อาบน้ำมั้ยคะ
982 คำ
ตอนที่ 7
หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันไปที่เรือนนอนของตัวเองเรียบร้อยแล้ว ระหว่างที่ราเชนทร์กำลังสำรวจภายในห้องนอนที่เป็นเรือนไม้ของตนเองอยู่นั้น เด็กสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง ผมยาวประบ่า นุ่งผ้าถุงและสวมเสื้อยืดก็เดินเข้ามาหาเขา
“บ้านหลังนี้เป็นบ้านของหนูเอง เชิญคุณพักผ่อนตามสบายนะคะ” เสียงหวานของเด็กสาวเอ่ยขึ้น ราเชนทร์ที่กำลังเอาของออกมาจากกระเป๋าเป้ ก็ต้องสะดุ้งทั้งตัวก่อนจะรีบหันกลับมามองตามเสียงนั้น ก่อนจะเห็นว่าเจ้าของเสียงยืนอยู่ข้างหลัง
“ขอบใจนะหนู อ่าว!!..แล้วถ้างั้นหนูพักที่ไหนเหรอ”
“หนูไปนอนกับแม่ค่ะ”
“อ๋อ” เธอยิ้มให้เขาอย่างจริงใจและมองเขาอย่างสนใจใคร่รู้ อายุของหล่อนคงไม่เกินยี่สิบเป็นแน่ ผมสีดำขลับถักเปียสองข้าง ดวงตากลมโตไว้ผมม้าปกคลุมหน้าผาก ดูช่างไร้เดียงสายิ่งนัก
ราเชนทร์เหลือบปราดลงต่ำกวาดสายตาไปทั่วเรือนร่างระหงอย่างรวดเร็ว ไม่ให้หล่อนทันได้สังเกตว่า สายตาของเขามองซอกแซกไปถึงไหนต่อไหน
เด็กสาวคนนี้ เต้านมอวบเต่งตึงเกินวัย มันอัดแน่นอยู่เต็มอกในเสื้อยืดสีน้ำตาลอ่อน เอวคอดกิ่วสะโพกผายเธอช่างหุ่นดีเหลือเกิน
ราเชนทร์มองเพลินจนความรู้สึกทางเพศพลุ่งพล่านขึ้นอย่างรุนแรง เพราะอันที่จริงตั้งแต่เลิกกันแฟนคนล่าสุดไป ตัวเขาเองก็อดอยากปากแห้งมานาน พอมาเห็นผู้หญิงขาว ๆ อวบ ๆ นมโต ๆ อย่างนี้ก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบ เด็กสาวจึงพูดต่อด้วยเสียงว่าใสว่า
“ปกตินายท่านไม่ค่อยรับนักท่องเที่ยวหรอกค่ะ กลุ่มสุดท้ายที่มาที่นี่ก็หลายปีมาแล้ว พี่ชายมาจากเมืองกรุงเหรอคะ” เด็กสาวเอ่ยถาม แววตาของเธอบ่งบอกว่ามีความใสซื่อปรากฏอยู่ในนั้น
“นายท่าน...หมายถึงใครงั้นเหรอ” ราเชนทร์ถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ค่ะ นายท่านก็คือผู้นำหมู่บ้านที่นี่ คนที่พี่ชายไปหาเค้าก่อนมาที่นี่ไงคะ”
“อ๋อ อ่าว!!!...แล้วทำไมถึงไม่เรียกว่าผู้ใหญ่บ้านล่ะ”
“ชาวบ้านที่นี่เค้าให้เรียกแบบนี้ค่ะ ว่าแต่พี่ชายเถอะคิดยังไง...ถึงชอบมาเที่ยวในป่าแบบนี้คะ”
“พอดีพี่ชอบธรรมชาติน่ะ อากาศมันบริสุทธิ์ดี” เขาไม่บอกความจริงว่ามาสืบข่าวน้องชาย
“หนูชื่อกระแตนะคะ เป็นลูกสาวของแม่มะลิ”
“พี่ชื่อราเชนทร์ครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ พี่ราเชนทร์” เด็กสาวยิ้มหวานอย่างไมตรีจิต
“กระแต พี่ขอเปลี่ยนกางเกงก่อนนะมันเปียกมาเลย” เขาไม่ได้จะไล่เธอ แต่รู้สึกว่าตัวเองเริ่มคันคะเยอไปทั้งตัวแล้ว
