เสียงตะโกนจากบนบ้านก็ดังทำลายกรอบอารมณ์ขุ่นมัวระหว่างจิรฐิติ ตาบุญหนัก และสมศักดิ์เข้าเสียก่อน
“ใครมาล่ะนั่น”
จิรฐิติยิ้มน้อย ๆ ตอบแม่ยายกลับไป นึกโล่งใจที่ท่านเข้ามาช่วยเขาไว้ได้ทันการณ์
“ติครับแม่”
“พ่อติมาหรือลูก” เสียงของยายตามหลังมาพร้อมกับกวักมือเรียกให้ขึ้นบ้าน “มาลูกขึ้นบ้านก่อน”
จิรฐิติลอบพ่นลมร้อน ๆ ที่คุขึ้นมาทั้งตัวออกจากปากช้า ๆ พยายามไม่ให้คนตรงหน้าของเขาเห็นแล้วค้อมศีรษะทำนองว่าขออนุญาตเดินผ่านพวกท่านเพื่อขึ้นบ้าน แล้วตรงไปยังบันได เพื่อขึ้นไปยังตัวบ้านที่ด้านบน
จิรฐิติขึ้นบ้านมาแล้วก็อดส่งสายตาสำรวจไปรอบ ๆ บ้านไม่ได้
“ไก่อูอยู่ในห้อง นั่นก็เพิ่งมาถึงไม่กี่วันเหมือนกัน” วิภาวีบอกอย่างเข้าใจลูกเขยเป็นอย่างดี จิรฐิติตอบรับสั้น ๆ ไม่มีรอยยิ้มอีกต่อไป “ครับแม่”
“มาไม่กี่วันอะไร๊ มาตั้งเป็นอาทิตย์กว่าแล้ว” ยายสมรศรีบอกเสียงสูง นึกชังหลานเขยขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะหันหน
