อ้อนรักไต้ฝุ่น

EP 7 อธิบาย

"ยัยบ้านั้นไม่ใช่แฟนฉัน"

คำพูดของไต้ฝุ่นทำเอาเธอที่กำลังต่อต้านเขาอยู่ หยุดชะงักทันที ที่ชะงักไปไม่ใช่ว่าเชื่อที่เขาบอก ว่าณิรินไม่ใช่แฟน แต่ชะงักเพราะคำพูดของเขา ที่...เธอไม่เคยได้ยินเขาพูดแบบนี้เลยสักครั้ง ตั้งแต่รู้จักกับเขามา เขาไม่เคยพูดจาหยาบคายหรือดูถูกผู้หญิงคนไหนให้ได้ยินเลย

"....." เธอเงยหน้าขึ้นมองสบตากับเขาอย่างสงสัย ทั้งที่ดวงตายังคงมีน้ำตาคลออยู่ในนั้น

"จำที่เคยเล่าให้ฟังได้ไหม?" ไต้ฝุ่นเอ่ยขึ้นเสียงอ่อนโยน พร้อมกับใช้มือเช็ดน้ำตาให้เธออีกครั้ง ก่อนจะจูงมือพาเธอเดินเข้ามาในห้อง ซึ่งคราวนี้เธอก็ยอมเดินตามเขามาอย่างว่าง่าย

พรึบ!

ร่างสูงของไต้ฝุ่นเดินมาทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับณิริน แล้วดึงให้คนตัวเล็กที่เดินก้มหน้าตามเข้ามาเงียบๆ ให้นั่งลงบนตักแกร่งของเขาทันที ทำเอาเจ้าขาเองก็ตกใจไม่น้อย ที่เขาดึงเธอลงไปนั่งบนตักต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ ทำให้เธอต้องรีบดันตัวลุกขึ้น แต่ก็ถูกท่อนแขนกำยำเขาตวัดกอดเอวคอดกิ่วไว้แน่น ไม่ยอมให้ลุกได้ดั่งใจหวัง

"ที่มีเยอะแยะไหมล่ะ ให้น้องมานั่งข้างฉันก็ได้" เสียงของณิรินดังขึ้น พร้อมด้วยสายตาที่จ้องมองไปที่สองคนฝั่งตรงข้ามด้วยความเจ้าเล่ห์

"นี่ณิริน ที่เคยเล่าให้ฟัง" เขาเอ่ยพูดแนะนำให้คนตัวเล็กบนตัก ให้รู้จักกับคนที่นั่งยิ้มอยู่ฝั่งตรงข้าม โดยที่ไม่ได้สนใจคำพูดของณิรินสักนิด

คำพูดของเขา ทำให้เธอต้องนึกทบทวนถึงเรื่องราวที่เขาเคยเล่าให้ฟัง ว่ามีเพื่อนสนิทที่เป็นลูกสาวของเพื่อนพ่อเขาคนหนึ่ง ที่มีนิสัยคล้ายกับเธอ แต่เพื่อนเขานั้นมีทั้งความเจ้าเล่ห์ และดื้อรั้นกว่าเธอมาก และครอบครัวของพวกเขาก็สนิทกันมาก เพราะพ่อเขาคือเพื่อนรักกัน

"เจอกันอีกแล้วนะคะน้องเจ้าขา" ณิรินเอ่ยทักทายขึ้นด้วยรอยยิ้มหวานอย่างเป็นมิตร

"สะ..สวัสดีค่ะ" เจ้าขารีบยกมือไหว้ทักทายกลับด้วยความประหม่าไม่น้อย

"พี่ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้เข้าใจผิดกัน พี่แค่แกล้งพี่ฝุ่นเล่นๆ ไม่คิดว่ามันจะหัวเสีย และแคร์น้องเจ้าขาขนาดนี้" ณิรินเอ่ยขอโทษออกมาอย่างจริงใจ ที่ทำให้ทั้งสองคนตรงหน้าเข้าใจผิดกัน

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"ว่าแต่..คบกันนานแล้วเหรอ?" ณิรินเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง ด้วยแววตาและรอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"ไม่ยุ่งสักเรื่องจะได้ไหม" เสียงเรียบนิ่งของไต้ฝุ่นเอ่ยขึ้นอย่างนึกรำคาญ

