“นั่นเจ้าจะทำอะไร”
ไป๋ซานเอ่ยเสียงหลงพลางขยับเข้าไปใกล้บุตรสาวหวังหยุดยั้งการกระทำของนาง แต่ทว่าเมื่อเขาก้าวขาออกมาเพียงก้าวเดียว หญิงสาวก็กดปลายแหลมทิ่มแทงเข้าไปในเนื้อจนเลือดไหลซึมออกมา
“หากข้าและเขาหมดโอกาสที่จะได้ครองคู่ เช่นนั้นข้าขอตายเสียยังดีกว่า”
หญิงสาวรู้ดีว่าอย่างไรเสียบิดาก็ไม่มีทางปล่อยให้นางตาย ไป๋ซานร้อนรนเขาครุ่นคิดก่อนตัดสินใจพยักหน้าด้วยความจำยอม แลกกับชีวิตของบุตรสาวเขาจึงจำต้องอภัยให้จางเหยียนหลง
“ก็ได้ พ่อจะไม่ขัดขวางเจ้าแล้ว”
หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นแต่ยังคงแสร้งแสดงต่อไป เพราะเกรงว่าบิดาจะเปลี่ยนใจหากนางนั้นยอมทิ้งปิ่นในมือ
“ท่านพ่อ ข้ารู้ว่าท่านพูดเพื่อให้ข้าเปลี่ยนใจ”
“พ่อให้อภัยเขาจริงๆ หากเจ้าไม่เชื่อ เช่นนั้นไปด้วยกันดีหรือไม่ พ่อจะให้อภัยเขาต่อหน้าเจ้า”
เพราะกลัวว่าบุตรสาวนั้นจะไม่เชื่อและพลั้งมือทำร้ายตนเอง จึงได้เดินฝ่าฝนเพื่อตรงไปหาจางเหยียนหลงที่นั่ง
