ตอนที่ 1 อัครวราห์…พาทัวร์สวรรค์ 100%
3038 คำ
ตอนที่ 1
อัครวราห์…พาทัวร์สวรรค์ 100%
“แก้เสื้อผ้าเธอด้วยสิ” บอกคนตัวน้อยด้วยใบหน้าเรียบตึง ทว่าแววตาสุดแสนจะแพรวพราวและเจ้าเล่ห์นั่นสิทำเอาจริตาต้องรีบสรรหาถ้อยคำมาหลบเลี่ยง
“ฉันอาบน้ำเรียบร้อยแล้วค่ะ” ตอบเสร็จก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตากับคนตัวใหญ่ ธนาวัฒน์เห็นอาการเธอแล้วขัดใจเป็นที่สุด
“ฉันสั่ง!!” ตวาดเสียงเข้มอย่างเอาแต่ใจ พร้อมยังถลึงสายตาวาวโรจน์ใส่แม่ร่างบางอย่างโกรธกรุ่น ยิ่งเห็นคนตัวน้อยเขยิบกายออกห่างยิ่งไม่พอใจ มือหนาใหญ่รีบกระชากร่างอรชรเกยทับบนตักกว้างแกร่งโดยเร็ว
“หรือจะให้ฉันแก้ให้ฮะ” สิ้นคำตวาดห้วนธนาวัฒน์ไม่รอช้า มือหนากระชากกระชั้นเสื้อกล้ามสีขาวตัวจ้อยเนื้อบางเบาผ่านศีรษะทุยสวยอย่างคล่องแคล่ว เพราะจริตาคาดไม่ถึงว่าผู้ชายหน้าตาดีอย่างเขา จะกล้ากระทำป่าเถื่อนแบบนี้
“อ๊ายยย!!” เสียงหวานกรีดร้อง เมื่อคนมือไวเหมือนลิงไม่เลิกยุ่มย่ามกับอาภรณ์ชิ้นน้อยบนกาย
มือเรียวบางปัดป้องเป็นพัลวันก็ไร้ผล เพราะเจ้าพ่อโลกีย์หาได้ใส่ใจ คนตัวใหญ่กระทำตามต้องการ และไม่นานกางเกงไซส์มินิรัดรูปเพียงคืบหลุดล่องไปตามเรียวขาเสลา บนเรือนกายสาวเหลือเพียงชั้นในชิ้นบนและล่าง ซึ่งปกปิดสิ่งสงวนเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ เนื้อผ้าช่างบางเบาเกินห้ามใจ ยิ่งโดนน้ำยิ่งแนบเนื้อผ่องจนมองเห็นขนาดเต้าทรวงอวบใหญ่ที่เบียดแซะกันอยู่อย่างอึดอัด
ธนาวัฒน์ลำคอแห้งผาก อยากประกบปากหยักช่วงชิมรสชาติของมันเหลือเกิน และไม่อยากจะคิดต่อไป ถ้าหากเจ้าบราเซียร์เนื้อบางกับแพนตี้ตัวน้อยหลุดล่องออกจากเรือนกาย อะไรจะเกิดขึ้น…
มือร้อนไล้ลากสัมผัสตามเรือนร่างเนียนอย่างลุ่มหลง เนื้อขาวนวลชวนฟัดชวนกัดกินไปทุกพื้นที่ตาราง ครั้นพาดสายตาลงมาก็ปะทะเจ้าดอกบัวตูมที่ล้นทะลักขอบบราเซียร์เนื้อบาง ทำเอาน้ำลายในปากเหนียวหนืด อยากตวัดปลายลิ้นร้อนๆ กวาดชิม แล้วดูดกลืนเม็ดยอดให้หวามปาก รสชาติของมันคงถึงใจ
“ยะ… อย่า” เสียงหวานร้องห้าม ครั้นโดนมือร้อนไล้ฐานอกอย่างวาบหวิว สัมผัสของเขาทำเอาสาวแรกดรุณีถึงกับกายสั่นระริก จริตาหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ
ธนาวัฒน์ได้ยินเสียงร้องห้ามต้องตีหน้าเข้ม พร้อมสั่งเจ้าของแก้มสุกปลั่งอย่างเอาแต่ใจ
“เงียบ!…แล้วอาบน้ำให้ฉัน…” คนตัวน้อยได้แต่กัดฟัน อดกลั้น ก้มหน้าก้มตาทำตามคำบัญชาอย่างเลี่ยงไม่ได้ มือน้อยไล้ฟองนุ่มขัดถูไปตามหนันเนื้อหนุ่ม ทว่าแรงเท่ามดของเธอก็ทำให้คนตัวใหญ่ขี้หงุดหงิดต้องอารมณ์เสีย!
