"แม่นางชิงหลัน แม่นางชิงหลัน" กู้เหวินเต๋อเอ่ยเรียกเสียงเบาตั้งหลายครั้ง ชิงหลันจึงดึงสติกลับคืนมาหาตนเองได้
"เจ้าคะท่านหมอหลวงกู้"
"เหตุใดแม่นางชิงหลันถึงได้ดูเหม่อลอยนักเล่า หากเจ้ามีเรื่องไม่สบายใจอันใดบอกกล่าวกับข้าได้เสมอนะมิต้องเกรงใจไป"
"ข้ามิเป็นอันใดเจ้าค่ะ" ชิงหลันตอบพลางหลุบตาลงมองพื้น
"ตอนนี้ฟ้าคงเริ่มจะมืดแล้วกระมัง ข้าว่าเราออกจากป่านี่ไปดูยายของเจ้ากันเถิด"
กู้เหวินเต๋อเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าซีดเซียว ทั้งสองจึงค่อย ๆ เดินออกจากป่าไปอย่างระมัดระวัง
"ข้าว่าเราเปลี่ยนจากการมุ่งเดินทางกลับไปที่บ้านยายของเจ้าโดยตรง เป็นการเดินขึ้นไปยังที่สูงแล้วลอบมองลงมายังบ้านยายของเจ้าจากที่ไกล ๆ ดีหรือไม่ เพราะบางทีอาจจะมีคนมาดักรอทำร้ายเจ้าอีกก็เป็นได้"
กู้เหวินเต๋อเอ่ยขึ้นอย่างนึกเป็นห่วง
"ดีเจ้าค่ะ ท่านหมอหลวงกู้ช่างมีความเฉลียวฉลาดรอบคอบเสียจริง ผู้ใดได้ท่านไปเป็นสามีนับว่ามีวาสนาดี
