มาก่อน” หนึ่งในชายที่กำลังเคี้ยวแก้มตุ่ย ๆ นั้นเอ่ยชมให้เธอยกยิ้มขึ้นมาอย่างดีใจ
ในที่สุดวิชาที่ยายของเธอนั้นคอยสั่งสอนก็ได้เอามาใช้เสียที...
“ทำเองทั้งหมดเลยหรอกหรือ...ไปเรียนกับผู้ใดมาเล่า” เสียงสุขุมอ่อนโยนของเขาเอ่ยถามเมื่อยามเคี้ยวเสร็จ ก่อนที่เธอจะผินหน้ากลับไปยกยิ้มให้เขาจนเต็มใบ
“มีป้าพวงทองช่วยด้วยเจ้าค่ะ...ข้าทำเพียงแค่เครื่องโรยกับน้ำกระทิเท่านั้น”
“แต่สิ่งที่มันอร่อยก็คือเครื่องของมันนั่นแหละหนา...เป็นแม่ศรีเรือนดีจริงเชียว” เขาเอ่ย