“ถูแรงๆ หน่อยสิ เนื้อฉันไม่หลุดหรอก ถูลงมาต่ำกว่านั้นอีก” เปลือกตาหนาพริ้มหลับผ่อนคลายความตึงเครียดและความเมื่อยล้า
ขณะเดียวกันมือร้อนของเขาไม่ได้บกพร่อง มันยังคงรับผิดชอบหน้าที่บนกายนิ่มกลิ่นหอมกรุ่น หน้าอกอวบสวยโดนคนหื่นวัดขนาดไซส์อย่างเมามันส์ ยิ่งเวลาเขาขยำจริตาอยากจะกรีดร้องแต่ทำไม่ได้ สาวน้อยมีเพียงกัดฟันและเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงเก็บกลั้นเสียงเอาไว้
“ถูลงมาต่ำกว่านั้น อื้ม…” เอ่ยบอกเสียงแหบพร่า สาวน้อยคนสวยหน้าแดง มือเรียวที่ขัดกายหยุดชะงัก พลางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ถึงกล้าขยับปากเอื้อนเอ่ย
“คือว่า อะ เอ่อ…” ธนาวัฒน์หาได้สนใจ ปากหยักพร่ำสั่งหญิงสาวด้วยน้ำเสียงแหบพร่าอีกครั้ง
“ต่ำลงมากว่านั้น อื้ม…” หลับตาพริ้มด้วยความเคลิบเคลิ้ม ขณะมือเบาสาละวนบริเวณหน้าท้องแกร่ง เคลื่อนฟองนุ่มขัดไล้ลอนซิกแพคที่เรียงตัวกันอย่างสวยงามราวลูกระนาด
“อ๊ะ!!” เสียงหวานครางทันที ที่โดนมือร้อนราวเหล็กกล้าไล้ปลายนิ้วแกร่งเกลี่ยโคนขาด้านใน ส่วนมืออีกข้างล้วงล้ำคลำเคล้นเข้ามาในบราเซียร์เนื้อบาง เพื่อเย้าหยอกยอดบัวเม็ดสวย ซึ่งกำลังเต็มเต่งเป็นสีชมพูใส
จริตาถึงกลับชะงักค้างตกใจ มือน้อยที่ไล้ฟองน้ำบนเรือนกายแกร่งหยุดทันที ทั้งหวาดกลัวสิ่งที่เขากระทำ ทั้งหวาดกลัวสิ่งที่ตนกระทำ หญิงสาวหวาดผวาไปเสียทุกอย่าง ทำเอาคนกำลังเคลิบเคลิ้มต้องขมวดคิ้วมุ่น เปิดเปลือกตามองใบหน้านวลอย่างขุ่นเคือง
“หยุดทำไม?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม สายตาแสนเจ้าเล่ห์จดจ้องเข้าไปยังนัยน์ตาคู่งาม จริตาไม่กล้ามอง เธออับอายเป็นที่สุด เพราะตั้งแต่จำความได้ ก็ไม่เคยมีชายใดแตะต้องเนื้อกายมากถึงเพียงนี้
เจ้าของใบหน้าหวานขยับกลีบปากรูปกระจับขมุบขมิบ สายตาคู่งามหลุบต่ำมองแผงอกกว้างที่เต็มตึงไปด้วยมัดกล้ามแทนการมองหน้าเขา และที่สำคัญเธอไม่กล้างมองต่ำไปกว่านั้น เดี๋ยวเจอ ‘ของดี’ เข้า!
