อาเยว่ร้องไห้ไม่หยุด นางร้องจนเสียงแหบแห้ง แม้จะทั้งเหนื่อยทั้งหิวแต่ก็รู้ว่านางจะยอมแพ้ไม่ได้ หาไม่แล้วท่านย่าจะต้องไม่มีทางยอมให้นางได้อยู่กับท่านแม่อีก
ถึงอย่างนั้นชางเยว่ก็โกรธท่านย่าไม่ลง นางรู้ว่าท่านย่ารักนางจากใจจริง ชาติที่แล้วข้างกายนางไม่เหลือใคร การที่ได้มีคนที่รักและห่วงใยนางอย่างนี้จึงมีค่าต่อนางยิ่งนัก หากชาติที่แล้วนางมีท่านย่า นางคงไม่ต้องมีชีวิตอย่างขมขื่นและอายุสั้นอย่างนั้น ชางเยว่เคยอยู่อย่างโดดเดี่ยว นางจึงเข้าใจท่านย่า แม้จะมีอำนาจเด็ดขาดในจวนแต่จิตใจของท่านย่ากลับเงียบเหงา คงกลัวว่าใครๆ จะไปรักท่านแม่กันหมด จึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อเหนี่ยวรั้งคนที่รักไว้กับตัว แต่ท่านย่าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ชางเยว่จะค่อยๆ สอนท่านย่าเอง
ระหว่างนั้นท่านย่าอุ้มชางเยว่ไว้ไม่ปล่อย ทั้งปลอบประโลมนางสารพัด อุ้มนางเดินไปเดินมาจนตัวเองเหน็ดเหนื่อย แต่เจ้าตัวน้อยก็ยังร้องไห้ไม่ยอมหยุด ไม่ว
