"ท่านยาย ท่านยายเจ้าคะ เหตุใดท่านจึงได้มาด่วนจากข้าไปไวเช่นนี้เล่าเจ้าคะท่านยาย?" ชิงหลันกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยพร้อมทั้งมีน้ำตาไหลเอ่อออกมาจากดวงตาคู่สวย
"หักห้ามใจเสียเถิดแม่นางชิงหลัน ยายของเจ้าไปสบายแล้วนะ"
กู้เหวินเต๋อพยายามกล่าวปลอบโยน และทอดสายตามองร่างเล็กที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยนด้วยความสงสาร
"ข้าไม่เหลือใครอีกแล้วเจ้าค่ะท่านหมอหลวงกู้ เดิมทีเมื่อก่อนนั้นข้าเคยมีความคิดว่าถ้าข้าได้ออกจากวังหลวงมาแล้วข้ายังจะได้อยู่กับครอบครัวหรือคนที่ข้ารักได้อยู่บ้าง แต่ตอนนี้ ฮึกก!!" ชิงหลันพูดปนสะอื้นไปด้วย "ข้าเหลือเพียงแค่ตัวคนเดียว อีกทั้งญาติพี่น้องก็ไม่มี เมื่อออกจากวังหลวงไปแล้ว ข้าก็ยังมิรู้ว่าข้าจะหันหน้าไปหาผู้ใดได้อีกนะเจ้าคะ"
"อย่ากังวลไปเลย เจ้ายังมีข้า" กู้เหวินเต๋อกล่าวขึ้นอย่างอ่อนโยน
"ข้าขอบใจท่านหมอหลวงกู้ยิ่งนักเจ้าค่ะ ที่ช่วยพูดให้ยายของข้าสบายใจ ไม่มี