“แค่นี้พอแล้ว ต่ำกว่านั้นคุณถูเองเถอะค่ะ คือว่าฉัน ฉัน มะ ไม่” น้ำเสียงสั่นระริกของเธอทำเอาคนตัวใหญ่ถึงกับหน้าเปลี่ยนเป็นสีเข้ม ปากหยักก็พ่นคำพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ
“เธอเป็นใครฮะ!! มีสิทธิ์สั่งฉันด้วยเหรอ ฉันสั่งให้เธอทำ เธอก็ทำไปสิ ถูลงมาต่ำๆ ถูทุกซอกทุกมุม เน้นๆ ทุกส่วนบนร่างกายฉันเข้าใจไหม ทุก-สัด-ส่วน!!!” เน้นคำสุดท้ายชัดเจน จริตาได้แต่กัดฟันอดกลั้น ตอบเขาด้วยน้ำเสียงห้วนแข็ง
“ฉันไม่ทำ!!” ใบหน้างามสะบัดพรืด จมูกรั้นย่นใส่อย่างไม่ชอบใจ
การกระทำคำพูดน้ำเสียง คือเครื่องมือเปิดสลักระเบิดให้ทำงานจนเกิดเสียงดังตู้ม!! เพลิงอารมณ์ที่สะสมแตกกระจัดกระจาย ธนาวัฒน์เดือดปุดๆ จนเห็นเส้นเลือดตามลำคอตามท่อนแขนปูดโปน
“เธอนี่มันเรื่องมากจริงๆ ฉันสั่งก็ทำสิโว้ยยย!!” สิ้นเสียงฝ่ามือใหญ่ตีน้ำในอ่างกระซ่านกระเซ็น เจ้าพ่อโลกีย์หมดความอดทน
จริตาหัวใจสั่นเต้นระรัว ความกลัวครอบงำจิตใจ เธอตอบเขาเสียงห้วน เขาโกรธขนาดนี้เชียวเหรอ??? คนตัวน้อยคิด ก่อนจะปล่อยหยดน้ำตาเม็ดน้อยที่ไม่สามารถทนสกัดกลั้นต่อไปได้ ให้มันไหลกลิ้งอาบตามร่องแก้มอย่างน่าสงสาร เสียงสะอื้นฮึกๆ ดังลอดเรียวปากบางกระจับที่สั่นระริก
“ฮึกๆ” เห็นหยดน้ำตาแห่งความอ่อนแอ คนตัวใหญ่ยิ่งอารมณ์พุ่งปรี๊ด เสียงเข้มตวาดใส่หน้าคนตัวน้อยอย่างไม่ชอบใจ พลางสบถตามหลังด้วยถ้อยคำหยาบตามนิสัย
“สำออยอะไรอีกวะ น่าเบื่อชิบ!!” สาวน้อยสะอื้นหนักขึ้นเรื่อยๆ ธนาวัฒน์เห็นแล้วยิ่งหงุดหงิด พลางนึกในใจว่าถ้าแม่คุณไม่สวยไม่น่าเคี้ยวน่าขบเล่นละก็…เขาไล่ตะเพิดออกจากห้องไปนานแล้ว
เจ้าพ่อโลกีย์พยายามควบคุมอารมณ์ฉุนเฉียว ไหนจะความต้องการที่กำลัง ‘คึกแข็ง’ ให้เงียบสงบลง กรามบึนบดกระทบกันจนเป็นสันนูน ขณะเอ่ยปากกับคนเจ้าน้ำตา
“ฉันให้โอกาสเธออีกครั้ง ทำตามที่ฉันสั่ง อาบน้ำให้ฉัน ขัดถูทุกซอกทุกมุม เน้นทุกสัดส่วน” ทำใจให้ร่มเย็นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ว่ามันช่างยากเย็นนัก
และคราวนี้จริตาไม่กล้าหือรือ แม้จะหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ หญิงสาวก็น้อมรับพร้อมทำตามคำสั่ง หลับหูหลับตาทำไปตามที่เขาบอกอย่างงกๆ งันๆ
มือน้อยคลำสะเปะสะปะ หาฟองขัดแสนนุ่มในอ่าง ซึ่งหลุดมือไปตั้งแต่โดนเขาตะคอก ด้วยความที่ไม่ได้ก้มหน้ามองว่ามือไปถึงตรงไหน บวกกับความหวาดกลัวเกาะกุมหัวใจ ทำให้คนตัวน้อยขวัญหาย มือน้อยสะสั่นบังเอิญสะกิดไปโดนอะไรตุงๆ บริเวณหน้าท่อนขาแข็งแรง สาวน้อยชักมือกลับราวสัมผัสของร้อน ร่างงามลุกขึ้นและกระโดดออกจากอ่างด้วยความรวดเร็ว
“ฉันไม่ทำแล้วค่ะ” เสียงหวานเอ่ยบอก ขณะมือน้อยห่อกายด้วยความหวาดหวั่น คนตัวใหญ่ถึงกับสบถอีกรอบ เมื่อครู่จะดีแล้วเชียว แต่ทำไม…ทำไมแม่คุณถึงต้องขยันปลุกปั่นความชั่วร้ายในตัวเขาให้มันอาระวาดบ่อยๆ ด้วย โมโหเว้ยยยย!!!
