พิมพิลาไลยเดินกลับเข้ามาในห้องด้วยสภาพหัวใจที่สุดแสนจะพองโต เธอทิ้งตัวลงเป็นเตียงนอนก่อนจะก้มมองผ้าที่ห่ออะไรบางอย่างอยู่ข้างในนั้น มือบางเอื้อมไปเปิดมันพร้อมกับตาที่เบิกโพรงขึ้นมาอย่างตื่นตะลึง
มันคือปิ่นปักผมในวันนั้น วันที่เธอจะต้องเดินทางไปตัดชุดที่ตลาด มันเป็นศิลปะที่สวยงามมากจนเธอไม่สามารถจะตัดใจจากมันได้ แต่เธอก็จำใจต้องวางมันลงไปอย่างน่าเสียดาย เป็นเพราะเธอไม่มีเงินทองที่จะสามารถซื้อมันได้ แต่เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะมองเธออยู่และใส่ใจเธอขนาดนี้
มุมปากทั้งสองเผลอยกยิ้มกว้างขึ้นมาอย่างเปี่ยมสุข เขาช่างสุดแสนจะเป็นผู้ชายที่แสนดีและอบอุ่นจนหัวใจเธออุ่นซ่าน
แอบเข้าข้างตัวเองได้หรือไม่ว่าเธอช่างเป็นผู้หญิงที่โชคดียิ่งนักที่กำลังจะได้เขามาเป็นคู่ชีวิต..
พิมพิลาไลยห่อมันกลับเข้าไปดังเดิมก่อนจะวางเอาไว้บนโต๊ะข้างเตียงนอน เธอนอนหันหน้าไปทางมันพร้อมทั้งกระชับผ้าห่มให้ขึ้นมาคลุมกาย แต่ก็ยังมิว
