ลี่เซียงแยกจากสามีและลูกแล้วก็ตรงกลับเรือน แม่นมหลี่รอจนเหลียนฮวาและเหมยฮวาช่วยฮูหยินผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าและล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว จึงค่อยให้พวกนางออกไป ลี่เซียงรู้ว่าแม่นมหลี่มีเรื่องจะกล่าวจึงจูงมืออีกฝ่ายไปนั่งด้วยกันที่ตั่งอย่างสนิทสนม
“นายหญิงของบ่าว” แม่นมหลี่เรียกนางอย่างรักใคร่ ลี่เซียงเป็นเหมือนบุตรสาวที่นางอุทิศชีวิตปกป้องมาตั้งแต่แรกเกิด ได้เห็นอีกฝ่ายเติบโตงดงามเช่นนี้ก็ปลาบปลื้มใจ เสียดายเรื่องสุดท้ายที่มารดาของลี่เซียงฝากฝังไว้นางกลับทำไม่สำเร็จ
“แม่นมหลี่มีอะไรจะกล่าวกับข้าหรือ”
สตรีสูงวัยสบตาคนตรงหน้าก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว
“บ่าวเจอคุณชายสามเว่ยที่หอเทียนฝูเจ้าค่ะ”
รอยยิ้มน้อยๆ บนใบหน้าของลี่เซียงเลือนหายไปทันที ดวงตากลมโตที่เบิกกว้างฉายแววสะเทือนใจ แม่นมหลี่เอื้อมมือมากุมมือนางไว้พลางเอ่ยปลอบโยน
“คุณชายสามเว่ยยังคงเป็นห่วงท่าน ถามว่าท่านสบายดีหรือไม่ หาได้ตำหนิเรื่