“ชิบ!!” สบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะยื่นมือไปคว้าเอาเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวตัวใหญ่ ที่แขวนอยู่เหนือหัวอ่างมาสวมใส่อย่างลวกๆ
ด้านจริตาอาศัยความว่องไว หันไปคว้าเสื้อผ้าที่เขากระชากกระชั้นมาสวมแล้วรีบเร่งฝีเท้าออกจากห้องกว้าง แต่ไม่ทันจะก้าวพ้นประตูธรณี มือหนาของเจ้าพ่อความบันเทิงคว้าร่างงามเอาไว้ด้วยความโมโห กดน้ำหนักมือจนหญิงสาวต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด
“โอ้ย!!” จริตาร้องเสียงหลง ยิ่งคนตัวใหญ่เพิ่มความรุนแรงและความเจ็บปวด จริตาถึงกับปล่อยหยาดน้ำตาออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ สาวน้อยกลัวว่าเขาจะฆ่าเธอให้ตายคามือเหลือเกิน เพราะดูจากใบหน้าและสายตาแล้วนั้น มันช่างโหดเหี้ยมยิ่งกว่านักปลิดชีพในนวนิยายสืบสวนที่เธอเคยอ่านเสียอีก
“มาทำหน้าที่เธอให้เสร็จ จะรีบไปตายทางไหนฮะ มาตายอยู่ใต้ร่างฉันก่อน มา!!”
“กรี๊ดดด!!!” หวีดร้องเสียงดังจนแสบแก้วหู ทว่าธนาวัฒน์ไม่สน มือหนากระชากกระชั้นลากร่างบางกลับไปยังโซฟาตัวกว้างอีกครั้ง
“จะร้องหาอะไรอีกฮะ” ตะคอกเสียงห้วนใส่อย่างโมโหสุดทน เมื่อร่างบางนอนแอ้งแม้งบนโซฟาเนื้อนุ่ม เสียง
สะอึกสะอื้นยังพรั่งพรูออกมาจากเรียวปากสีสวยไม่รู้หยุด ขณะเดียวกันมือน้อยยกกระพุ่มไหว้อย่างน่าสงสาร น้ำเสียงสั่นเครือเว้าวอนขอความเห็นใจ
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ ฮือๆ ฉันยอมแล้ว ฉันไหว้ล่ะค่ะ ขอร้อง…จะให้ฉันกราบก็ได้ อย่าทำอะไรฉันเลย ฮือๆ” โน้มร่างก้มลงต่ำหมายจะกราบคนตัวโต ทำเอาธนาวัฒน์ต้องปัดมือน้อยให้หลุดจากตัก แล้วช้อนสายตามองสบประสานคนนัยน์ตาชื้นแฉะอย่างสมเพชเวทนา มุมปากหยักแสยะยิ้มพร้อมพ่นคำร้ายตอกหน้าหญิงสาวให้เจ็บช้ำขั้วหัวใจ
“ฉันไม่ได้สงสารเธอนะ แต่สมเพชมากกว่า อย่าทำตัวโง่! ร้องไห้ออเซาะสำออย เห็นแล้วฉันทุเรศลูกตา จำใส่กะโหลกเน่าๆ ของเธอไว้!!” พูดจบคร่อมร่างบางอย่างรวดเร็ว จริตาอ้าปากค้างด้วยความคาดไม่ถึง ไม่คิดว่าเขาจะใจร้ายใจดำได้ถึงเพียงนี้
ไม่ทันที่จริตาจะอ้าปากเอื้อนเอ่ย เสียงห้าวหาญก็พ่นออกมาอีกครั้ง