พอไต้ฝุ่นพูดออกไปแบบนั้น ณิรินก็ทำแค่ไหวไหล่อย่างไม่ได้สนใจอะไร ก่อนที่เธอจะหันไปยกแก้วไวน์ตรงหน้าขึ้นมาจิบอย่างสบายใจ โดยที่ไต้ฝุ่นเองก็เลิกสนใจเธอ แล้วก้มลงกระซิบถามคนตัวเล็กบนตักแทน

"ทานข้าวหรือยัง"

"ยังค่ะ" เสียงเล็กตอบกลับ พร้อมหันหน้ากลับไปหาเขา แล้วส่ายหน้าไปมาเบาๆ

"รอ?" คนตัวสูงด้านหลังเลิกคิ้วถามออกมาสั้นๆ ด้วยรอยยิ้มบาง

เจ้าขาเองก็พยักหน้ารับอย่างไม่ปฏิเสธ ก็ตั้งแต่มีเขาเข้ามา เธอแทบไม่เคยต้องนั่งกินข้าวเย็นคนเดียวเลยสักวัน แม้ว่าจะดึก แต่ถ้าเขาบอกว่าจะกลับมากินข้าวด้วย เธอก็จะรอ จนบางทีรอจนหลับไปก่อนก็มี

"น่ารักแบบนี้ต้องมีรางวัลให้แล้วล่ะ" เสียงกระซิบแหบพร่า ดังขึ้นแผ่วเบาข้างใบหูของเธอจากด้านหลัง ให้ได้ยินกันแค่สองคน

"หะ..หิวข้าวแล้ว" เมื่อเขากระซิบเสียงแหบพร่ามาแบบนั้น ก็ทำเอาเธอเริ่มทำตัวไม่ถูก จนต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง และทำหน้างอแงใส่เขาทันที

"นี่ฉันอุตส่าห์ทำเป็นไม่สนใจแล้วนะ เบื่อคนมีความรักจริงๆ" ณิรินเอ่ยพูดขึ้น เมื่อสายตาของเธอดันเหลือบมาเห็น คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม กำลังกระซิบคุยกันอยู่ โดยไม่สนใจส่วนเกินอย่างเธอเลยสักนิด

คำพูดแซวพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์จากณิริน ทำเอาคนตัวเล็กบนตักแกร่งต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาทันทีด้วยความอาย จะบอกว่าณิรินคือคนแรกเลยก็ว่าได้ ที่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอและเขา

"เบื่อก็ไปนอนที่อื่น" ไต้ฝุ่นเงยหน้าขึ้นมอง พร้อมตอบกลับเสียงเรียบอย่างเบื่อหน่าย ต่างจากที่คุยกับคนตัวเล็กบนตักอย่างสิ้นเชิง

พรึบ!

มือหนาจับร่างบางบนตักให้ลุกขึ้นยืนทันทีที่พูดกับณิรินจบ ก่อนที่เขาจะยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงตามเธอ

"นี้อย่าบอกนะว่า..นายพาน้องมานอนด้วยทุกวัน แต่เอ๊ะ! นี้อยู่คอนโดเดียวกันงั้นเหรอ?" ณิรินถามออกมาอีกครั้งด้วยสงสัยปนความตกใจ พลางวางแก้วไวน์ในมือลง แล้วเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าทั้งสอง ด้วยสายตาแพรวพราวพร้อมด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนจะใช้นิ้วชี้ทั้งสองข้างจิ้มเข้าหากันอย่างแซวๆ

"อย่าทำห้องฉันพังเด็ดขาด" เขาไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วจูงมือคนตัวเล็กข้างๆให้เดินออกมาทันที

"หึ ง้อน้องเบาๆล่ะพี่ฝุ่น" ณิรินเอ่ยไล่หลังทั้งคู่ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางยกแก้วไวน์ขึ้นจิบต่ออย่างสบายใจ

เขาพาเธอเดินกลับมาที่ห้องของเธอ พร้อมโทรสั่งอาหารให้ด้วยเรียบร้อย ก่อนจะเดินเข้ามาทิ้งตัวนั่งที่โซฟาหน้าทีวี โดยที่มีเธอนั่งเอนหลังซบอกแกร่งเขาอยู่ไม่ห่าง อย่างที่ทำอยู่ทุกวันเวลาที่อยู่กันสองคนแบบนี้

"ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน

"ทีหลังก็บอกกันก่อนสิคะ จะได้ไม่เข้าใจผิดแบบนี้อีก" คนตัวเล็กที่นั่งเอนหลังซบอกแกร่งของเขาอยู่ เอ่ยบอกออกมาปากยื่นอย่างงอนๆ เธอไม่ได้โกรธเขาแล้ว แต่แค่งอนที่เขาไม่ยอมบอกอะไรเธอ ทั้งที่เธอบอกเขาทุกความเคลื่อนไหวของตัวเอง

"ไม่โกรธแล้วใช่ไหม" ไต้ฝุ่นเอ่ยถามออกมาเสียงทุ้มอย่างอ่อนโยน มือหนาก็จับผมยาวสลวยของเธอม้วนเล่นไปมา

"แล้วพี่ฝุ่นคิดว่าโกรธไหมล่ะ" เธอเงยหน้าขึ้นถามกลับ ทำให้เขาต้องก้มลงมองหน้าเธอนิ่งๆ

"ไม่ เพราะถ้าโกรธ..คงไม่มาอ้อนอยู่แบบนี้หรอก"

"เค้าไม่ได้อ้อนสักหน่อย" เธอเถียงกลับปากยื่นทันที เมื่อเขาบอกแบบนั้น เพราะเธอไม่ได้อ้อนจริงๆ แค่ทำตัวปกติอย่างที่ทำกับเขาทุกวันก็แค่นั้นเอง

จุ๊บ!

"อย่าไปทำตัวแบบนี้กับใครนะ" ริมฝีปากได้รูปกดจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มของเธอหนักๆหนึ่งที ก่อนจะเอ่ยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่แววตานั้นจริงจังจนดูน่ากลัว

"ทำแบบไหนเหรอ?" เธอเอียงคอถามกลับไปด้วยรอยยิ้มหวานอย่างน่ารัก

"แบบที่ทำอยู่นี้ไง"

"แบบนี้เหรอคะ" เจ้าขาดันตัวเองให้นั่งตัวตรง พร้อมกับเอี้ยวตัวหันหน้าเข้าหาเขา แล้วเอียงคอเล็กน้อย ก่อนจะทำหน้าอ้อนใส่เขาทันที

"ไปอ้อนต่อบนเตียงดีไหม" ท่าทางออดอ้อนของเธอนั้น ทำเอาเขาอยากจะจับกดให้จมเตียงนัก

"ไม่ไป ยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ" เธอรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที เพราะรู้ดีว่าอ้อนบนเตียงในความหมายของเขาคืออะไร

"งั้นก็เลิกอ้อน ก่อนจะไม่ได้กินข้าว แล้วก็ห้ามไปทำท่าทางแบบนี้กับใครเด็ดขาด" เขาบอกเสียงเข้มขึ้นมาทันที เพียงแค่คิดว่าเธอไปอ้อนคนอื่นที่ไม่ใช่เขา เขาก็รู้สึกโมโหขึ้นมาดื้อๆ

เพราะคนเดียวที่เธอจะอ้อนแบบนี้ได้ มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น!

"ทำไมคะ ทำกับคนอื่นไม่ได้เหรอ?" เจ้าขายังคงเอียงคอถามอย่างน่ารัก พร้อมด้วยรอยยิ้มหวานที่ส่งยิ้มให้เขาไม่หุบ

"ไม่ได้!" เสียงเข้มตอบกลับทันทีโดยที่ไม่ต้องคิดอะไร

"ทำไมไม่ได้คะ?"

"หวง!"

คำเดียวสั้นๆที่เขาเอ่ยพูดขึ้นมา ทำเอาใบหน้าสวยของเธอที่เอียงคอมองเขาด้วยท่าทางอ้อนๆ ถึงกับแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างเขินอาย จนต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาคม ที่ฉายแววเจ้าเล่ห์จากเขาแทบไม่ทัน

ฟอดดด

จมูกโด่งเป็นสันของเขา กดลงบนพวงแก้มเนียนใสที่แดงระเรื่อของเธออย่างอดใจไม่ไหว ก่อนจะกระซิบบอกชิดใบหูของเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่าแต่จริงจัง

"คนเดียวที่อ้อนได้ มีแค่พี่เท่านั้น"