“ท่านแม่ สำรับมาแล้ว ท่านกินอาหารก่อนเถิดขอรับ ข้าจะพาอาเยว่กลับไปก่อน”
ชางฉือหมิงเอ่ยพลางยื่นมือไปหามารดา ทำท่าจะรับลูกสาวกลับมา แต่เจาซื่อกลับตวัดสายตาดุๆ มองลูกชาย
“อาเยว่เพิ่งหยุดร้องไห้ไม่เห็นหรือ เจ้าเอานางไปอุ้มประเดี๋ยวก็ทำนางร้องไห้อีกหรอก” จากนั้นก็ก้มลงพูดกับเด็กน้อยเสียงอ่อนหวาน “ใช่หรือไม่หลานย่า ท่านพ่อของเจ้าอุ้มไม่สบายใช่ไหมคนเก่ง”
ชางเยว่หัวเราะเอิ๊กอ๊ากตบมือชอบใจ ทำเหมือนท่านย่ากำลังเล่นด้วย มีใครไม่อยากให้หลานตัวน้อยรักบ้าง เจาซื่อเห็นเช่นนี้ก็ปลื้มใจ เจ้าเด็กคนนี้ชอบนาง! ดูสิ! พอนางยิ้มให้ก็ทำหน้าเป็น ผู้อาวุโสทำเสียงเล็กเสียงน้อยเล่นกับหลานอยู่ครู่ใหญ่
ชางฉือหมิงถูกดุก็ได้แต่งุนงง มารดาช่างเอาใจยากเหลือเกิน เมื่อครู่เพิ่งบอกว่าหิว ตอนนี้กลับไม่สนใจอาหารเสียแล้ว มิใช่ว่านางไม่ต้องการให้เขาพาชางเยว่มาหาหรือไร กระนั้นเห็นท่าทีของมารดาเปลี่ยนไปในทางที่ดีชางฉือหมิงก็อ