“ฉันจะ ‘เอา’ เธอเดี๋ยวนี้!!” ถ้อยคำแสนเอาแต่ใจทำให้จริตาหน้าซีดปากสั่น น้ำหูน้ำตาหลั่งไหลออกมาจนมองเห็นภาพทุกอย่างพร่าเลือน
“ฮือๆ ฉันกลัว” เสียงสะอึกสะอื้นร่ำไห้ของเธอ ทำให้เจ้าพ่อโลกีย์อย่างธนาวัฒน์ต้องเค้นคำพูดผ่านปากหยักอย่างอดกลั้นสุดชีวิต
“อยู่นิ่งๆ ไม่อย่างนั้นฉันฆ่าเธอตายคามือ เงียบ!!” ขู่ด้วยท่าทางขึงขัง ทว่าสาวน้อยใต้ร่างกลับไม่นิ่ง เธอยังร่ำไห้ไม่หยุด กลีบปากอิ่มพร่ำวอนขอความเห็นใจดังไม่ขาดหู
“ฮึกๆ ฉันกลัว อย่าทำอะไรฉันเลยนะ นะคะ” ดวงหน้าสวยหวานเลอะไปด้วยคราบน้ำหูน้ำตา ไหนจะเครื่องสำอางเลอะเต็มใบหน้าสวย แต่มีหรือที่คนอย่างธนาวัฒน์จะเมตตา ฝันซะเถอะ!
ในขณะที่เชือดเฉือนอารมณ์กับสาวน้อยจอมบื้อแสนแอ๊บแบ้ว ก็เหมือนว่าเทวดามีหูแก้วตาทิพย์ โปรดประทานเสียงระฆังสวรรค์ช่วยชีวิตคนใต้ร่าง ปากหยักที่กำลังจรดกลีบปากอิ่มต้องถอดถอนออกอย่างแสนเสียดาย ธนาวัฒน์อยากจะฆ่าคนโทรมานัก โทรมาไม่รู้จักเวล่ำเวลา ถ้าธุระไม่สำคัญพอ พ่อจะฆ่าให้ตายคามือเลย คอยดูเถอะ!!!
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
“โทรมาหาหอกอะไรนักหนาวะ เบื่อโว้ย!!” สบถด่าด้วยถ้อยคำหยาบคาย พร้อมผละเรือนกายกำยำออกจากร่างเย้ายั่วแสนสำออย ก่อนชะโงกใบหน้ามองเจ้าเครื่องมือสื่อสารที่วางบนโต๊ะใกล้ๆ
นัยน์ตาคมเบิกกว้าง เมื่อคว้าสมาร์ทโฟนสุดหรูมาดูเบอร์ที่ปรากฏเด่นหราบนหน้าจอ ‘ทิชารีย์’
ทว่าเพลย์บอยหนุ่มกลับไม่สนใจ เขาปล่อยให้เจ้าเครื่องมือสื่อสารแผดร้องไปก่อน เวลานี้ขอชำระความกับคนตรงหน้าให้เสร็จสิ้น ใบหน้าหล่อเหลาคมคายหันกลับมามองหน้าพร้อมออกมาขับไล่คนตัวเล็กที่บัดนี้นั่งคู้เข่าน้ำตาคลอเบ้าบนโซฟา
“รีบไปให้พ้นหน้า!! วันนี้ฉันหมดอารมณ์ และที่สำคัญเธอทดลองงานไม่ผ่าน เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้หน้าที่เธอคือล้างห้องน้ำ ขัดส้วม แล้วก็ทำความสะอาดปัดกวาดเช็ดถูชั้นส่วนตัวของฉันทั้งหมด!” เหลือบเห็นมือน้อยคว้าเสื้อผ้าขาดวิ่นมาสวมใส่ แล้วรู้สึกไม่ชอบใจเอาซะเลย เจ้าพ่อหนุ่มจึงโยนเสื้อเชิ้ตสีขาวของตนใส่หน้าคนตัวน้อยแล้วเอ่ยเสียงเข้มกระด้าง