“กระแตว่าพี่ควรจะอาบน้ำ แล้วก็เอากางเกงที่เปียกไปพึ่งไว้จะดีกว่านะคะ” เด็กสาวมองเขาแล้วพูดขึ้น
“อื้ม!!...ก็ดีเหมือนกันนะ พี่ก็อยากอาบน้ำอยู่พอดี แล้วแถวนี้มีห้องน้ำมั้ยล่ะ” ชายหนุ่มก้มหน้าถามด้วยส่วนสูงของเขาที่มีเกือบ 190 และเดาว่าเด็กสาวชาวบ้านป่าคนนี้คงสูงไม่ถึง 160 เป็นแน่
“โอ๊ย!..ไม่มีหรอกค่ะ ถ้าพี่อยากอาบน้ำก็ต้องไปที่น้ำตกท้ายหมู่บ้านนู้น” เด็กสาวทำปากยื่นปากยาว
“อ่าวเหรอ เอ่องั้น!...กระแตช่วยพาพี่ไปหน่อยสิ..ได้ม่ะ พอดีพี่อยากจะเอาเสื้อผ้าในกระเป๋าที่ใส่แล้วพวกนี้ไปซักพึ่งแดดสักหน่อย มันเน่ามากเลย”
“งั้นมาทางนี้ค่ะ เดี๋ยวกระแตพาไป” เด็กสาวเสนอตัวเป็นไกด์ให้ชายหนุ่ม
ระหว่างเดินตามเด็กสาวไปที่น้ำตกท้ายหมู่บ้าน ราเชนทร์ก็ชวนเธอคุยไปเรื่อย ๆ
“เอ่อ...พี่ขอถามหน่อยสิกระแต ผู้ชายที่นี่เค้าไปไหนกันหมดเหรอ” ราเชนทร์ตัดสินใจเอ่ยถามเด็กสาว เพราะเขาไม่กล้าถามพรานอ่อง เด็กสาวยิ้มเศร้า ๆ ก่อนตอบ
“ไม่มีค่ะ ในหมู่บ้านมีแค่นายท่านเท่านั้นที่เป็นผู้ชาย”
“ห๊า!!..ผู้ชายคนเดียวทั้งหมู่บ้านเนี่ยนะ มันจะเป็นไปได้ยังไง งั้นพี่ถามหน่อยสิ แล้วพ่อของกระแตไปไหนเสียล่ะ” ชายหนุ่มถามด้วยความตกใจ
“เมื่อสองปีก่อนในหมู่บ้านของเราเกิดโรคระบาดค่ะ ผู้ชายในหมู่บ้านทยอยตายไปกันทีละคนสองคนจนหมด เหลือแต่ผู้หญิงกับเด็ก ๆ เท่านั้นที่รอดมาได้”
“ไม่น่าเชื่อ! เอ่อแล้วนายท่านเนี่ย!!!..เค้ารอดมาได้ยังไงเหรอ” เมื่อเขาสังเกตแววตาของเธอก็รู้ว่ามันไม่มีอะไรปกปิดอยู่ในนั้น จึงเอ่ยถามต่อไป
“อันนี้กระแตก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ตอนนั้นกระแตไปเรียนแล้วก็อยู่หอ เลยไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกค่ะ”
“งั้นพี่ถามหน่อยสิ...กระแตเรียนที่ไหนเหรอ”
“กระแตเรียนมัธยมที่วัดถ้ำสิงห์ค่ะอยู่ในตัวอำเภอ จำได้ตอนที่พ่อกระแตเสีย กระแตยังเรียนอยู่เลย กว่าจะกลับมางานศพพ่อได้ เค้าก็เผาไปเรียบร้อยแล้ว”
“พี่เสียใจด้วยนะ..กระแต” หลายคำถามที่เขาอยากจะถามเธอ แต่ราเชนทร์คิดว่าถามไปก็คงไม่มีประโยชน์ จึงชวนเด็กสาวคุยเรื่องอื่นแทน
“แล้ววันนี้กระแตไม่ไปโรงเรียนเหรอ”
“กระแตเรียนจบ ม. 6 แล้วค่ะ”
“อ่าว!..กระแตไม่คิดจะเรียนต่อ...มหาลัยเหรอ”
“ไม่แล้วค่ะ แม่กระแตบอกว่า เดี๋ยวพออายุครบยี่สิบก็ต้องเข้าทำพิธีแล้ว”
“พิธีอะไรเหรอกระแต”
“กระแตบอกไม่ได้ค่ะ มันเป็นความลับของหมู่บ้าน แม่สั่งเอาไว้ไม่ให้บอกใคร” หมู่บ้านแห่งนี้ช่างน่าลึกลับแปลก ๆ ราเชนทร์คิดในใจ
- ผู้เขียน