“เอาเสื้อฉันไปใส่ซะ พรุ่งนี้ค่อยซักมาคืน” จริตานิ่ง หญิงสาวไม่แม้จะเอื้อมมือไปหยิบเอาสิ่งที่เป็นของเขา แต่หารู้ไหมว่าการกระทำของเธอ มันทำให้คนหน้าหล่อคมต้องฉุนเฉียวอีกระลอก
“หยิบไปใส่สิ!!” สั่งย้ำ เมื่อยังเห็นว่าเสื้อเชิ้ตของตนวางอยู่กับพื้น ขณะนั้นเสียงเรียกเข้าแผดดังลั่นสนั่นห้องกว้าง แต่ธนาวัฒน์ไม่สนใจ เมื่อแม่สาวน้อยตรงหน้ายังไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง
“ใส่เข้าไป หรือจะเดินออกไปสภาพ หึ…ไม่ว่านะตามสะดวก เพราะกว่าจะเดินถึงห้องพักคงผ่านสายตาเสือสิงห์กระทิงนับร้อยคู่ คิดเอาว่าจะใส่หรือไม่ใส่” ชี้ผลที่จะบังเกิดให้สาวน้อยตาแฉะได้รับทราบ ซึ่งจริตาเองก็หวงเนื้อหวงตัวเช่นกัน ลำพังแค่เขามองคนเดียวมันก็เกินพอแล้ว
คิดได้ดังนั้นมือน้อยจึงคว้าเอาเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งมาสวมทับอำพรางกายผ่องอีกชั้น ธนาวัฒน์เผลอจ้องนานหลายวินาที เมื่อเจ้าหล่อนแลดูเซ็กซี่เย้ายวน จนไม่อยากเชื่อสายตา
จริตาเดินไหล่ตกออกไปนอกห้องอย่างน่าสงสาร ธนาวัฒน์ทำเป็นไม่สนใจ เมื่อครั้นสายตางามเหลือบกลับมามอง กระทั่งเธอหันหลังให้ เจ้าพ่อโลกีย์สุดหล่อถึงกับจับจ้องไม่วางตา กระทั่งแผ่นหลังบอบบางหายลับตา เขาถึงได้เบี่ยงความสนใจมาที่เครื่องมือสื่อสาร ซึ่งกำลังแผดเสียงจ้าละหวั่น
สะโพกสอบหย่อนกระแทกโซฟาเนื้อนุ่มหนักๆ ปากหยักพ่นลมหายใจออกมายาวพรืด นิ้วยาวเลื่อนปุ่มทัชสกรีนอย่างชำนาญ ก่อนจะยกสมาร์ทโฟนสุดหรูขึ้นแนบหู แล้วเอ่ยเสียงทุ้มแสนอบอุ่น ที่มีไว้สำหรับผู้หญิงคนนี้เพียงคนเดียว
“สวัสดีครับ ทิชาโทรมาด่วนขนาดนี้มีอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงเจ้าพ่อโลกีย์อบอุ่นอ่อนโยนเสมอ เมื่อพูดคุยกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยา
แม้นธนาวัฒน์จะกรุ่นโกรธใครมา แต่สำหรับทิชารีย์เขาไม่เคยใช้อารมณ์ด้วย คำพูดกระแทกกระทั้นไม่เคยพ่นออกมาให้ภรรยาสาวได้ยิน เพราะเธอคือคนที่เขารักสุดหัวใจ แม้จะจดทะเบียนสมรสกันถูกต้องตามกฏหมาย แต่เขาไม่เคยล่วงเกินเธอเลยสักครั้ง…
“พี่แธนลงมาจากห้องทดลองนวลนางด่วนเลยนะคะ ที่ผับกำลังมีปัญหา” น้ำเสียงหวานใสของนางฟ้าประจำอัครวราห์เอ่ยอย่างร้อนรนใจ
“ปัญหา?” เสียงทุ้มปลายสายเอ่ยถาม คล้ายกับว่ามีปัญหาอะไร เพราะร้อยวันพันปีที่ธนาวัฒน์ดูแล ผับก็ไม่เคยมีปัญหา ไหนจะลูกน้องอีกตั้งหลายสิบคนที่ให้คอยควบคุมช่วย วันนี้พวกมันหายหัวไปไหนหมด ทำไมมันไม่เข้าไปดูแลและจัดการ
“ใช่ค่ะ… ผู้ชายสองคนกำลังมีเรื่องทะเลาะกัน ทิชามองไม่ถนัดเห็นแค่แวบๆ” กลีบปากสวยขยับเอื้อนเอ่ย หรี่ตามองไกลๆ เห็นไม่ค่อยชัดเจน
ธนาวัฒน์ได้ยินคำบอกเล่าถึงกับฉุนกึก!! เหตุการณ์พาซวยมันบังเกิดแต่วันนี้วันเดียวหรือไง เจ้าพ่อโลกีย์สุดหล่ออยากจะบ้าตาย!!
“หมาบ้าที่ไหนอีกวะ!! หวังว่าคงไม่พกอาวุธเข้ามาหรอกนะ” เสียงห้วนเอ่ยอย่างหงุดหงิด
ทิชารีย์ไม่ได้สนใจฟัง นอกจากจะเอ่ยเร่งเร้าให้คนที่ใหญ่ที่สุดใน อัครวราห์…พาทัวร์สวรรค์ ลงมาเคลียร์ด้วยตนเอง
“พี่แธนรีบลงมาดูนะคะ เดี๋ยวทิชาจะล่วงหน้าไปดูก่อน”
“ระวังตัวด้วยนะครับ” เอ่ยบอกภรรยาสาวด้วยความเป็นห่วง เพราะธนาวัฒน์เกรงว่าคนที่เขารักปานดวงใจจะได้รับอันตราย
ถึงจะแต่งงานจดทะเบียนสมรสกันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย แต่ธนาวัฒน์ยังมองว่าทิชารีย์ คือ น้องน้อยเมื่อวันวานเสมอ เขายังคอยเป็นห่วงเป็นใยผู้หญิงคนนี้ตลอดเวลา
ธนาวัฒน์และทิชารีย์ มีพันธะกระดาษร่วมกันมาเกือบจะสามปีแล้ว ซึ่งไม่กี่เดือนข้างหน้าสาวน้อยจะเป็นอิสระ ตามเงื่อนไขในพินัยกรรมระบุ โดยเมื่อหลายปีก่อน ก่อนท่านธรรมนูญจะสิ้นใจ ท่านได้ร่างพินัยกรรมฉบับหนึ่งเอาไว้ พร้อมระบุเงื่อนไขอย่างชัดเจนว่า สมบัติทุกอย่างที่เป็นของอัครวราห์ จะตกเป็นของลูกๆ ก็ต่อเมื่อสองคนเขาแต่งงานกัน เพราะท่านธรรมนูญอยากให้ลูกชายแต่งงานกับลูกสาวบุญธรรมที่ตนอุปการะมาตั้งแต่สามขวบ อยากให้ธนาวัฒน์ดูแลน้องเหมือนที่ท่านเคยดูแล และท่านเองก็เชื่อใจและวางใจว่าลูกชาย ที่ตนเลี้ยงมากับมือต้องทำได้ ไม่เช่นนั้นคงไม่เขียนเงื่อนไขแบบนั้นในพินัยกรรม…
“ขอบคุณค่ะ”
หลังจากวางสายธนาวัฒน์รีบหันไปคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างรวดเร็ว เพื่อจะได้ลงไปเคลียร์เรื่องนรกแตกที่ผับข้างล่างให้มันเสร็จสิ้น เนื่องจากว่าเวลานี้ก็ดึกมากแล้ว คนนอนน้อยอย่างเขาก็อยากจะพักผ่อน…
- ผู้เขียน
